Sauna.

Donderdag, 18 juni 2015.

Donderdag ochtend  in de late voormiddag kwam ik toe in Brasschaat. Hanne en ik waren gelijk vertrokken die ochtend, zij naar haar werk, en ik naar Brasschaat. Het was druk verkeer geweest, en ik had er bijna twee uur over gedaan. Toen ik toekwam lag alles er nog bij zoals ik het had achter gelaten, en dat verbaasde me een beetje. Ik had eigenlijk verwacht dat de meubeltjes tijdens mijn afwezigheid zouden verdwenen zijn, maar dat bleek niet zo. Het huisje rook wat duf, dus ik opende de ramen in de woonkamer, en de deuren naar de terrassen om wat te verluchten. De espressomachine kwam tot leven na een druk op de 'aan' knop, en brouwde me een kleine, sterke koffie, zoals gevraagd. Na uitgepakt te hebben, en de koffie opgedronken te hebben, opende ik mijn laptop en ging eens kijken on line op Facebook. Instant kreeg ik een paar privé berichten van vrienden die me een paar dagen niet meer gehoord hadden en blijkbaar wat ongerust waren.
Ik antwoordde hun berichtjes, stelde hun gerust, vertelde hun dat de chemo wel echt begon aan te komen, maar ik wel zalige dagen aan zee achter de rug had, en ik nog niet de pijp uit was. Na wat chatten zette ik de televisie aan, legde me in de zetel, en rustte wat. Ik had afgesproken dat ik Hanne haar na werk even zou bellen, en ik zette mijn wekker op half zes, zodat ik het telefoontje zeker niet zou missen. Moest ik in slaap vallen... En ik viel in slaap. Mijn GSM wekte me om half zes, en ik zag dat ik geen oproepen had gemist. Hanne belde me rond kwart voor zes. Ze had een drukke dag gehad, vroeg hoe het met me ging, drukte me op het hart te rusten, de volgende week was immers chemo week, en na een uurtje babbelen haakten we in. Op mijn vraag wat haar plannen voor het weekend waren bleef ze een beetje vaag. Ik ging er verder niet op in, hield het weekend 'open', en voelde een honger opkomen. Geen zin om te koken besloot ik mezelf te trakteren op een pak frieten. ik wandelde naar het frituurtje om de hoek, kocht een pak frieten met een saté, keerde terug huiswaarts en werkte het pak frieten binnen. Echt smaken deed het niet, maar mijn honger was wel gestild. Een beetje met opgeblazen maag keek ik nog naar een film uit mijn DVD collectie, of wat er van over bleef, en viel in slaap.

Vrijdag, 19 juni 2015.

Half vijf 's ochtends. Ik werd wakker op de zetel, wat stijf in de hals van de koude. De geprogrammeerde verwarming was op nachttemperatuur gegaan, die ik op 15°C had ingesteld, en dat was een beetje fris, zo zonder deken of fleece. De TV vertelde me dat de film gedaan was, en het menu van de blue ray speler wachtte op mijn instructies. Al uren waarschijnlijk. Ik nam de afstandsbediening en drukte op de 'uit' toets. Instant schakelde de speler, de Telenet decoder en de televisie zich uit.
Half vijf, en klaar wakker. Te vroeg om op te staan, en te laat om nog in bed te kruipen. Ik stond recht uit de zetel, strekte me eens flink uit, liep naar de espressomachine, zette die aan een maakte me een sterke koffie. Ik zette de verwarming aan, en een kwartiertje later werd de temperatuur in huis aangenaam. Bijna einde juni, maar het koelde 's nachts nog flink af, en in de vroege ochtend kon een mens best wel wat verwarming verdragen.
Een douche, uitgebreid. Dat was het directe plan, en ik ging naar de badkamer, voor minstens een dik kwartier. Het warme water deed me ontwaken, deed mijn huid tintelen, en gaf me wat energie. Ik scheerde me, eerder uit gewoonte dan uit noodzaak, spoelde de wastafel uit, en ging naar boven om wat kleren te kiezen. Ik koos een jeans, een hemd en een trui, trok de spullen aan, ging terug de trap af naar de keuken. Ik las de krant on line, tot een uur of zeven, en stak de straat over om bij de bakker wat broodjes en beleg te halen. Na het ontbijt sloeg de verveling toe, en ik keek eens rond waar ik me me bezig zou kunnen houden. In huis was alles netjes, op wat stof na, dus poetsen was niet onmiddellijk nodig. De was had ik gedaan, en wat er in de was lag loonde de moeite niet om een wasmachine te starten. De tuin zag er ok uit, het terras daarentegen kon wel een reinigingsbeurt gebruiken. Ik wisselde mijn kledij, trok mijn werkplunje aan, ging naar het tuinhuis en stelde de hogedrukreiniger op. Twee en half uur later was het terras als nieuw, alle terrassen trouwens, en nog eens een kwartiertje later was alles opgeruimd, en netjes. Tijd voor een koffietje. De klok in de keuken vertelde me dat het iets na negen was. De spiegel in de badkamer vertelde me dat ik opnieuw een douche nodig had. Mijn GSM vertelde me dat ik een berichtje van Hanne had.
Instant sprong mijn hart op. Hanne vroeg of ik me morgen, zaterdag dus, kon vrijmaken, en om ten laatste twaalf uur bij haar kon zijn. Natuurlijk kon ik dat, en op mijn vraag waarom kreeg ik als antwoord dat curieuzeneuzenmosterdpotten niet altijd alles moesten weten. Ik bleef hengelen, en vroeg haar of ik casual gekleed moest zijn, of in pak moest zijn, maar ze loste niks. Was allemaal niet belangrijk, als ik maar om twaalf uur 's middags bij haar in Gent zou zijn... Al mijn pogingen om iets meer te weten te komen draaiden op niks uit. Hanne gaf niets prijs. Ze beloofde me wel om 's avonds te telefoneren, na haar werk. Ze maakte me horendul met haar mysterieuze uitnodiging, en ik had geen andere keuze dan me er bij neer te leggen. Ik hoorde ook niets meer van haar tot na haar werk.
De dag was pas begonnen, ik zat onder de vieze spatten van het terras te reinigen, en nam de tweede douche, kleedde me terug aan, ging boodschappen doen, en telde de minuten af tot haar werkdag erop zat en ik haar aan de telefoon zou krijgen. Rond half vijf belde ze. Stijf van de zenuwen duwde ik op inhaken in plaats van oproep beantwoorden. Fuck! Ik belde haar terug, en Hanne nam op. Poeslief. "Dag liefje, heb je wat gerust vandaag?" Zonder één woord te reppen over haar uitnodiging voor zaterdag. Al mijn gehengel zette geen zoden aan de dijk. Hanne wilde niks lossen, en ze zou ook niks lossen. Ik moest gewoon zaterdag om twaalf uur in Gent zijn, op haar flatje, punt. Meer info kreeg ik niet. Een lastige om te hanteren als je altijd lead manager bent geweest, en je weken op voorhand weet wat er te gebeuren staat... Ik voelde dat Hanne er plezier in had, dat ze mijn nieuwsgierigheid had, en ze bewust niks wou prijsgeven. Ik kon alleen maar ondergaan. De twee jaar vriendschap die onze 'relatie' vooraf hadden gegaan, maakten dat ze me door en door kende, en wist dat ik gek werd van onwetendheid. Iets wat ze handig uitspeelde, en waarmee ze me de gordijnen injoeg. Ik gaf uiteindelijk op met hengelen, en beloofde haar dat ik op tijd in Gent zou zijn. Na een lieve 'tot morgen liefje, ik zie je graag', haakte ze in. Hanne won, ik verloor, maar ik verloor graag. Het was jaren geleden dat iemand me nog es echt met een verassing had weten te plezieren, en ik had er geen flauw benul van wat ze van plan was, maar ik had er wel alle vertrouwen in dat het leuk zou zijn.
Slapen lukte die nacht niet zo goed...

Zaterdag 20 juni 2015.

Half zes 's ochtends. Na een nachtje woelen gaf ik er de brui aan. Ik voelde me uitgerust, de akkefietjes en de vervelende bijwerkingen van de chemo niet in acht genomen. Half zes. Als ik nu in de auto zou stappen was ik om half zeven in Gent, veel te vroeg dus. Soms kan tijd kruipen... Ik stond op, maakte me de traditionele tas koffie, nam de traditionele douche en keek daarna op de klok. Kwart na zes. Fuck! De tijd kroop echt wel voorbij. Hoe zou ik me bezig houden tot elf uur? Mijn outfit kiezen! Vijf minuten later lag het pak van mijn keuze klaar, nog eens een kwartiertje later was het gestoomd, en nog eens tien minuten later drie keer gestoomd. Nog eens een kwartier later waren mijn nagels geknipt, allemaal, van handen en voeten, had ik mijn tanden twee keer gepoetst, en begon ik aan een totaal overbodige scheerbeurt. Om half zeven was ik paraat, gewassen, geschoren, en drie keer opgeblonken, met nog drie en half uur te gaan voor ik kon vertrekken. Ik wou het meer dan zorgvuldig gestoomde pak nog niet aantrekken, dan zou ik verfomfaaid toekomen in Gent, bij Hanne, en dat stond gelijk aan heiligschennis. Op dat moment was ik in staat om mijn pak op een kapstok in de auto te hangen, in mijn onderbroek naar Gent te rijden, een discrete parking te zoeken om me dan te kleden, en piekfijn uitgedost aan te bellen bij haar. Ik moest me zien bezig te houden tot een uur of elf. Ik mocht van Hanne geen cadeautje meebrengen, want anders had ik daarmee wel een uurtje kunnen invullen, het juiste cadeautje kiezen en gaan kopen. Geen optie dus. Neen was neen bij Hanne...
Intussen was de bakker over de deur open, en ik ging in jogging om ontbijt. Weer tien minuten voorbij. Nog eens twintig minuten later was het ontbijt achter de kiezen, alles opgeruimd, de afwas gedaan, en net geen acht uur gepasseerd. ik opende de vaatwasser, haalde er de complete afwas uit, deed die met de hand, en constateerde dat om kwart voor negen die volledige afwas netjes in de kasten stond. Verliefd zijn komt aan en er staat geen leeftijd op. Ik ben vijftig, maar voelde me als een puber. En gedroeg me ook zo. Elke seconde duurde een uur, tot het elf uur werd en ik naar Gent kon vertrekken. Opgetut en uitgedost...
Om iets voor twaalf belde ik aan bij Hanne, die me een lieve zoen en knuffel gaf, maar me nog steeds niks wilde vertellen over de 'agenda'. Ik kon op haar gezicht, wat anders zo een open boek was, ook niks aflezen. Ze troonde me mee naar haar wagen, zette me op de passagierszetel en vertrok. Na een half uur rijden over kronkelwegen kwamen we aan in een godvergeten gat dat nog steeds geen klaarheid bracht. Hanne haar gezicht was geld waard, het mijne waarschijnlijk ook... Ik wist echt niet was ze nu uiteindelijk van zin was. Tot we voor de deur stonden waar ze aanbelde. 'Privé sauna'. Hanneke had een privé sauna geboekt, met alles er op en eraan. Een laat cadeautje voor mijn verjaardag.
Mijn gemoed schoot vol, Dit had nog nooit iemand voor me gedaan. Peter Schodts met de mond vol tanden, stil, even zonder woorden... Hanne was de eerste in vijftig jaar die dat had klaargekregen. Me met de mond vol zetten. En ze had aan alles gedacht. Er stond een flesje bubbels gereed, ze had hapjes voorzien, de sauna was zorgvuldig gekozen, met een stoombad, droge sauna en zelfs infrarood, een buitenzwembad, badlinnen, alles erop en eraan... Drie zalige uren, onder ons tweetjes, wat wil een mens nog meer. En wat in de sauna begon, werd in Gent afgerond.
Ik ben in Gent blijven 'slapen'...

De zee.

Maandag 15 juni 2015. 8 uur 's ochtends.

De chemo lag weer twee weken achter me. Ik voelde me ok, en mams en paps hadden me uitgenodigd aan zee. Ze hadden een weekje Koksijde geboekt, en me gezegd dat als ik zin had, ik kon komen. Er was een extra slaapkamer in de flat, dus ik kon overnachten als ik wou. Wat zeelucht zou me goed doen, dus ik besloot om op het verzoek in te gaan. Een paar dagen zee, even ontspannen, de bewogen voorbije dagen wat plaatsen en achter me laten. Hanne had ik al even niet meer gezien, wel gehoord. Ik pakte mijn spulletjes om een paar dagen zee te overbruggen, dronk een tas koffie en zette de wagen richting Koksijde.Tegen een uur of half elf kwam ik toe, en na een fikse wandeling kwam ik aan het flatje dat mams en paps hadden gehuurd voor een week. Het was altijd leuk mams en paps te zien. Het onthaal was heel hartelijk, en voor we aan het middagmaal begonnen, was er eerst ruimte voor een wandeling, en een Leffe natuurlijk. Lichtjes aangeschoten, alle drie trouwens, kwamen we rond half twee terug op de flat en aten een middagmaal met brood, tomaatjes, wat beleg en een paar koffies. Na een dutje stonden mams en pas erop om met me te gaan winkelen. Vermits mijn ex wat van mijn dure kledingspulletjes had meegenomen wou paps me, zonder ontkomen en zonder ruimte tot discussie, wat nieuwe spullen kopen. Hij had de winkel al uitgepikt, en toen ik de kleren zag, die volkomen mijn smaak waren, keek ik eens naar de prijzen. Mijn enthousiasme daalde instant. Mijn God, dit was duur. Zelf kocht ik graag ook in de betere zaak, goedkope koop was altijd dure koop, maar deze prijzen??? Ik wou de winkel terug buiten stappen, maar dat was zonder vader Schodts gerekend. In het deurgat stond een vastberaden man van 74, handen in de zij gepoot, en met een blik van 'ge gaat hier niet met lege handen buiten'. En vermits ik zijn zoon ben, en ik voornamelijk handel en denk zoals hem, wist ik ook dat een discussie een op voorhand verloren zaak was. Ik koos dus een hemd, moest er nog één kiezen, en een trui, geen ontkomen aan, Ik was echt wel blij met de aankopen, en kon ze goed gebruiken, mijn kleerkast met leuke spullen was flink uitgedund door mijn ex. Ik gaf mijn mams en paps een dikke knuffel, en we wandelden terug richting flat. Onderweg stopten we bij een traiteur, en kochten wat voor het avondeten.
Op de flat toegekomen, was er een 'vrij moment'. Ieder deed waar hij of zij zin in had. Mijn ouders gingen een wandeling maken, ik ging op jacht naar een paar cadeautjes voor Hanne. Ze verzamelde 'koelkastmagneetjes', dus dat was al een goede voorzet. Ik vond een leuk magneetje, liet het zorgvuldig inpakken, en wandelde verder. Een winkeltje met oosterse spullen trok mijn aandacht. Ik vond een leuk boeddha beeldje, betaalde en wandelde buiten. In een winkeltje met suikergoed vond ik een leuke likstok,  in de vorm van een hart met 'love you' erin verwerkt, koos die ook en wandelde met de buit terug naar de flat. Die boeddha was redelijk zwaar, het was een natuurstenen uitvoering, en ik was blij dat ik op de flat was. Op zo'n moment word je toch weer even geconfronteerd met je ziekte. Voor de kanker droeg ik honderd kilo kilometers ver, dat lukte nu niet meer... Redelijk uitgeput kwam ik op het flatje aan.
Na het avondmaal keken we nog wat naar televisie, wat ik trouwens het langste volhield, en ergens rond middernacht kroop ik ook onder de wol. Ik was benieuwd naar Hanne haar reactie op de cadeautjes die ik voor haar had gekozen...

Dinsdag, 16 juni 2015.

Ik werd wakker rond een uur of zeven, en had best wel goed geslapen. Hanne had me de dag ervoor op de chat laten weten dat ze graag woensdag na haar werk wel even met me naar zee wilde gaan, maar niet kon overnachten, omdat ze niet vrij kon krijgen op haar werk. Het zou een avondje kust met mams en paps worden, maar we zouden wel dezelfde avond terug naar Gent moeten keren.
Ik stelde voor dat ik 's avonds zou afgezakt komen, bij haar zou blijven overnachten, en we de dag erop samen terug naar zee zouden rijden. Na een fikse wandeling dinsdagochtend, en een lekker middagmaal nam ik rond een uur of vijf afscheid van mams en paps, en beloofde hen de dag erna terug te keren, met Hanne. De wandeling naar de parking waar ik de wagen had achtergelaten was voor mij behoorlijk zwaar. Gepakt met de buit van twee dagen winkelen, waaronder de zware boeddha, en de kleding, was ik blij dat ik aan de wagen toekwam.
De rit naar Gent verliep redelijk vlot en om een uur of zes was ik op Hanne haar flat. Ik gaf haar de cadeautjes, en haar snoetje verried onmiddellijk wat ze dacht en voelde. Hanneke is een open boek op dat vlak. Ze was bij. Heel blij. De kledij die ik kreeg van mams en paps vond ze super, helemaal 'mijn stijl', dus ik kleedde me om, trok de nieuwe spullen aan,  en we gingen samen wat eten. Na een gezellige avond kropen we om een uur of tien onder de wol. Het leven kan mooi zijn, ook met kanker...

Woensdag 17 juni 2015.
Hanne was vroeg opgestaan, heel vroeg, zodat ze vroeg kon beginnen werken, en dan ook vroeg kon stoppen. Ik hield me intussen wat bezig met een beetje opruimen en wat poetsen. Niet dat dit echt nodig was, Hanneke is geen vuile prop, maar gewoon, omdat het me een beter gevoel gaf. Tegen een uur of drie was ze thuis, en we vertrokken richting kust. Om een uur of vijf waren we aan zee. Hanne had het stuur genomen van mijn bedrijfswagen. Ze reed graag met die auto, en ik gunde het haar. We parkeerden de wagen op de inmiddels gekende parking, en wandelden naar de flat. Mams en paps zaten op het terras van het zonnetje te genieten, merken ons op en verwelkomden ons enthousiast. De traditionele wandeling, met het traditionele terrasje, en de traditionele Leffe waren weer van de partij.
Tijdens de wandeling terug over het strand kwamen Hanne en ik een banaan op een mast tegen, zo een herkenningspunt voor kinderen die verloren zijn gelopen, en na een blik van verstandhouding namen we enkele leuke fotootjes. We deelden een passie, minions... Minions en bananen... Het hoeft geen verdere uitleg.

Na een lekker avondmaal reden we terug naar Gent, Hanne moest werken de dag erna, en ik wou niet dat ze haar broodnodige nachtrust offerde.
Moe maar gelukkig waren we tegen middernacht terug in Gent... Met Hanne haar hoofd op mijn schouder viel ik in slaap. De kanker was ik even vergeten...

Leuk weekend.

Vrijdag, 5 juni, negen uur 's ochtends.

Ik werd wakker, stond op, en ging meteen tegen de vlakte. Niet van de chemo, wel van de rommel die door heel mijn kamer verspreid lag. Ik was gestruikeld over de defecte microgolfoven die ik in de kast bewaarde, omdat de verhuurster van de woning dat ding per sé wilde bijhouden, zelfs nadat ik het brandgevaarlijke ding had vervangen door een inbouw combinatieoven, op mijn eigen kosten. Na recht gekrabbeld te zijn keek ik eens rond. De puinhoop was onvoorstelbaar. Kledij en spullen waren uit de kasten gerukt, alsof een inbreker op zoek was geweest naar één specifiek iets, en dat niet gevonden had. Opruimen zou voor morgen zijn, ik voelde me redelijk belabberd, as usual in de chemo week.

Ik stapte over de rommel heen, en ging naar de keuken.

Koffie. Ik had zin in een tas koffie. Na een druk op de knop kwam mijn espresso machine tot leven, en twee minuten later drukte ik op een andere knop, en ging het ding aan de slag om mij een short coffee te bereiden. Instant geurde de keuken naar gezelligheid. Ik had het koud, ondanks het mooie weer, en zette de verwarming aan. Nog zo 'n nevenwerking van de chemo. Nu ijskoud, en daarna bakkend heet hebben. Ik ging naar de badkamer, en vond de deur op slot. Realiserend dat ik die de avond ervoor had afgesloten om te voorkomen dat die voor de tweede keer werd geplunderd door mijn ex, viste ik de sleutel uit de lade in het kookeiland, stapte terug naar de badkamer en draaide de deur los. Ik keek eens in de spiegel, en zag er, vond ik zelf en gelet op de omstandigheden, redelijk ok uit. De wallen onder mijn ogen vielen redelijk mee. Het badkamertje was vrij koud, dus ik sloot het raam, voelde eens aan de radiator die aan het opwarmen was, en deed de deur van de badkamer achter me dicht. De dagelijkse douche parkeerde ik even, nam de koffie, nipte er even van, opende mijn laptop en las de krant on line. Ik keek even op Facebook, en zag dat ik een privé bericht had van Hanne. Of ik plannen had in het weekend, en of ik haar even kon contacteren. Ik antwoordde haar dat ik niks speciaals gepland had.

Hanne liet me weten dat ze wel zin had om afgezakt te komen naar Brasschaat, zaterdag in de vroege namiddag. Ze had eigenlijk enkel wat studieplannen, en dat kon, als ik dat zag zitten, ook in Brasschaat. Of ik dat zag zitten! Instant had ik energie!

We spraken af op zaterdag in de vroege namiddag, als ze wou kon ze op het terras in het zonnetje wat studeren, Ik zou wel wat te eten maken.

Ik keek eens rond, en realiseerde me dat ik eigenlijk nog een pak werk had als ik Hanne een beetje fatsoenlijk wilde ontvangen. De laatste chemo van deze reeks kwam me nu eigenlijk erg ongelegen, maar skippen was geen optie, snelheid maken wel. Ik ging naar boven, ruimde 'mijn' kamer op, borg de spullen die in het rond slingerden op, trok het bedlinnen van mijn bed, opende de kast om zuiver bedlinnen te nemen en stelde vast dat ik geen bedlinnen meer had. 

GODVERDOMME, trut. 

Mijn ex  had al mijn bedlinnen gepikt. Dan maar het ene setje wat ik nog had instant de wasmachine in. Hanne bleef overnachten, twee keer zelfs, en ik wou dat ze in zuivere lakens kon slapen. Ik stak een wasmachine in, stopte er gelijk het badlinnen wat ik nog over had erbij, Ik keek eens naar de tuin, zag dat het gras terug een maaibeurt kon gebruiken, nam mij GSM en stelde de wekker voor de dag erna om vijf uur 's ochtends. Ik zag ook dat ik niks, maar niks van 'vrouwelijke badkamertoestanden' meer had, en besloot om zaterdagvoormiddag bij de lokale parfumeriezaak wat 'aangepaste zeepjes, lotions, deo's, dagcrèmes en eau de toilette' te gaan kopen. Inclusief een tandenborstel. Ik wou dat Hanne zich thuis zou voelen...

Om een uur of elf nam ik een douche, en vertrok richting Diest om mijn mama op te pikken, en dan naar Leuven door te rijden voor de laatste chemo.

Om half zeven 's avonds was ik terug in Brasschaat, gaar van de chemo, maar ik parkeerde het misselijke gevoel. Ik nam een kookboek, snuisterde er wat in, legde het boek terug aan de kant, en dacht even na over een leuk gerecht dat ik op zaterdag zou maken. Voor zondagavond had ik gereserveerd in een restaurant in Brasschaat, waarvan ik wist dat het eten lekker was. Maar zaterdag???? Ik wou er voor Hanne zijn, en niet continu in de potten moeten roeren. Als een donderslag bij heldere hemel wist ik plots wat ik zou maken. Risotto frutti di mare. Eenvoudig, lekker en alles vers. Ik maakte snel een boodschappenlijstje, sprong om kwart voor acht in de wagen, reed naar de hypermarkt in Schoten, werkte in een ijltempo mijn boodschappenlijstje af, en stond om kwart voor negen netjes aan de kassa aan te schuiven. Om half tien zat alles in de koelkast en kasten, en kroop ik doodmoe maar met een glimlach om mijn mond onder de dons zonder bedlinnen. Het kon me niet schelen op dat moment. Hanne zou morgen komen, ik kon mijn planning aanhouden, en zou haar kunnen ontvangen zoals ik haar wou ontvangen. In een zuiver en opgeruimd huisje, met een toonbare tuin. Het zou een krappe worden, maar hey, ik was een senior project manager, Ik was deadlines gewoon, en er was niks wat ik niet aankon. Ik deed het nachtlampje uit, en viel meteen in een diepe slaap.

Zaterdag, vijf uur 's ochtends.

De wekker van mijn GSM, ondersteund door mijn wekkerradio maakten me onbarmhartig wakker. Gewoonlijk resulteerde wakker worden op zo'n barbaars uur in een grumpy Peter. Vandaag niet. Ik was onmiddellijk klaar wakker, en realiseerde me dat Hanne vandaag kwam, en mijn agenda geen ruimte liet om te 'taffelen'. Ik sprong uit bed, trok het rolluik op, opende het raam om de kamer te verluchten, ging naar de grote slaapkamer, en werd meteen geconfronteerd met de ravage die mijn ex achterliet. Mijn kleren lagen op een hoop in het midden van de kamer, vermengd met de enkele kledingstukken van mijn ex haar kledij die ze niet meer mee had kunnen of willen nemen. Ik ging naar de keuken, viste vanonder het aanrecht een rol met grote zwarte vuilniszakken, ging terug naar boven, en propte de kledij die ze nog had achtergelaten in die zakken en zette deze in een keerkast. Ik ruimde mijn eigen kledij op, stelde vast dat ze weer lelijk had huisgehouden in mijn kledij en een hoop dure hemden, broeken en truien had gepikt, zag dat zij of haar zoon mijn tamahagane, een Japans samoerai zwaard dat ik al meer dan twintig jaar had, had gestolen, vloekte eens, en sprak de stille wens uit dat ze zich zouden verwondden aan het vlijmscherpe lemmet van mijn gestolen zwaard.

Om half zeven was de kamer terug toonbaar, opgeruimd, en netjes.

Tijd voor een koffie. De zon was aan het opkomen, en het beloofde een schitterende dag te worden. Het was nog iets te vroeg om de grasmachine te starten, dus plantte ik me in een tuinstoel met mijn koffie, en genoot van de opkomende dag. Na de koffie ruimde ik beneden wat op, stofzuigde en nam de vloer op en controleerde voor de tweehonderdzeventwintigste keer de kasten of ik effectief alles in huis had.

Om een uur of negen was het 'interieur' goed genoeg bevonden, en keek ik eens naar het exterieur. De klimop van voordeur tot poortje was behoorlijk enthousiast geweest door het mooie weer, en moest nodig geschoren worden. Het gras in de tuin was even enthousiast geweest. Ik ging naar het tuinhuis, haalde de hegschaar, snoeide de klimop, rommelde alles op, kleedde me snel aan en reed naar Brasschaat dorp, om de nodige 'badkamerspullen' voor Hanne te kopen. Chanel leek me wel wat, en met een flinke zak vol keerde ik terug. Ik stalde alle spullen uit op de tafel in de woonkamer, trok de tuin in en na een uurtje of twee was de tuin en het terras klaar om Hanne te ontvangen. Alles spic en span, zo had ik het graag. Na een verkwikkende douche streek ik het bed- en badlinnen, maakte het bed op, en bracht de badkamer in orde, en rond half twee was alles, maar dan ook alles aan de kant. Hanne mocht komen.

Wat ze ook deed. Een half uurtje later, ergens rond een uur of drie.

De bel ging. Deze keer verwachtte ik wel iemand, Hanne. Die dan ook voor de deur stond. En ze zag er stralend uit.

Ze pakte mijn geschenkjes uit, keek eens boos van 'ik vind dit veel te duur maar toch dank je wel', installeerde 'haar' spulletjes in de badkamer, en zette zich neer op het terras, in het zonnetje. Na een glas champagne liet ze me weten dat ze echt wel eerst wat wilde studeren. Geen probleem, dat was iets wat ik intussen wel kende. Om een uur of zeven 's avonds begon ik aan de risotto, die volgens Hanne uitstekend was, dronken we nog een glas wijn op het terras, praatten honderduit, en gingen slapen rond middernacht. Ik bood haar mijn slaapkamer aan, en wou zelf op de grote slaapkamer gaan maffen, wat ze met een blik die boekdelen sprak counterde.

Met Hanne haar hoofd op mijn schouder vielen we in slaap. Hanne als eerste, zwaar ademend, snurken wil ik het niet noemen. Zo lief... Als ik haar vandaag niet hoor 'zwaar ademen' wordt ik ongerust en kan ik de slaap niet vatten...

Zondag half tien 's ochtends.

Ik werd wakker, met Hanne haar arm om me heen geslagen. Ik had geslapen als een roosje, en los van de chemo die me een grieperig gevoel gaf, had ik goed geslapen en was ik uitgerust. Ik stond stilletjes op, ging naar beneden, en begon aan een 'zondags' ontbijt. Hanne sliep nog vast.

Ik nam een douche, trok gemakkelijke kleren aan, stak de straat over en kocht bij de bakker veel te veel voor het ontbijt. Ik maakte een 'ontbijtbuffetje', en rond half elf wekte ik Hanne met een lief zoentje. Ik trok het rolluik op de kamer deels op, opende een venster, en nodigde haar uit voor een ontbijtje, met de boodschap dat er niks in brand stond, en ze haar tijd kon nemen. Tien minuutjes later verdween Hanne in de badkamer, en kwam er nog eens een kwartiertje later geurend naar Change van Chanel weer uit. Ze had de zeepjes, lotions en eau de toilette die ik haar cadeau deed, gebruikt. Mijn hart maakte een sprongetje. Na een uitgebreide brunch installeerden we ons op het terras, en praatten honderduit. Na al die jaren stilzwijgen en genegeerd worden was dit weekend een relevatie voor mij. Hanne stopte haar neus nog enkele uren in de boeken, en tegen een uur of zeven s' ovonds gingen we uit eten. In de Roode Leeuw in Brasschaat. Hanne had zich opgezet, en zag er adembenemend uit. Het werd een zalige avond, met lekker eten, een goede wijn en fijne gesprekken. Om een uur of half elf waren we terug thuis. En het voelde als 'thuis' aan. Op het terras dronken we nog een glas champagne, en tegen middernacht kropen we onder de wol. Hanne moest de dag erna vroeg op, om tijdig en voor de files op haar werk te zijn. Rond middernacht gingen we naar de slaapkamer. 

Hanne ademde zwaar, met haar hoofd op mijn schouder, haar arm om me heen geslagen, één been over mijn benen. Ik was de gelukkigste mens onder de zon. En ben dat nog steeds. Zelfs met een kanker die mijn tijd hier beperkt.

Het klopte allemaal. Heel het plaatje... 

Bewogen dagen.

Donderdag, 28 mei. Half acht 's ochtends.

Ik had rustig geslapen, en werd wakker door het zonnetje dat door ramen de slaapkamer verlichtte. Ik voelde me uitgerust, voor het eerst sedert lange tijd, en ik had energie. Ik rolde uit bed, ging naar de keuken, maakte me de traditionele tas koffie en ging buiten op het terras. De tuin had wat aandacht nodig, het gazon stond redelijk hoog, dus besloot ik me vandaag wat bezig te houden met in de tuin te klussen.

Af en toe controleerde ik mijn GSM, in stilte hopend op een berichtje van Hanne. Om een uur of tien kreeg ik een berichtje, van mijn ex. Wanneer ze kon komen om haar laatste spullen te komen halen. Ik stuurde haar een bericht terug dat ze kon komen voor woensdag 3 juni aanstaande, omdat ik vanaf woensdag terug drie dagen chemo had, en het dan echt niet zou passen, omdat ik dan te ziek zou zijn.
Ze antwoordde me dat ze dinsdag 2 juni zou komen rond de middag.
Een beetje ontgoocheld dat het bericht van mijn ex was, en niet van Hanne, kluste ik verder in de tuin. In de vroege namiddag was de tuin terug ok, en ik ging me douchen. Toch eerst nog even de GSM controleren, en ik had een berichtje van Hanne. Of ik goed geslapen had, en wanneer we elkaar terug konden ontmoeten.
Het zonnetje scheen plots eens zo hard. Ik stuurde een berichtje terug dat ik over een uurtje op de chat zou zijn, en we dan verder zouden afspreken.
Na de douche koos ik wat gemakkelijke kleren, chatte met Hanne, en vertelde haar dat mijn zus zaterdag jarig was, en ik daar was uitgenodigd op haar feestje, en zus me had gezegd dat Hanne ook welkom was. Hanne antwoordde me dat haar zus ook jarig was, en ze was uitgenodigd op haar zus haar feestje, dus elkaar zien het aankomende weekend moeilijk zou worden. Misschien in de loop van de week erop...

Zaterdag 30 mei, twee uur namiddag.

Ik had voormiddag me wat bezig gehouden met het huis aan de kant te hebben, en gunde mezelf een glaasje wijn, voor ik me zou klaar maken om naar het verjaardagsfeestje van mij zus te vertrekken. Zus had voorgesteld om te blijven overnachten, waar ik graag op in ging. Dan kon ik een glaasje meer drinken. Alcohol drinken en rijden vond ik nooit een goede combinatie, en deed dat ook niet.
Mijn GSM liet me weten dat ik een bericht had. Ik keek en zag dat Hanne me een sms'je had gestuurd. Of ik het adres van mijn zus even kon geven, dan kwam ze eerst even langs voor ze naar het feestje van haar zus ging. Ik stuurde haar het adres door, en was instant vrolijk. Mijn dag kon niet meer stuk.
Ik sprong onder de douche, waste me, kleedde me aan, en vertrok naar mijn zus, waar ik werd onthaald met een glas champagne, en wat hapjes. Mijn nicht Annik zou ook van de partij zijn, dus ambiance was verzekerd. Rond half zes kwam Hanne toe, en ik kreeg een lieve knuffel en een zoentje. Ze had mijn vriendschapsring aan, dat deed me wel wat. We dronken een glas op het terras van zus, en na een uurtje vertrok Hanne naar haar zus. Ik voelde me wat verloren na haar vertrek, omdat Hanne me bij het afscheid had laten verstaan dat het leeftijdsverschil tussen ons voor haar geen punt was, en ze me had gezegd dat ze me graag zag, en ze ons een kans wou geven. Ik heb toen die kans gegrepen, en dat was de beste beslissing ooit.
Zus zag dat ik wat verloren liep, en zei me dat ik haar steun had, dat Hanne een schatje was, die ze al in haar hart had gesloten, en werd daarin bijgestaan door mijn schoonbroer en mijn nicht. Leeftijd was niet belangrijk werd me gezegd, samen gelukkig zijn wel. Of ik blind was, of ik een schop onder mijn achterste nodig had om te zien dat Hanne me echt graag zag, en dat ik haar ook echt graag zag. Neen, ik had geen schop nodig, maar ik was wel nuchter genoeg om te beseffen dat ik zat opgescheept met een terminale kanker, en mijn tijd hier heel beperkt was. Antwoord van zus:" Hanne weet dat, ze kiest bewust voor jou, ondanks alles. Dat is liefde. Punt. Je bent een eikel als je haar nu niet zou toelaten als je partner."
Rang! Die zat.
Met de woorden van zus in het achterhoofd kroop ik rond middernacht onder de wol. Moe, maar gelukkig.

Donderdag 4 juni, half acht 's avonds.

Ik was onderweg van Diest naar Brasschaat, waar ik rond half acht toe kwam. Dinsdag had ik tevergeefs zitten wachten op mijn ex, die niet was komen opdagen. Ik had haar een sms gestuurd of ze nog kwam, en kreeg als antwoord dat ze ziek was, en ze een andere keer wel om haar laatste spullen zou komen. Redelijk lastig dat ze me dat niet had laten weten, en me een paar uren had laten wachten voor niks, belde ik 's avonds naar Hanne om te ventileren. Hanne had me op twintig seconden rustig, en vertelde me dat ik me moest focussen op de chemokuur die er aan kwam, en me niet moest ergeren aan mijn ex.
De chemo op woensdag was al flink aangekomen, het accumulatieve effect van de chemo's begon zich te laten voelen. De chemo op donderdag had me eronder. Ik sleepte me na een helse rit binnen in mijn huisje in Brasschaat, en kapte me uitgeput, en doodziek in de zetel af.
Rond een uur of acht ging de bel. Ik verwachtte niemand, en had in eerste instantie zo iets van, foert ik doe niet open, maar de nieuwsgierigheid won het van mijn kotsmisselijk gevoel, dus ik sleepte me uit de zetel en opende de voordeur.
Mijn ex, met haar oudste zoon, en twee mannen die ik niet kende. Met de boodschap dat ze haar spullen en meubelen kwam halen.
Ze wist verdorie goed dat ik dag twee van een chemokuur echt doodziek was, en ik vond dit gemeen, dus ik zei haar dat dit feest niet doorging, en sloot de voordeur terug, voor haar neus.
Haar zoon besloot dan maar om op de bel te drukken, en te blijven drukken. Gek word je daarvan. De twee andere mannen begonnen op de ramen te bonken, en mijn ex op de voordeur te kloppen. Ze riepen dat ze niet zouden vertrekken, dat ze alles zouden meenemen, en ik beter open kon doen. Ik belde de politie, die me beloofden een patrouille langs te sturen. Ik belde ook mijn ouders, om mijn ongenoegen te uiten, die instant in hun wagen sprongen en naar Brasschaat vertrokken.
Na een hels half uur kwam de politie toe, en ik was blij dat één van de agenten de week ervoor al was geweest toen mijn ex had geprobeerd me uit het huis te laten zetten. De man wist hoe de vork in de steel zat. Mijn ex zei me dat ze haar persoonlijke spullen en haar meubelen wou meenemen, waar die agent dwars ging voorliggen. Persoonlijke spullen, beperkt tot kleding, ok, maar meubelen niet, omdat ik hem had laten zien dat er weer brieven van deurwaarders voor haar waren gekomen, en hij mij daarin bijstond. Hij stelde voor dat ik me eventjes op het terras zou zetten, en mijn ex onder het toezicht van hemzelf en zijn collega de rest van haar kleding zou meenemen. De agent zag dat ik doodziek was, en stelde me gerust dat er alleen kledij zou mogen meegenomen worden, en hij enkel toegang zou verlenen aan mijn ex. Ik zei dat om vaart te maken haar zoon haar kon helpen, maar ik niet wou dat die twee mannen die ik niet kende mijn woning zouden betreden.
Ik volgde de raad van de agent op, en zette me op het terras. Doodziek. met mijn twee liter water die ik nog moest opdrinken.
Nog een half uur later kwamen mijn ouders toe. Ik probeerde mijn vader en moeder onmiddellijk naar het terras te delegeren, want ik kende hun, en mijn ex zou wel eens de wind van voren kunnen krijgen van hun. Mijn vader vroeg aan de agent hoe morbide iemand kon zijn, om me op de moeilijkste dag van een chemokuur op zo een onmenselijke manier te confronteren. De agent begreep mijn vader, kalmeerde hem, en nog eens een half uur later besloot de agent dat het genoeg was geweest, en mijn ex moest vertrekken, of hij zou haar aanhouden. Mijn ex zag dat die man het meende, en droop af. De agent vroeg me of het met me ging, of hij nog iets kon doen voor me, drukte me op het hart dat als er eender wat zou gebeuren, ik onmiddellijk hem moest bellen, liet zijn persoonlijk GSM nummer na, en vertrok.
Ik praatte nog wat na met mijn ouders, en rond een uur of half elf gingen ze terug naar Diest.
Een beetje bekomen van de emoties, maar nog steeds doodziek, belde ik Hanne, en deed haar mijn verhaal. Hanne was razend op mijn ex, wenste me heel veel sterkte voor de chemo die ik de dag nadien nog moest krijgen, en kalmeerde me. Ik wist dat ze de dag nadien moest werken en ze haar nachtrust nodig had, dus rondden we het telefoontje rond elf uur af. Om half twee ging ik naar boven om te gaan slapen, en vond een ravage op beide slaapkamers. Keerkasten stonden open, mijn kledij lag op een hoop in de slaapkamer, kasten waren uitgeruimd alsof er een huiszoeking was geweest.
Opruimen zou voor het weekend zijn, dat kon ik nu niet meer aan, en morgen na de laatste chemo van die kuur zeker niet.
Ik smeet de rommel van mijn bed, razend kwaad, kroop onder mijn dons, en viel in een onrustige slaap.

Netwerk lentebarbecue, een leuk momentje.

Woensdag, 27 mei, half acht 's ochtends.

Ik had onrustig geslapen, maar tegen een uur of vier ben ik toch in een vaste slaap gevallen. Ik werd wakker rond half acht, en stond op, nog een beetje slaapdronken. Toen ik de slaapkamer uit ging, realiseerde ik me dat mijn ex gisteren was vertrokken. Ik kon er niet naast kijken, want bij het inpakken van haar persoonlijke spullen had ze een slagveld achtergelaten. Het kon me eerlijk gezegd niet veel maken.
Na een druk op de 'aan' knop kwam mijn espressomachine tot leven, en een paar minuten later geurde verse koffie door de keuken, die ondanks de 'kaalheid' toch iets huiselijk kreeg.
"Seffens eens kijken naar 'mijn' decoratiespullen, en terug een beetje aankleden.", dacht ik.
"Eerst douchen".
Na een blik in de spiegel zag ik dat mijn hoofd en kin wel een scheerbeurt konden gebruiken. Mijn haar groeide nog steeds, hier en daar, in plukken, en dat was geen zicht. Ik hield mijn knikker dan maar kaal, met scheerschuim en krabber.
Vandaag dus niet. Mijn scheergerief was weg, inclusief scheerschuim. En mijn after shaves ook, op de goedkope rommel na.
Ik stelde mijn douche uit, waste mijn gezicht en handen, trok een jeans en en een truitje aan, en begon aan het 'herschikken' van het interieur.
Niet dat er echt veel te herschikken was, want op een uitzondering hier en daar, waren ook mijn persoonlijke decoratiespulletjes verdwenen.
Ik zette me aan de tafel in de keuken, en maakte een boodschappenlijstje.
Scheergerief.
Theelichthoudertjes.
Decoratiespulletjes.
Het boodschappenlijstje zou nog wat uitbreiden, nadat ik alle keukenkasten had opengetrokken. Mijn ex had haar best gedaan, en zowat alles waar geen naam op stond, en niet instant kon bederven meegenomen.
Ik noteerde alles op het boodschappenlijstje, en reed naar Schoten, naar de Hypermarkt. Alles onder één dak.
Makkelijk.
Een goed uur later was ik rond, en zette de wagen terug richting Brasschaat, stopte bij de lokale juwelier, zocht een leuk stel vriendschapsringen uit voor Hanne en mezelf, kocht een nieuwe eau de toilet in de lokale parfumeriezaak, en bolde terug naar huis.
Thuisgekomen vulde ik de voorraadkasten terug wat bij, zette de enkele decoratiespulletjes die ik had gekocht op hun plaatsen, maakte me nog een tas koffie, en keek voldaan rond.
Na wat stofzuigen, en eens de dweil door de keuken, gang en woonkamer slaan was het terug een beetje thuis.
Tijd voor een douche.
Na een grondige scheerbeurt, en een warme douche voelde ik me een stuk beter. Ik trok een jeans uit de kast, en een blauw hemd, kleedde me aan, ontkurkte een flesje rode wijn, schonk een glas in en zette me aan mijn laptop.
Laptop!
Verdorie, ik stelde vast dat mijn ex mijn andere laptop, mijn tablet en mijn mijn tweede GSM die ze mocht gebruiken ook had meegenomen. Er kwam boosheid op, dat waren echt geen goedkope dingen, samen goed voor iets meer dan 3000 €. Zo gemeen.
Ik keek nog eens goed rond, en zag dat er ook gaten waren geslagen in mijn DVD collectie. Ik schatte dat er een vijftig, zestig films verdwenen waren. Spijtig. Sommige waren echt collector items. Het zou niet makkelijk zijn om die terug te kunnen kopen. Ik keek eens in mijn boekenkast, maar daar bleek op het eerste zicht alles nog te staan.
Wel stelde ik vast dat de mappen met al mijn persoonlijke dossiers ook verdwenen waren. Loonfiches, belastingbrieven, facturen van aankopen, garantiebewijzen. Weg...
Ineens realiseerde ik me dat ze ook enkele paswoorden kende van internetapplicaties, dus ik veranderde die allemaal.
Ik opende mijn Telenet account, en wou haar gsm nummer stopzetten, maar stelde vast dat dit nummer uit al mijn account verdwenen was. Blijkbaar had ze ineens wel tijd gevonden om een andere operator te zoeken. Gelukkig. Dat was al een zorg minder.
Ik opende de chat van facebook, zag dat Hanne on line was, en chatte eventjes met haar. Ze zou rond een uur of vijf, half zes aan de Badboot in Antwerpen zijn, op de lentebarbeque van Netwerk. Ik wou haar aan een paar mensen voorstellen, je had nooit professionele relaties genoeg. Rond half vijf vertrok ik zelf naar de Badboot.
Het was vrij druk verkeer, en ik was maar een paar minuutjes voor Hanne daar.
Ik gaf haar de vriendschapsring, en kreeg een lieve zoen en knuffel terug.
We wandelden naar de Badboot, en werden hartelijk onthaald. Stijn, de eigenaar van Netwerk, en een hele goede vriend, vond de tijd om eventjes met ons te babbelen. Het is altijd leuk om met Stijn te praten.

Na een gezellige avond, met lekker eten, een een goed glas wijn, en het leuke weerzien met fijne collega's zoals Lynn en Jamal, namen we rond een uur of half tien afscheid. 

Netwerk, always a great job.

Een ingenieurskantoor dat zijn slogan waarmaakt. Great job, die lentebarbecue.

Thuis gekomen zakte ik lekker onderuit in op het terras, met een goed glas whiskey. Moe van de voorbije bewogen dagen, maar eigenlijk met een gelukkig gevoel. Voor het eerst in jaren had ik het gevoel 'thuis' te komen. In Brasschaat, en in mijn hart.

Hanne had mijn vriendschapsring aangenomen.

Ik hief het glas op haar gezondheid...

Mislukt plan.

Maandag 25 mei 2015. Half elf 's ochtends.

Ik parkeerde de wagen voor deur in Brasschaat en stapte binnen. Mijn ex zat aan het bureel in de keuken, en keek even op, met vragende blik. Een blik van 'waar kom jij vandaan?'.
Ik stak mijn autosleutels in mijn zak, negeerde haar vragende blik, en maakte me een tas koffie.
"Van waar kom jij?", klonk het vanachter het bureel.
"Vanuit de file", was mijn antwoord.
Haar gezicht betrok. Ik liet haar doen, ging naar de badkamer, en nam een uitgebreide douche, trok een jeans en een trui aan, en trok de koelkast open. Die was geplunderd.
"Van waar kom jij nu?" klonk het opnieuw.
"Uit de badkamer. Ik vraag toch ook niet waar jij van vrijdag tot al zeker zaterdagnamiddag geweest bent.", antwoordde ik.
Ze stond op, en kwam aan de andere kant van het kookeiland staan, nam een sigaret, en stak van wal.
'Omdat ik eens een avond weg ben, ga jij daar maar gelijk een heel weekend van maken. Er bij stilgestaan dat ik wel eens ongerust zou kunnen geweest zijn? Je had me tenminste kunnen laten weten dat je niet zou naar huis komen."
Ik dacht even na over het antwoord dat ik zou geven.
"Eigenlijk is het vrij eenvoudig hé. We gaan hier best een paar afspraken rond maken, anders zou het wel eens kunnen zijn dat de laatste drie maanden erg moeilijke maanden worden, en daar heeft niemand baat bij. Je hebt vorige week eigenlijk de trend al gezet, ieder voor zich. Alsof we roommate zijn, en ieder ruimt zijn eigen rommel op. Poetsen doen we elk week om week, en verder is er geen verantwoording nodig tegenover elkaar. Als er iemand anders in mijn of jouw leven komt opdagen hebben we de beleefdheid en het respect voor elkaar om niet onder dit dak te 'spelen'. Ongerustheid is in principe niet nodig. Ik denk trouwens dat het eerder curiositeit is dan wel ongerustheid. Ik had een leuk weekend, ik veronderstel jij ook. Als we verder geen vervelende vragen aan elkaar gaan stellen, blijft dat het leefbaar. Ik zie trouwens niet in waarom we nu, na een breuk, ineens wel communicatief zouden moeten worden. De kosten van samenwonen voor de laatste drie maanden worden gedeeld, dat stelde je zelf voor, en daar hou ik je aan. Verder kom ik niet op de badkamer wanneer jij er bent, en ik verwacht andersom hetzelfde. Deze relatie werkt niet, eigenlijk heeft ze nooit echt gewerkt, en dan laat je elkaar beter los."
Mijn ex trok nog eens aan haar sigaret, doofde ze en blies de laatste rook uit. Ze keek me aan, met een niet mis te verstane blik, zei niets, en ging terug achter haar bureel zitten. Ik ging naar boven, naar mijn kamer, plooide mijn laptop open, en chatte wat met Marc, een vriend. We spraken af om samen een frietje te gaan eten 's avonds, en dan een pintje te gaan drinken. Tegen een uur of vijf kwam ik terug naar beneden, en ik vroeg mijn ex of ze de helft van de kosten kon overschrijven op mijn rekening. Ze keek me aan, en vroeg me waarom ze dat wel zou doen.
Ik antwoordde haar omdat ze me dat beloofd had, we dat zo hadden afgesproken, en ik er van uit ging dat die afspraken zouden nagekomen worden. En omdat ik vond dat na meer dan drie jaar eens wat bijdragen in de gemeenschappelijke kosten niet te veel was gevraagd.
Ze keek me opnieuw aan, en zei me dat ze zich niet herinnerde dat ze me zulk een belofte had gemaakt, ze niet de intentie had ook maar één eurocent op mijn rekening over te schrijven, en ik daar ook niet op moest hopen.
Slik. Ze was op een conflict uit. Ik haalde eens diep adem, bleef betrekkelijk rustig, en vroeg haar of ze haar GSM abonnement al had omgezet naar eentje op haar eigen naam. Ze had er nog geen tijd voor gehad beweerde ze, en ze zou daar ook onmiddellijk geen tijd voor vinden.
Waarom ik daar zo op hamerde, dat stond toch niet in brand?
Ze stond me uit te lachen. Niet meer en niet minder. Ze dacht dat ze me in de tang had.
Ik draaide me om, ging naar mijn kamer, opende mijn on line Telenet account, en blokkeerde haar GSM nummer. Eigenlijk was dat mijn nummer, want het hoorde bij mijn account, en ik betaalde al drie jaar lang de torenhoge rekeningen. En ik blokkeerde haar nummer grondig. Alles eigenlijk. Data, inkomende en uitgaande sms'en, inkomende en uitgaande oproepen, surfen. Het was genoeg geweest, ze had kansen genoeg gehad, nu trok ik de stekker uit haar GSM. Punt. Ik ging naar beneden, en vertelde haar droog dat het met die GSM afgelopen was om op mijn kosten te blijven bellen en haar gang te gaan, dat ik on line alles had geblokkeerd, en ze niks meer kon met dat ding. Ze kon zelfs niet meer gebeld worden.
Ze nam haar toestel en probeerde te bellen. Niks natuurlijk. SMS ook niet.
Toen werd ze razend. Wie dacht ik wel niet dat ik was. Hier zou ik spijt van krijgen, dit was een oorlogsverklaring. Ze was een alleenstaande moeder met twee kinderen, en moest altijd bereikbaar zijn. Roepen en tieren. Ik moest die telefoon onmiddellijk terug activeren!
Ik vertelde haar dat ze met wifi nog altijd kon skypen, of via facebook chatten, maar dat bellen en berichten sturen gedaan was. Dat ik geduld genoeg had gehad. Gedaan met op mijn kosten bus - tickets te kopen, of met astrodiensten te sms'en, en voor mij gedaan met elke maand meer dan 120 € te moeten betalen alleen voor haar GSM. Dat moest ze vanaf nu dan zelf maar betalen. En als er echt dringende telefoontjes te doen waren, was er nog altijd de vaste lijn. Maar ik wou geen cent meer betalen voor haar GSM. Ik zei haar dat ze nu aantoonde dat ze niet te vertrouwen was, en dat ze geen financiële afspraken wou nakomen. Ik voegde er gelijk aan toe dat het niet meer van één kant kon blijven komen, en dat ze gelijk het gebruik van mijn auto ook kon vergeten. Als ze wou rondrijden, moest ze maar zorgen dat haar auto, die vanachter in de tuin stond te verkommeren terug rijklaar werd gemaakt, gekeurd en verzekerd zou worden. En tot zo lang ging ze maar te voet.
Ze schreeuwde dat ze daar het geld niet voor had, en ik nu mijn ware gezicht toonde, het mij alleen om geld ging, en ik een onmens was, om haar de mogelijkheid af te pakken naar haar kinderen te gaan.
Ik antwoordde haar rustig dat ik anders de indruk had dat het haar alleen om het geld te doen was, want dat ze op geen enkel vlak ooit een inspanning had geleverd om de gemeenschappelijke kosten te delen, als was het maar in een verhouding van één op honderd. Maar dat ik wel had besloten dat ik de kraan dicht draaide. Ook naar haar kinderen toe. Gedaan met het zakgeld, gedaan met de extra shopdays voor kledij. Zelfs gedaan met koelkasten vol te duwen zodat zij voor haar kinderen behoorlijke maaltijden kon maken. Daarvoor hadden de kinderen een vader om dat te betalen. Ik begon ook stilletjes aan ook boven mijn theewater te geraken.
Ze gooide het over een andere boeg.
"Hoe moet ik met 1000 € per maand vervangingsinkomen hier de helft van de kosten mee betalen? De huur, elektriciteit, water, gas en internet samen zijn al meer dan 1800 €".
Ik antwoordde droog dat ik al drie en half jaar alle kosten betaalde, alles, en ze dus eigenlijk al 36.000 € had kunnen sparen. Dat ik bij haar nooit de vraag had gehoord of ik altijd alles betaald kreeg, integendeel, dat was mijn probleem. Ik gaf haar gelijk mee dat ik op een maand echt geen 1000 € overhield om op te smossen zoals zij die wel had. Dat ik geen onnozele dingen kon kopen op van die postorderbedrijven, maar mijn centen moest tellen om samen leven, en goed samen leven te kunnen blijven betalen.
En ik de honger naar centen van haar kinderen ook altijd had ingevuld. Wat nu ook afgelopen was. Hun vader moest maar voor zakgeld zorgen. Dat ik mezelf altijd op de laatste plaats stelde, en dat ik dit nu niet meer deed. Ik zei haar dat als ze wilde bellen met haar GSM, ze zelf een abonnement moest nemen. En ik gaf haar nog tot het einde van de week tijd, daarna zou ik het nummer sluiten, en moest ze zelf een nieuw nummer aanvragen. Het einde van de week, aanstaande zondag dus. Als dan haar nummer niet uit mijn account was zou ik het afsluiten en was ze haar nummer kwijt. Nu was dat nummer slechts geblokkeerd.
Ik vertelde haar ook nog fijntjes dat ik eigenlijk nooit een handtekening had gezet onder dat GSM contract van haar, en dat ik me afvroeg hoe ze er in geslaagd was haar nummer aan mijn account te hangen zonder mijn handtekening. Of ze echt per sé wou dat ik dat eens ging uitzoeken. Ergens bij Telenet moesten ze document hebben met een handtekening, en misschien zou die wel trekken op de mijne, maar het zou zeker niet de mijne zijn. Ze vertelde me droog dat ik daar geen poot had om op te staan, want dat ik al drie jaar betaalde, en drie jaar teveel betalen uit onwetendheid zou geen enkele rechtbank pikken. En dat ik de huur en de vaste kosten ook maar moest blijven betalen, de contracten stonden op mijn naam, en ik zou daar niet onderuit kunnen.
Ze had daar een punt. Ik zou haar de gas, elektriciteit en water rekeningen nooit ten laste kunnen leggen, maar ik zou ze wel kunnen laten afsluiten. Geen gas, geen water, geen elektriciteit, en geen internet of TV. Toen werd ze pas echt kwaad. Waar ik het lef haalde om haar zonder water te durven zetten... Het enige waar ik op uit was, was haar geld. Op mijn vraag wie voor haar verlichting, haar water en haar verwarming betaalde kreeg ik als antwoord dat ik dat inderdaad betaalde, en dat ze vond dat het haar recht was om dat te eisen, want ik betaalde dat al meer dan drie jaar voor haar, en het was door mijn aandringen dat ze nu terug aan het studeren was, het was mijn schuld dat ze 'maar' een vervangingsinkomen had.
Deze keer hield ik voet bij stuk. Ik had deze discussies al talloze keren met haar gevoerd, en telkens sloeg ze er in om me met een schuldgevoelen op te zadelen, deed ze me geloven dat ik het bij het foute eind had, en betaalde braaf verder... Deze keer niet meer. Ik antwoordde haar dat ik nog altijd zelf bepaalde waar ik mijn centen aan zou uitgeven, en dat zou om te beginnen niet meer aan haar GSM abonnement zijn. Ik gaf haar mee dat ik initieel dat abonnement van 50€/maand wel wilde betalen, omdat ze dan bereikbaar was en bleef, maar dat ik gaandeweg problemen begon te krijgen met het misbruik. Bustickets werden op mijn kosten gekocht, ze sms'te naar betaaldiensten, er werd in het buitenland steevast rond gesurft, tegen onmenselijke tarieven, en telkens als ik haar vroeg die diensten uit te schakelen als we de grens over gingen (naar Nederland) kreeg ik een welgemeende dikke middenvinger van haar. Dat was nu gedaan.
Ik voelde me ijskoud, en gedroeg me ook zo. Het boek "strafrecht", een steviger klepper, dat ineens de richting van mijn hoofd uitvloog, en dat ik handig ontweek, kon aan mijn besluit niets meer veranderen.
De bel ging net op tijd. De situatie was aan het escaleren, ik trachtte wel kalm te blijven, en dat was me gelukt, maar hoe lang nog?
Marc stond aan de deur, en we vertrokken samen naar de lokale frituur. We dronken een pintje in het naastliggende café, en praatten wat. Marc liet me ventileren, Hij voelde wel dat ik het even nodig had. Marc is dan ook een gast die begreep waar ik door heen ging, Hij overwon zelf kanker na drie slopende jaren. Om een uur of elf kreeg Marc op zijn GSM een sms van een onbekend nummer, Dat mijn ex niet thuis zou zijn, maar in goede handen was, en we ons geen zorgen moesten maken. Marc begreep het in eerste instantie niet, maar toen ik het nummer invoerde in mijn GSM, wist ik wie dat berichtje gestuurd had. Mijn ex was bij een vriendin van haar, al was me de bedoeling nog niet duidelijk. We gingen terug naar de woning in Brasschaat, en stelden vast dat mijn ex inderdaad verdwenen was, en ze haar kat had meegenomen. Op de slaapkamer van mijn ex lagen wat kleren kris kras op het bed. Ik belde de vriendin in kwestie, en moest van haar vernemen dat mijn ex beweerde dat ik haar met de dood had bedreigd, ze zich niet veilig meer voelde en en ze had gevraagd aan die vriendin om haar te helpen. Ik lachte eens met die leugens, vertelde die vriendin dat ik nooit maar dan ook nooit doodsbedreigingen had geuit, tenzij je een GSM blokkeren onder doodsbedreigingen kon catalogeren, en gaf haar mee dat als mijn ex zich daar beter voelde, ze dat vooral moest doen.
Marc beleef nog en uurtje aan de keukentafel zitten, en waarschuwde me. Dat mijn ex dit niet zomaar deed, en ik me aan nog van die stunts zou kunnen verwachten. Marc en ik hadden de dingen altijd al tegen elkaar gezegd zoals we dachten dat ze waren, zonder zeveren, en dat waardeerde ik wel in mensen. Rond een uur of half twee namen we afscheid. Ik kroop in bed, en sliep vrij snel behoorlijk vast.

Dinsdag, 26 mei 2015, stipt tien uur in de ochtend.
Ik was een half uurtje wakker, zat achter de traditionele tas koffie, en ging door de post die in de brievenbus zat. Ik had geen post op mijn naam, maar voor mijn ex lagen er weer drie brieven van deurwaarders. Nog steeds opende ik haar post niet, en legde de brieven voor haar op het aanrecht van de keuken.
Om stipt tien uur ging de bel. Ik was nog in kamerjas, maar opende de deur. Twee agenten in vol ornaat stonden aan de andere kant van de deur, inclusief kogelvrij vest, en eentje stond aan het toegangspoortje. Of ze eventjes mochten binnenkomen? Ik liet de heren toe, en vroeg hun of ze er een probleem mee hadden dat ik me snel zou aankleden. Neen, dat hadden ze niet, en beleefd wachtten de spierbundels in de gang. Een paar minuten later was ik aangekleed, kwam de trap af en vroeg hen waarmee ik van dienst kon zijn.
Of ik onmiddellijk kon meekomen, en het pand wilde verlaten, want de bewoonster van het pand, Mevrouw X (mijn ex dus), had gisteren de relatie verbroken, en ik weigerde de woning te verlaten. Ik woonde niet officieel op het adres in Brasschaat, dus moest ik het pand verlaten. Als ik nu mijn persoonlijke spullen zou inpakken, zouden de heren me begeleiden tot als ik met mijn wagen weg was en zou er verder geen proces verbaal opgesteld worden.
Plots werd me alles duidelijk. Mijn ex probeerde op mijn kosten nog een aantal maanden in dit huis te wonen, zonder dat ik daar toegang toe had, maar wel alle kosten moest betalen.
Ik vertelde de heren van de politie dat ik dit niet goed begreep, want dat ik dat huis huurde, en ook betaalde, inclusief alle kosten. Het huurcontract ook op mijn naam stond, en niet begreep waarom ik deze woning zou moeten verlaten. Ik vertelde er gelijk ook bij dat ik mijn gedomicilieerd adres daar niet had gezet, omdat mijn ex dat geen goed idee vond. Ze zou dan haar statuut van alleenstaande verliezen, en de helft van haar vervangingsinkomen ook.
De heren van de politie vroegen me of ik dit ook kon bewijzen, wat ik uiteraard kon, Ik toonde hun de contracten, liet hen zien dat ik voor alles, maar dan ook alles betaalde. De agenten hun houding wijzigde, ze werden ontspannen, en vertelden me dat er nu wel een probleem lag, want mijn ex was bang om nog één seconde bij mij onder dak te leven. Ik had, gelet op de contracten en ikzelf als alles betalende partij evenveel recht om hier te verblijven. Ik speelde de bal door, en vertelde de politie dat mevrouw haar angst ongegrond was, en als ze toch angst had, zij dat probleem moest oplossen, en niet ik. De heren vertelden me ook dat ik haar met de dood zou bedreigd hebben. ik maakte de agenten duidelijk dat ik tegen een terminale longkanker aan het vechten was, onder de chemo zat, en ik door de behandeling de fysieke krachten zelfs niet had een vlieg buiten te zetten, laat slaan doodslaan. Na wat heen en weer onderhandelen met mijn ex, die blijkbaar buiten achter een hoekje stond, bij de derde agent, gaf ik toe dat mevrouw haar persoonlijke spullen kon komen halen, en ik intussen niet in de buurt zou zijn want ze was bang van me. Ik zou wel een pint gaan pakken.
Een paar uur later arriveerde mijn ex haar stiefpapa, met een vrachtwagentje, en ik maakte de man meteen duidelijk dat er geen meubelen zouden worden meegenomen, niet zolang haar gedomicilieerd adres in Brasschaat stond, en er intussen brieven van deurwaarders voor mijn ex bleven komen.
De man begreep dat, en nodigde me uit om een pint te gaan drinken terwijl mijn ex en haar moeder de auto van haar moeder en de vrachtwagen zou volstoppen met persoonlijke spullen. Ik liet het begaan, en ging die pint drinken.
Een paar uur later waren alle persoonlijke spullen van mijn ex in de wagen en vrachtwagen gepropt, inclusief mijn duurste persoonlijke kledij (wat ik pas dagen later ondervond), alle tafellinnen, ook wat ik kreeg van mijn ouders, al mijn persoonlijke hygiëne spullen zoals scheergerief en parfums, mijn nagelnieuwe tondeuse om mijn kale knikker te blijven trimmen en wat een verjaardagscadeautje was, mijn persoonlijke decoratiespullen, al mijn bed- en bad linnen, een aantal paren van mijn schoenen, dure kookspullen... Ik kwam er maar later achter. Haar meubelen waren blijven staan, en die zou ik vasthouden tot er geen deurwaarders meer aan de deur zouden komen of tot ze haar adres had gewijzigd. Ik ben die avond een nieuw slot gaan halen, en heb dat gewijzigd. Ik wou niet dat ze nog binnen kwam. Ik had haar leren kennen, echt leren kennen, en het was een vrouw die over lijken ging.
Je doet dat niet, een partner die jarenlang je door dik en dun steunt, alles betaald, met een valieske op de straatstenen proberen zetten met de politie, doodziek en onder de chemo. Haar snode plannetje had niet gewerkt, Ik kon blijven, zij moest gaan. Punt. De opzet was om me buiten te krijgen, en nog enkele maanden op mijn kosten daar te leven als God in Frankrijk.
Op mijn kosten, want alle contracten stonden op mijn naam.

Ik was totaal van mijn melk, en wou mijn verhaal kwijt. Ik belde Hanne, die me kalmeerde, en me vertelde dat ik toch maar mooi mijn slag had thuis gehaald. Ik zei dat ik zoiets niet begreep van een vrouw waar ik alles voor deed en gedaan had.
Hanne haar antwoord was droog: "Liefje, die mensen bestaan, en die mensen zullen altijd bestaan. Laat het je dag niet stukmaken. Ik bel je vanavond als ik thuis ben en dan praten we verder."
Hanne belde me ook, na haar werk, kreeg me rustig, en we spraken af dat ik haar woensdag zou zien op een event waar ik was uitgenodigd, in Antwerpen, na haar werk. Gerustgesteld kroop ik onder de wol...De sloten waren veranderd, mijn ex kon niet meer binnen. Want na deze stunt achtte ik ze tot alles in staat.
Ik sliep heel onrustig, die nacht.

Een weekend om in te kaderen.

Zaterdag 23 mei, half negen 's ochtends.

Vrijdag was rustig voorbij gegaan. Met een zware kop, en een ex die de hele dag en avond weg was, ik had haar eigenlijk niet gezien. Ik was er niet rouwig om. Het telefoontje met Hanne had mijn dag goed gemaakt, en we hadden afgesproken dat ik haar zaterdag zou oppikken in Gent rond een uur of vier in de namiddag. Met dat leuke vooruitzicht in het achterhoofd kroop ik vroeg onder de wol. Het was al een bewogen week geweest en ik was moe. Om een uur of tien lag ik in bed, en de slaap liet niet lang op zich wachten...

Zaterdagochtend was ik om half zes wakker. Klaarwakker. Mijn ex was blijkbaar niet thuis gekomen, want het bed was onbeslapen, en in huis was alles nog zoals ik het de avond ervoor had achtergelaten. Ik zette de radio aan, met de volumeknop deze keer wat verder opengedraaid, maakte me een tas koffie, bakte me een stevige omelet met tomaat, spekblokjes en Provençaalse kruiden, en zette me met het gigantische omelet aan tafel. ik had honger als een wolf, en voelde me vrolijk. Ik werkte het omelet naar binnen, ruimde op, zette de vaatwasser aan de gang, en sprong onder de douche. Ik nam een wisseldouche, van warm naar ijskoud water, en terug naar warm. Mijn huid tintelde, ik schrobde me schoon, minutieus. Het werkte wat therapeutisch, alsof ik alle beslommeringen van de laatste weken van me af wilde schuren. Ik poetste mijn tanden, schoor de stoppels van mijn kin en mijn hoofd, en ging naar boven om mijn kleren te kiezen. De zomeropera in Alden Biesen vroeg geen onmiddellijke dress code, maar je moest er nu ook niet in je overall aankomen. Het pak dat ik graag wou dragen, een grijs fijn wollen pak, kon wel eens een stoomstoot verdragen, en in mijn onderbroek plooide ik de strijkplank open, zette het stoomstrijkijzer op, en nam broek en vest voorzichtig onder handen. Na een dik kwartier was ik tevreden met het resultaat, rommelde alles terug op, en hing het pak klaar op een kapstok. Ik sprong in een jeans, trok een gemakkelijke trui aan, en keek eens op de klok. Kwart over zeven. Ik stak de straat over, en trakteerde me op een worstenbroodje van bij de bakker aan de overkant van de straat. Terug thuis zette ik de oven aan, verwarmde hem voor op 180° C, bevochtigde het worstenbroodje en bakte het terug op. De zon begon op te komen, en ik zette me buiten op het terras, aan de tuintafel met het heerlijk ruikende worstenbroodje en een verse tas koffie. De dag lachte me toe, en ik had me vast voorgenomen om te genieten van elke seconde. Het was nog stil buiten, zo vroeg op de ochtend, en ik genoot van het waterige zonnetje, en de stilte. En ik keek nog eens op mijn polshorloge. De Rolex vertelde me dat het intussen al kwart over acht was. Nog zes uur te vullen voor ik de auto richting Gent kon zetten. MIJN  AUTO! In paniek spurtte ik naar het raam in de woonkamer, trok het gordijn opzij en stelde vast de mijn auto nog geparkeerd stond waar ik hem donderdagavond had neergezet. Oef, mijn ex was er niet mee weg. Voor alle zekerheid nam ik de sleutels en stak ze in mijn broekzak. Er was geen reservesleutel, die krijg je nooit bij een bedrijfswagen. Het was meer een symbolische daad, eerder dan voorkomen dat iemand mijn auto zou gebruiken. Ik ging terug buiten zitten, met mijn laptop, en las de krant on line... De tijd kroop voorbij. Ik hield me ledig met een hemd te kiezen om onder het pak te dragen, en koos uiteindelijk voor een wollen truitje, poetste mijn schoenen, koos mijn sokken zorgvuldig, zapte wat rond voor de televisie, en keek alle twintig seconden op mijn horloge of het nog geen tijd was om te vertrekken richting Gent. Om twee uur in de namiddag kleedde ik me om, deed de horloge van Armani om die ik voor mijn verjaardag van mijn ouders en zus met haar familie had gekregen, controleerde nog eens voor de spiegel in de badkamer of ik mezelf netjes genoeg vond om naar de opera te gaan, en vertrok. De rit naar Gent verliep vlot, en in de wagen belde ik Hanne. Ik kreeg haar onmiddellijk aan de lijn, en ik vroeg of het een probleem was als ik iets vroeger zou zijn. Ze maalde er niet om, en zei me dat ze klaar was, en ik gerust wat vroeger kon aanbellen. In Gent zocht en vond ik snel een parkeerplaats in de buurt van haar flatje, stapte uit, zette mijn hoed op mijn kale knikker, en wandelde naar haar appartementje.
Hanne onthaalde me hartelijk, en ze zag er beeldig uit. Ik kreeg een welgemeende knuffel, en een lieve zoen, en ze troonde me mee naar haar keuken. We babbelden wat, dronken een glaasje rosé wijn, en rond een uur of vijf vertrokken we richting Alden Biesen. Ik gaf de sleutels van mijn auto aan Hanne, en vroeg haar om te rijden. Ze keek me verrast aan, maar nam de sleutels aan. Mijn auto was een BMW 318 met automatische transmissie, waar ze nog nog nooit mee gereden had. Na een korte uitleg over hoe de wagen werkte, reden we weg. Ze was er van de eerste meter mee weg, reed alsof ze al heel haar leven met een automaat had gereden, en ik zag haar in stilte glunderen. Vooral de kick down fascineerde haar, en ze bij elk inhaalmanoeuvre gebruikte ze die ook. De wagen schakelde dan twee versnellingen terug en accelereerde fors. Hanne genoot ervan, en ik voelde me comfortabel , iets wat voor mij niet echt voor de hand liggend was. Na een rit van bijna anderhalf uur kwamen we toe in de Commanderie Alden Biesen. De conciërgewoning was omgetoverd tot een restaurantje, en we zette ons op het terras, beseffend dat we eigenlijk nog niet hadden gegeten. We bestelden een fles wijn, en een bord met warme hapjes. We praatten heel geanimeerd over van alles en nog wat, en ik merkte in de houding en de lichaamstaal van Hanne dat er iets veranderd was. Ze stelde zich veel meer open voor mij. Ik wist dat de breuk met mijn ex daar een belangrijke rol in speelde, en liet het gewoon over me heen komen. Rond half acht kwam mijn zus toe, met haar familie, en ik stelde Hanne voor aan hen. Astrid had Hanne al ontmoet, en ze vonden elkaar onmiddellijk in een tweespan om mij wat te plagen. Ik liet het maar al te graag gebeuren. Even later kwamen ook mijn ouders toe, en ze heetten Hanne van harte welkom. We wandelden naar de ingang van het domein, gaven onze toegangstickets af, kregen het programmaboekje, en wandelden door naar onze zitplaatsen. Er werden ons fleece dekentjes aangeboden, die we graag in ontvangt namen. Om acht uur stipt begon de opera. Carmen, in een modern kleedje gestoken, en schitterend gebracht; Hanne genoot met volle teugen, en ik was verheugd te zien hoe ze op haar toch jeugdige leeftijd een opera zo wist te waarderen. Tijdens de pauze sprak mijn zus mij aan, en zei me dat ik mijn ogen moest opentrekken, dat Hanne een schatje was die me oprecht graag zag, en ik een kieken zou zijn als ik dat aan me voorbij zou laten gaan. Ik knipoogde eens naar mijn zus, en vertelde haar dat ik die bal in het kamp van Hanne had gelegd, en een wat afwachtende houding aan had genomen, maar ik ook wel voelde waar dit naartoe kon en zou gaan.
Na de voorstelling reden we terug richting Gent, en kwamen onderweg de afslag Diest tegen. Ik stelde voor om in Diest, bij een goede vriend van me die daar een zaak had een pint te gaan drinken. Hanne was meteen akkoord, en een dik kwartier later parkeerden we de wagen in de buurt van de markt in Diest, en nog eens tien minuten mater zaten we in de Nicky's op het terras achter een drankje. Het weerzien met Marc was luidruchtig, met stompen op de schouders, en opmerkingen in mijn richting dat gangsters gemaakt uit onkruid nooit zullen vergaan, en moest ik Hanne uitgebreid voorstellen. Voor we het wisten was het vier uur in de ochtend, en met nog een rit van meer dan een uur voor de boeg, reden we terug naar Gent.
Hanne bood me een plaats in haar bed aan, ze wou me zo laat niet meer terug naar Brasschaat laten rijden, een aanbod dat ik graag aannam. Ik vertelde haar dat de zetel voor mij ook ok was, maar daar had ze geen oren naar.
Zondag werden we laat op de dag wakker, ergens rond een uur of één, half twee. Hanne toverde een laat ontbijt op tafel. We praatten veel, heel veel, open en oprecht. En we besloten elkaar een faire kans te geven. Ondanks het leeftijdsverschil, ondanks mijn ziekte en mijn beperkte tijd die me nog restte. Dit voelde te goed, zowel voor haar als voor mij. Het was me allemaal wat onwezenlijk, het voelde aan als een droom waaruit ik niet wilde ontwaken. We genoten van het moment, van samen te zijn. s' Avonds aten we wat in de Quai des arts, een leuke zaak uitgebaat door twee toffe gasten, en om een uur of tien  wandelden we terug naar haar flat. Ik keek Hanne aan, en zonder woorden antwoordde ze me dat ik nog een nacht kon blijven. Gewoon met haar blik. We kropen in bed, ik op mijn rug, Hanne met haar hoofd op mijn schouder, met mijn arm om haar heen. We voelden ons geborgen, het voelde gewoon goed, eerlijk en echt.
En zo vielen we in slaap.

Maandagochtend werden we onbarmhartig gewekt door de wekker. Half zeven. Onzalig uur. We namen samen een douche, en een half uurtje later namen we afscheid. Hanne vertrok naar haar werk, ik terug richting Brasschaat. Ik voelde me koning te rijk, en de file waarin ik zat kon mijn goed humeur niet deren. Rond half elf parkeerde ik de wagen voor de deur in Brasschaat. Als ik toen had geweten wat me te wachten stond was ik de deur gewoon voorbij gereden...

CT Scan en echt goed nieuws.

Donderdag 21 mei, half vijf in de ochtend.

Vandaag stond er een CT scan op de planning, rond de middag, met aansluitend een consultatie bij prof Knäckebröd. Ik had mijn moeder beloofd dat ze mee kon gaan, maar het was nog veel te vroeg om te vertrekken. Ik stond op, ging naar beneden, zette de radio aan, stilletjes, en maakte me een tas koffie, wou me een eitje bakken maar realiseerde me dat ik nuchter moest zijn voor de CT scan. Met de tas koffie ging ik naar buiten het terras op. Ik kon genieten van de ochtendlijke frisse lucht, en de stilte. Achter me in de keuken hoorde ik gestommel. Mijn ex beende naar de radio, zette het ding uit, en vroeg me of ik zot was om rond half vijf in de ochtend zoveel kabaal te maken. Of ik wel begreep dat ze een zware dag voor de boeg had. En ze voegde er meteen aan toe dat ik dat uiteraard niet begreep, want dat ik alleen met mezelf bezig was. De radio speelde stilletjes op de achtergrond, dus ik begreep het inderdaad niet wat het probleem was. Ik liet haar doen, antwoordde niet, hoorde haar de trap terug op stampen, en de slaapkamerdeur dicht slaan.
Er speelde een glimlachje op mijn gezicht, het was eventjes sterker dan mezelf. Als ze zich zo bleef opstellen zouden het nog drie hele lastige maanden voor haar worden. Mij liet het allemaal ijskoud, ik had de knop omgedraaid. Elkaar pesten deed ik niet aan mee, dat zette geen zoden aan de dijk, maar het was me wel duidelijk dat mijn ex daar anders over dacht.
Het was dan ook, volgens mij toch, haar eigen houding die me had doen besluiten dat ik er een punt achter wou. In eerste instantie had ik zo iets van: "Och Peter, je hebt nog een paar maanden te leven, laat het." Maar het nieuws van vorige week, dat me een pak meer gaf dan een paar maanden, misschien zelfs een jaar en half, had me aan het nadenken gezet. Die laatste tijd van mijn leven wou ik wel gelukkig doorbrengen, en dat lukte duidelijk niet met haar. Haar totale afwezigheid van empathie voor mijn gezondheidssituatie en het etaleren van haar eigenbelangen hadden voor mij de deur dicht gedaan. Ik had veel oprechte vrienden, en ik had Hanne, die er wel voor me was. Ik had geen relatie met haar, er was geen engagement, maar de betrokkenheid bij elkaar was er wel, en dat was wat we beiden gemist hadden. Ik zou dat een kans willen geven. Ik ging liever de single de pijp uit, maar omringd met warme mensen, dan dood eenzaam binnen een relatie. Na de derde tas koffie, en na de mijmerende ochtend bedenkingen was het wel tijd om me klaar te gaan maken. Ik nam een douche, koos leuke, makkelijke kleren, keek eens op de klok, zag dat het bijna half negen was en mijn ex zich had overslapen voor haar les, grinnikte eens, en vertrok richting Diest.
Om half twaalf was ik op de dienst radiologie, de CT scan werd gemaakt, en om half twee zaten we bij de prof in zijn onderzoekskamertje. Knäckebröd zelf was er niet, maar zijn collega ontving me. Een rijzige vrouw van een jaar of veertig, van wie ze bij de geboorte het gevoel voor humor met de nageboorte hadden weggesmeten. Was me dat een zuurpruim. Ze zette zich formeel achter het bureeltje, en wist me te vertellen dat de CT scan de RX thorax had bevestigd, en de krimp van de tumor in mijn linker long zich zelfs nog verder had doorgezet. De uitzaaiing in mijn lever was weg, dat letsel was verdwenen. Mijn moeder haar ogen werden vochtig, en ikzelf probeerde me bij elkaar te houden, maar de emoties gierden door mijn lichaam. Ik bedankte de prof voor het goede nieuws, en kreeg droog het antwoord dat ik vooral mezelf moest bedanken, omdat mijn ingesteldheid de helft van deze resultaten teweeg gebracht had. En eventjes kon er een glimlach af. Het kon blijkbaar lachen, al was het een fractie van een seconde. We namen afscheid, en keerden terug naar Diest. Mijn mams probeerde mijn vader tevergeefs te bereiken. Ik stuurde Hanne een berichtje, met het goede nieuws, en kreeg prompt een bericht terug, dat we dat zaterdag samen zouden vieren. Intussen had mams mijn vader ook aan de lijn gekregen, en die was uiteraard heel opgetogen met de boodschap die de prof ons gaf. We zouden over een kwartiertje thuis zijn. Mama haakte in.
In Diest toegekomen had mijn vader enkele toastjes gemaakt met wat hij in kasten en frigo vond, en een fles champagne klaargezet. Ik werd begroet met een schouderklop die aankwam, de kurk knalde, de toastjes rukten aan, en de stemming kon niet stuk. Er werd wat gepraat over van alles, mijn ex kwam even ter sprake, en ik parkeerde dat onderwerp door te zeggen dat het allemaal 'onder controle' was. Wat later kwam mijn zus ook toe, na haar werk, met mijn schoonbroer, de tweede kurk knalde, en het was echt gezellig. Tegen een uur of zeven reed ik terug naar Brasschaat, waar de tegenstelling niet groter kon zijn. Ik vertelde mijn ex wat ik van de prof te horen had gekregen, en ze mompelde iets van 'het zijn altijd de klootzakken die geluk hebben', maar negeerde me verder. Ik belde Werner op, vroeg of hij zin had om een pint te pakken, sprak af in de Ben's in Brasschaat over een half uur, belde Jerry, ook een goede vriend van me, hij zou ook komen, en vertrok terug.
Om half twee in de ochtend was ik terug thuis.
Bezopen, maar gelukkig. Het was een dag voor me geweest om in te kaderen...
Ik ging in bed liggen, en kreeg er nog een free ride sinksenfoor boven op. Heel de kamer draaide. Dat zou morgen pijn doen aan het hoofdje, maar dat waren zorgen voor morgen. Ik viel in een vaste slaap.

Onverwacht bezoek, weekend en terug naar huis.

Weekend van 16 en 17 mei 2015, en de volgende dagen terug thuis.

Op donderdag had ik een vriendschapsverzoek gestuurd naar de stiefmama van Hanne, omdat die vrouw aan Hanne een kaartje had meegegeven voor me, met hele mooie woorden, en in naam van Hanne haar papa, haar broer en een haar stiefmama. Ik wou Hanne haar stiefmama bedanken, en heb eerst aan Hanne gevraagd of dat ok was voor haar. Hanne zag er geen probleem in, en dus stuurde ik een vriendschapsverzoekje, wat prompt werd geaccepteerd, en waar ik Chris (zo heet haar stiefmama) een chatberichtje stuurde met een dankwoordje. Het werd die vrijdag een lange chatsessie met Chris, een openhartig gesprek, over van alles en nog wat, mijn ziekte, mijn net beëindigde relatie met mijn ex - vriendin, het leven in het algemeen. Rond een uur of elf rondden we de babbel af, en keek ik nog wat naar televisie. Ik prikte nog eens om mijn suikerwaarden te controleren, die stonden netjes rond de 140, wat heel goed was met de cortisone die ik nog kreeg tegen misselijkheid, en viel in slaap. Om kwart over drie 's nachts pingde mijn laptop dat er een mailtje binnenkwam, en ik werd wakker van het geluidje, en het oplichtend scherm. Het mailtje kwam van mijn ex - vriendin. Ze opende het mailtje met me te bedanken, omdat ik haar had gesteund in haar studiekeuzes, en ze nooit zou vergeten dat ik haar terug in zichzelf had doen geloven. En dat ze het waardeerde dat ik ons nog drie en halve maand de tijd gaf om elk zijn weg te gaan. Vanaf dan veranderde de toon van haar mailtje, en maakte ze een opsomming waarom het inderdaad beter was dat de relatie stopgezet werd. Ze was na ons afscheid naar haar mama gereden, en die had haar gelijk gegeven. Het was mijn kanker, mijn gevecht, en dat zij daar niet op reageerde zoals iedereen verwachtte, vooral ik verwachtte, was eigenlijk niet haar probleem mat dat van de anderen, en van mezelf.
Ze had haar doelstellingen en die zou ze halen, kosten wat het kostte, en dat waren haar studies. Ze had al met haar mama besproken dat ze haar studies in Leuven zou verder zetten, in de buurt van Leuven zo gaan wonen. Ze hoopte dat de maanden tot het definitief uit elkaar gaan een beetje zonder ruzie zouden kunnen verlopen. En ze vond het spijtig dat ik nu pas mijn fouten had ingezien, dat ik me drie jaar lang als een eikel had gedragen, en ondanks onze vele gesprekken, waar ze me wou duidelijk maken wat ik allemaal fout deed, eigenlijk niet luisterde. Dat ik me dominant opstelde, tegenover haar een haar kinderen, en die niet meer wilden komen omwille van mij, en mijn oubollige ingesteldheid. Dat er er altijd alleen voor had gestaan. Dat ze verwachtte dat er duidelijke afspraken konden gemaakt worden voor die laatste drie maanden, want dat ze haar ding wilde doen, en geen opmerkingen van mij verwachtte. Het ging zo nog een tijdje door, om dan te eindigen met dat ze me alle geluk toewenste, en een vrouw die me wel gelukkig kon maken, maar dat dit niet gemakkelijk zou zijn, want ik was een moeilijke man om mee samen te leven, en ik zou me moeten haasten, want met die kanker die ik pretendeerde te hebben, had ik niet veel tijd meer.
Mijn ogen werden groter en groter toen ik dat allemaal las, en ik was ineens terug klaar wakker.Ik klikte op de beantwoorden knop, haalde eens diep adem, keek door haar poging heen om een conflict los te weken, en schreef haar dat het inderdaad zo het beste was, en de afspraken om de laatste drie maanden leefbaar te houden er eigenlijk al lagen, Ze had zelf voorgesteld om de kosten voor die laatste drie maanden te dragen, en we verder aan elkaar geen verantwoording moest afleggen. Communicatief waren we al niet echt meer geweest, en ik besloot mijn mailtje dat ik wel begrepen had dat het aan mij lag, dat mijn houding ervoor gezorgd dat het nu zo ver was gekomen de de brokken niet meer te lijmen waren, en mijn dictatoriaal gedrag en mijn egoïstische houding al die jaren er nu toe geleid hadden dat elkaar terugvinden onmogelijk was geworden. Ik schreef wat ze wou horen en lezen. Als ik er maar vanaf geraakte. Ik liet haar weten dat ik maandag in de namiddag wel in Brasschaat zou zijn, en we dan de praktische kant zouden bekijken. Ik vroeg haar om eventueel tegen maandag haar GSM abonnement weg te halen op mijn Telenet account, en zelf een operator te kiezen op haar naam. Prompt kreeg ik het antwoord per mail terug dat dit nu de reden was waarom ik een dictator was, en weeral aan het zeggen was wat zij moest doen. Ze zou dat GSM abonnement wel veranderen wanneer haar dat schikte, dat moest ik voor haar niet beslissen. Ze vond dat een mooi voorbeeldje over hoe ik was. Ze vergat wel dat ik intussen al drie jaar dat abonnement betaalde, een Kong, en met al haar bustickets die ze ermee kocht, de betaal sms'jes die ze deed, en in al die jaren nooit een factuur had gehad voor  haar GSM alleen die lager lag dan 130€/maand. De uitschieter was geweest toen ze op mijn kosten met haar oudste zoon een weekje naar Sardinië was geweest en daar met dataroaming alleen al 256 € bij elkaar had gesurft. Ik wou nijdig antwoorden, maar heb het zo gelaten. Een vrouw, waar ik alles voor deed, alles voor betaalde, en in alles steunde, haar kinderen alles gunde, haar nooit om een cent had gevraagd, wel, als die me zo zag, de boom in ermee. Ik dronk een glas water, ging terug op mijn bed liggen, en viel terug in slaap. onrustig.

Op zaterdagnamiddag stond ineens Chris in de kamer, de stiefmama van Hanne. Zomaar. Omdat ze de man wel eens wilde ontmoeten waar Hanne best al wel wat over gepraat. Het verbaasde me een beetje, maar was wel aangenaam verrast. We gingen naar het cafetaria, en dronken een koffietje. Na een uurtje rondden we het gesprek af, en ik moest Chris beloven dat Hanne en ik eens langs zouden komen, want Bart, haar vader, wou mij ook graag leren kennen. Ik vertelde Chris dat ik dat aan Hanne zou overlaten, het niet aan mij was om die afspraken te maken. Chris begreep dat, en ik wandelde terug naar mijn kamer, en kwam onderweg ernaartoe mijn zus en schoonbroer tegen die me nog eens kwamen bezoeken. We praatten wat over de gebeurtenissen van de avond ervoor, en mijn zus vroeg zich af of die drie maanden wel te overbruggen waren. Ze vreesde ervoor dat mijn ex vriendin me het moeilijk zou maken, door nu totaal geen rekening meer te houden. Ik zei dat elkaar nog meer negeren moeilijk zou worden, glimlachte eens en zei dat ik me opgelucht voelde dat het voorbij was. Ik vroeg aan zus of ze er bezwaar tegen zou hebben dat ik Hanne mee zou brengen naar de zomeropera, omdat mijn ex vriendin had laten weten dat ze mijn ouders nooit meer wilde zien, en zus lachte eens. " Breng Hanne gerust mee, Astrid gaat dat ook leuk vinden. Iedereen gaat dat leuk vinden."
Rond een uur of vijf vertrok mijn zus weer, en ik rustte wat. De chemo kwam aan, en het waren bewogen dagen geweest.
Zondag kwamen mijn ouders langs, en mijn nicht Annik met haar oudste zoon en zijn vriendinnetje, en aan het einde van de dag was ik toch wel moe. De chemo, de hospitalisatie en de normale bloedsuikerwaarden en de aandacht voor mijn bezoekers maakten dat ik me redelijk "leeg voelde". Ik probeerde wel altijd sterk te zijn en assertief te blijven, maar eerlijk, de chemo's begonnen me flink te ondergraven. Ik viel dan ook in rond een uur of negen in slaap, na een telefoontje met Hanne.

Ik moet vast geslapen hebben, want de ochtendverpleegster wekte me maandagochtend om half zeven. De RX van de thorax was om acht uur gepland, en het zou het beste zijn als ik daar op tijd was. Om tien uur zou prof. Knäckebröd langskomen met de resultaten van de foto's, en me de ontslagbrieven uit het ziekenhuis meegeven, met gelijk de afspraken voor de CT scan, en aansluitend een consultatie. De voormiddag verliep vlot, en toen ik de ontslagbrieven had gekregen, en een afdruk van mijn foto's voor de behandeling startte, en na die daarnet waren genomen, toonde hij me dat de tumormarkers niet hadden gelogen, en ik inderdaad heel goed reageerde. De tumor was met dik 70 % gekrompen. Ik mocht de foto's houden.
Ik ging naar het cafetaria, en belde mijn vader dat ik daar op hem zou wachten. Hij pikte me op aan de kiss and ride, en we reden naar Diest.
In de vroege namiddag vertrok ik naar Brasschaat, en verwachtte alleen thuis te zijn. Mijn ex zat achter haar boeken toen ik binnenkwam, en keek even op. Ik vroeg haar of ze geen lessen had, en ze zei me dat de lessen in de namiddag waren "afgeschaft". Ze zei me ook dat ze haar was had gedaan, en de mijne opzij had gelegd zodat ik die samen met de was van het ziekenhuis zelf kon doen. Ik haalde de schouder op, en toonde haar fier de foto's van mijn longen die ik mee had gekregen. Ze keek eens van ver, haalde op haar beurt haar schouders op en negeerde me verder. Ik liet het voor wat het was, pakte mijn spullen uit, deed mijn was en strijk, en stapte over haar strijk heen. Ik zag rond een uur of zes dat ze voor haar een maaltijd kookte, zich aan tafel zette en begon te eten. Ze liet de tafel on - afgeruimd staan, en kroop terug achter haar laptop en boeken. Dat was dan blijkbaar haar manier om de laatste drie maanden met elkaar om te gaan. Ik trok een jas aan en ging een vol au vent eten in een restaurantje in de buurt, kwam thuis, trok een fles wijn open, een goede fles wijn, zette me voor de televisie, koos een goede film, en ging op middernacht slapen.

Ik werd dinsdagochtend rond een uur of tien wakker, en maakte me klaar om boodschappen te gaan doen. Er was zo goed als niks meer in huis. De afwas van de dag ervoor stond er nog, de niet afgeruimde tafel ook, maar mijn auto niet. Er lag een briefje dat ze naar haar stiefmama was, met mijn auto, ze eerst haar zoon ging oppikken in Sint-Truiden, dan naar Bonheiden zou rijden, dan terug naar Sint Truiden, om haar oudste zoon terug te brengen, en dan naar huis zou komen, en dat dat wel eens laat kon worden. Ik werd instant boos, en zou haar straks vertellen dat ze mijn auto kon gebruiken, maar me dat eerst moest vragen. Ik kon zelfs de woning niet uit, want ze had mijn sleutels mee, en de hare. Ik zocht de reservesleutel maar die lag ook niet op zijn gebruikelijke plaats. Ik ging langs de achterdeur en de poort in de tuin buiten, wandelde het blokje om, opende de brievenbus die uitpuilde, wandelde terug het blokje rond en ging langs de tuin terug binnen. Op enkele brieven na, rekeningen van water, en gas, elektriciteit en Telenet, waren de de overige brieven voor haar. Ik ging eens door de briefhoofden, en drie ervan waren van een gerechtsdeurwaarder, de rest rekeningen en herinneringen van postorderbedrijven. Ik legde haar post ostentatief op de laptop die ze van mij mocht gebruiken. De reclame wou ik in de papierkast opbergen, maar die puilde uit van de lege kartonnen dozen allerhande, en ik besloot dan maar eens te poetsen. Er was op die week duidelijk niks gedaan in het huishouden. Ik ging naar boven, en zag onmiddellijk dat haar kinderen in het weekend waren geweest. Het toilet was besmeurd, en geen van de bedden waren opgemaakt, kleren slingerden rond. Na een half uurtje waren de bedden gemaakt, en had ik de kamers aan de kant, de kleren terug op hun plaats. Ook mijn ex had een berg kleren op de stoelen hangen, die ik opvouwde, of op kapstokken hing en terug op hun plaats in de kleerkasten opbergde. Ik nam de stofzuiger, een emmertje en een zeem, nam het stof af, stofzuigde de bovenverdieping poetste het toilet boven, en ging naar beneden. Ik ruimde de keuken op, deed de afwas, waste de koelkasten eens uit, reinigde de oven, nam overal stof af, stofzuigde beneden, maakte de kattenbak proper, poetste de badkamer waar de zeepresten in het bad  en de lavabo waren aangekoekt, en nam de vloer op de benedenverdieping op met een schuurborstel een een dweil. Rond een uur of zeven 's avonds was ik klaar, en na een douche maakte ik mezelf een pastaatje met wat ik nog vond, ruimde dat na het eten ook op, stak wat kaarsjes aan en een wierrookstokje, en genoot van het zuivere huisje. Ik was doodmoe, maar wel blij dat het allemaal weer netjes was. Ik nam mijn laptop, zette me aan de keukentafel en chatte wat met vrienden, met een lekker glas wijn. Een proper en opgeruimd huis was zalig, en ik kon daar echt van genieten. De strijk van mijn ex had ik netjes in de wasmand geplooid, zodat ze niet te veel strijken zou hebben. Om half elf morrelde de deur, en mijn ex kwam binnen. Ze plofte haar handtas op het keuken aanrecht, zei niks tegen me en kroop achter haar bureel. De sleutels van mijn wagen verdwenen ook in haar handtas. Ik vroeg haar de sleutels terug. Ze antwoordde me dat ze de dag erna die terug nodig had, want ze moest naar de bank in Bonheide, voor de erfenis van haar vader. Ik antwoordde haar dat dit wel kon zijn, maar dat ik mijn wagen nodig had, en ze mijn auto niet kon hebben. Nijdig vroeg ze me waar ik de auto dan wel voor nodig had. Ze begon me boven mijn theewater te krijgen. Ik vond dat ik haar daar geen uitleg over moest geven, en zei haar terug dat ik mijn wagen zelf nodig had. Het was per slot van rekening mijn wagen, niet de hare, en ik had een paar dingen op de agenda waar ik me niet te voet voor wilde verplaatsen. Wanneer ik mijn wagen niet nodig had kon ze die gebruiken, met duidelijk afgesproken uren. Morgen niet. Het dictator verhaal kwam weer boven, ik zou gaan bepalen hoe en wanneer zij haar afspraken kon maken. Ik zei dat dit niet zo was, dat ze kon afspreken wat ze wou, maar als ze mijn auto daar voor nodig had ik dit wilde weten, op voorhand, zodat ik eventueel mijn agenda zou kunnen aanpassen, en indien ik mijn agenda niet kon aanpassen, ze dan zelf vervoer oplossingen moest zoeken.
Ik zei haar ook dat ik er niet blij mee was dat ze me een hele dag eigenlijk had opgesloten in de woning, omdat ze mijn hele sleutelbos mee had genomen, en de hare ook, en de reservesleutel verdwenen was. Ze nam de telefoon, belde haar moeder, en vroeg of die met haar kon rijden, want dat ze van mij de auto niet meer kreeg. Dat had ik niet gezegd, maar ik liet het zo. Ze nam mijn autosleutels, en smeet die welgemikt mijn richting uit. Ik wees haar erop dat ze misschien morgen wel eens de tijd kon vinden om haar GSM abonnement op haar naam te nemen, dat duurde maar een half uurtje. Ik moest mijn dictatoriale kop houden, had aan haar niks te zeggen wat ze moest doen of niet, en onder haar ogen uit verdwijnen. ik nam mijn laptop, ging naar mijn slaapkamer, dokte de laptop in het station, en chatte verder met mijn vrienden. Rond een uur of twee ging ik slapen, en ik werd de dag nadien wakker rond half elf. Ik ging naar beneden, en merkte dat mijn ex weg was. Ik kleedde me aan, ging naar het sleutelmandje en merkte dat de autosleutel weer verdwenen was. Ik stuurde haar een bericht met het boodschappenlijstje, en vertelde haar die boodschappen mee te brengen, omdat ze weer met mijn auto weg was, en ik die boodschappen niet allemaal vier kilometer te voet ging slepen. Ik kreeg geen antwoord. Om half zeven was ze terug thuis, smeet de autosleutels in het mandje, die ik er prompt uithaalde en in mijn broekzak stak. Op mijn vraag of ik de boodschappen uit de auto moest halen zei ze me dat de Carrefour tot acht uur open was, en ik de boodschappen zelf kon doen. Ik stapte in de wagen, en ging om boodschappen, want er was echt niks meer in huis. Voor ik vertrok vroeg ze me wat we gingen eten. Ik antwoordde haar dat ik niet wist wat zij ging eten, en vertrok. ik at een snelle hap in de Lunch Garden, reed terug naar huis, laadde de boodschappen uit, borg ze op, trok een fles cava voor me open, en negeerde deze keer zelf mijn ex.
De week kabbelde zo verder met bitsige opmerkingen aan mijn adres,en ik hield me vast aan een leuk weekend dat er stond aan te komen.  Ik keek uit naar zaterdag. Ik zou met Hanne naar Alden Biesen gaan, naar de zomer opera. Een leuk moment in wat toch al hectische weken waren geweest.
Om half twaalf ging ik slapen.

Op insuline...

Donderdag 14 mei, iets na twaalf 's nachts.

De nachtverpleegster kwam mijn kamer in, om mijn bloedsuikerwaarden te meten, en de insuline pomp eventueel bij te stellen. Ik had intussen de tijd gehad om uit te zoeken hoe die insulinepomp werkte, maar ik had nog geen eigen glucose meter. Ik zou daar de dag erna via de diabetenliga eens werk van maken. Met een eigen glucose meter, liefst een accu check, en de nodige kennis van de pomp zou ik mijn suikerwaarden redelijk snel goed hebben. Ik had wel wat ervaring met insuline, zowel Lantus als Novorapid, en dat wisten ze op deze dienst niet. De nachtverpleegster prikte en de waarden zaten nog 'way to high', na twee bijstellingen. Het was duidelijk dat ze op oncologie hospitalisatie niet echt ervaren waren met insuline, ook de joekel van een glucosemeter was een opdracht voor de lieve nachtverpleegster. Ze wou weer met één eenheid per uur bijstellen. Ik was er intussen achter dat ze om de twee uren kwam controleren, en dat zou zo de nacht doorgaan, en concludeerde dat er nog niet werd gewerkt met de basis insuline, Lantus, de langwerkende, maar ze aan het proberen waren om met snelwerkende insuline, Novorapid die op een half uur piekte en dan nog anderhalf uur degressief doorwerkte, mijn spiegel goed te krijgen. Aan dit tempo lag ik hier over drie weken nog aan die pomp. Ik gaf mezelf 22 uur de tijd om mijn spiegel op 90 tot 110 te krijgen, dan zou ik van die pomp verlost zijn, en op pennen gezet worden. Freedom!!!!
Ik zocht de werkingscurve van de Novorapid op met mijn laptop, weerom met dank aan Astrid die me een log on code had gegeven voor een jaar die op heel de campus werkte. Volgens de curve stelde ik de pomp bij en gaf me vier eenheden bij over twee uren. Vlak voor de verpleegster terug kwam stelde ik de pomp terug naar één eenheid, en toen ze binnen kwam voor controle stond ik volgens haar verbazing goed, op 93. Ze zette de pomp naar een halve eenheid over twee uur, en ging buiten. Ik wist dat mijn lever aan de slag zou gaan, en stelde bij naar een halve eenheid op een uur, zette mijn wekker tien minuten voor de volgende controle en ging maffen... Het hele verhaal vertellen zou dit bericht veel te lang maken, maar ik was ze telkens een stapje voor en hield mijn spiegel rond de negentig. De nachtverpleegster was heel opgetogen over de resultaten, die ze niet begreep, en ook de prof de dag erna duidelijk niet begreep en me indringend aankeek. Hij vroeg me op de man af of ik wist hoe de pomp werkte, en zo ja, of ik de werkelijke toegediende waarden en het tijdframe wilde meegeven, kwestie van over de juiste informatie te beschikken. Hij keek naar de plunjer die in de pomp zat, telde de eenheden die ik volgens het elektronisch dossier zou gehad hebben, en keek toen naar de werkelijk ingespoten waarden. Er zat een opmerkelijke discrepantie op beide waarden. Met andere woorden, de inventaris klopte niet. Hij besloot om me van de pomp te halen, en me op pennen te zetten. Nog gemakkelijker voor me, die kon ik zelf inspuiten. Mission accomplished, ik was van die fucking pomp af op minder dan tien uren.Maar in mijn dossier kreeg ik weer een kanttekening. "well informed, and inventive".
Ik kreeg mijn eigen glucose meter, een prehistorisch ding dat ik na wat zeuren vervangen kreeg door een hypermodern geval.  Hier kon ik tenminste mee aan de slag.
Om half twaalf kreeg ik mijn pretedicatie tegen misselijkheid voor de komende chemo, twee flinke dosissen cortisone, onder de naam Emend en Medrol, en ik wist dat deze mijn glucosespiegel zouden beïnvloeden, maar ik had er geen idee van hoe. Ik zocht dus de tabellen op het net op, stak ze in een Excel, maakte er een draaitabel van, en na wat sukkelen had ik vrij nauwkeurig de dosissen insuline voor mezelf bepaald. Ik wou weten wat mijn eigen pancreas nog leverde, dus at een zoete koek, en zonder insuline, maar wel onder de cortisone, en keek wat mijn pancreas nog deed. De mediale curves van de beide cortisone preparaten mbt de suikerspiegels had ik ook al van het net geplukt en na een meting voor de insulinetoediening wist ik wat mijn eigen pancreas nog klaarkreeg. Even extrapoleren naar eenheden per lichaamsgewicht, bij in de draaitabel, en zie, daar lagen de juiste dosissen .Dat tabelleke zou me later, in de tweede lijn behandeling nog helpen... Maar dat wist ik toen nog niet. Ik wou het niet te hard laten opvallen, en zette mijn spiegel rond de 150, wat een geweldig resultaat was onder de cortisonen. De dag - verpleegster had me door, maar liet me samenzweerderig mijn gang gaan. Na anderhalve dag was mijn suikerspiegel onder controle. De endocrino prof kwam nog eens langs, feliciteerde mij met de 'opmerkelijke' resultaten, zo snel was er nog niemand op peil geweest, en als deze resultaten zouden handhaven mocht ik maandagochtend, na de RX thorax beschikken.
De resultaten handhaafden...
Ik was maandag 18 mei om tien uur in de ochtend de pist in. Nadat Knäkebröd me meedeelde dat hij me in het vizier had en zou houden. Hij deed maar. Mijn lijf, mijn leven, and in love and war there are no rules... Fighting cancer is a war, ook de bloedsuikerspiegels waren daar onderdeel van geworden, dus voor mij telde geen regels... Eat it Knäckebröd...

Die donderdag de veertiende mei is mijn vriendin inderdaad met de trein naar Diest gegaan, niet in de ochtend, zoals eigenlijk was afgesproken, maar tegen de middag. Ze pikte mijn wagen op bij mijn ouders, en reed eerst naar haar moeder, die in de buurt van Leuven woonde, en kwam tegen vijf uur in de namiddag toe op mijn kamer, vergezeld van haar moeder. Ik had op dat moment bezoek van mijn zus en schoonbroer.
Haar moeder had een cadeautje bij, en ik maakte de ludieke opmerking: 'leuk, een uitgesteld verjaardagscadeau'. Nogal kort van stof werd me uitgelegd dat dit niet voor mij was, maar voor een hele goede vriendin van haar moeder, ook gehospitaliseerd in het UZ, en die ze om half zes samen gingen bezoeken. Mijn vriendin gaf me twee onderbroeken en mijn pyjama af in een carrefourzak samen met mijn tandenborstel, tandpasta, mijn aftershave en scheergerief. Ik kreeg geen zoen, er werd me niet gevraagd hoe ik me voelde, en na 25 minuten vertrokken ze, mijn zus en schoonbroer totaal gechoqueerd achterlatend. Zus stak van wal, en vroeg me hoe lang ik dit nog zou blijven nemen. Ik haalde de schouders op. Eerlijk gezegd had ik andere katten te geselen. Om zeven uur vertrokken zus en schoonbroer, met de belofte zaterdag te komen. Mama en papa zouden komen op vrijdag, kort na de middag.
Ik belde Hanne om half acht, en deed haar kort het relaas dat je hierboven kon lezen. Ze was gecharmeerd over mijn aanpak met de bloedsuikers, en mateloos boos over de houding van mijn vriendin. Of ik nu es eindelijk mijn ogen wilde openen. Mijn ogen waren intussen open, en na het belletje met Hanne belde ik mijn vriendin, rond een uur of acht. Of ik haar nog terug mocht verwachten. Neen dus, want ze was intussen bij haar moeder, en zat daar aan tafel te aperitieven. Ineens begon het bij mij over te koken. Ik vroeg haar wanneer ik haar zou terugzien, en ze antwoordde me dat ze maandag, na haar lessen die eindigden om zeventien uur, me wel wilde komen
halen. Vrijdag had ik al bezoek van mijn ouders, zaterdag van mijn zus terug, en zondag van mijn ouders, dus waarom zou zij moeten komen? Ze had in het weekend op zaterdag afgesproken met haar kinderen, en dus geen tijd, en zondag was blokdag... Studeren dus. Ik vertelde haar droog dat twee onderbroeken wel heel erg weinig was om het van donderdag tot maandag te trekken... Geen antwoord... Ze haakte in.
Ik fietste wat rond op de televisie, vond een leuke film, en viel in slaap. Deze nacht geen controle om de twee uren, en ik sliep vast tot half zeven,  wanneer de ochtendverpleegster me wekte om de bloedsuikerwaarden op te nemen.
Het was intussen vrijdag 15 mei...
Ik hield me bezig met wat te surfen, en om een uur of twee kwamen mijn ouders toe. Papa keek eens rond in de kamer, en vroeg waar mijn vriendin was. Ik vertelde hem het relaas van de dag ervoor, en hij kreeg alle kleuren van de regenboog. Ik zweeg wijselijk. Om een uur of vier gingen mams en paps naar huis, en ik was terug alleen. Om half zes kreeg ik telefoon van mijn vriendin. Ze was helemaal overstuur. Ze had een hele harde telefoon gehad van mijn vader, dat ze mijn auto was mogen komen halen om er voor mij te zijn, en dat haar dat duidelijk was gemaakt maar ze dat vierkant aan haar laars lapte. Dat hij niet begreep dat ze me pas maandag, na twintig uur zou kunnen komen halen, terwijl ik in de voormiddag naar huis zou mogen. Dat ze mijn wagen zaterdagochtend voor tien uur terug bij mijn vader op de oprit moest zetten, en zo niet, mijn vader aangifte zou doen van diefstal van mijn wagen. Dat ze die niet had meegekregen om met haar kinderen rond te rijden, maar om er voor één keer voor mij te zijn. En ze riep in de telefoon wie mijn vader wel dacht dat hij was, om haar zo aan te gaan. Ik heb haar droog geadviseerd mijn wagen voor tien uur af te leveren want dat om één minuut na tien de klacht zou liggen, mijn vader kennende. Ze wou erover praten, maar ik was toen koud in mijn hart, ijskoud. Ik gebood haar naar Leuven te komen, direct, voor zeven uur, en ik zou met haar praten. Ze is gekomen... Om half acht kwam ze toe. Ik voelde niks meer, het was koud in mijn hart... Ze stak van wal. Wat ik en mijn familie wel niet dacht, haar zo te vernederen. Ze deed niks fout, ze had haar eigen leven, en mijn kanker was mijn gevecht. Als ik haar nodig had was ze er toch, ze was de dag voordien toch ondergoed komen brengen. Het was me discussie niet waard, dus gaf ik haar gelijk, en deze had zij nu es niet zien komen. Ik gaf toe dat ik mijn fouten en haar perfectie inzag, en dat deze impasse volledig aan mezelf lag. maar dat ik ook wel begreep dat het kalf verdronken was, en dat ik door mijn houding alle bruggen had opgeblazen, en begreep dat door mijn houding de relatie was stukgelopen. Dat ik haar drie jaar lang onheus had behandeld, en veel meer had moeten doen dan alleen maar de rekeningen van de samenwoning kosten volledig voor mijn rekening te nemen. Dat ik begreep dat ik haar de middelen had moeten gunnen om zichzelf te ontplooien, en nooit had mogen verlangen dat ze van haar inkomen af en toe wat zou spenderen in de samenleving. Dat ik haar die 1000 € per maand had moeten gunnen om haar leven te leiden. Plots werd ze rustig, keek me aan en zei me dat ze blij was dat ik dit uiteindelijk wilde inzien, dat alle schuld bij mij lag, en dat ik haar onheus had behandeld. Dat ik tevreden had moeten zijn met haar inspanningen, een zak tomaten en twee kroppen salade per maand, want dat ze niet meer kon. Ze had haar geld nodig om voor zichzelf en haar kinderen te zorgen... Mijn antwoord dat ik voor de rekeningen van haar kinderen ook opdraaide werd afgestraft met een intense blik, en het antwoord dat ze hoopte dat ik het geheel zag... Ik zweeg, alles was goed om haar vandaag te doen aanvaarden dat het genoeg was geweest. Als dat betekende dat ik in haar ogen alle schuld op mij moest nemen, dat ik volgens haar niet genoeg had gedaan, dan was dat maar zo. Ik wou van haar af en wel direct. Ik bood haar aan dat ze tot einde augustus de tijd kreeg, dan kon ze nog in alle rust studeren, haar examens en tweede zit afleggen. Ze bood toen zelf aan om die laatste maanden huur van de woning te betalen, want ze zag wel dat ik tot dan alles had betaald, en ze wou niet als profiteuse afgeschilderd worden. Ik aanvaardde haar aanbod... Het ging hem om nog drie maanden, geen drieduizend euro... Toen ik haar vroeg of ze dat geld had, zei ze me fijntjes dat ze haar studiebeurs daaraan zou besteedden, in de hoop me met een schuldgevoelen op te zadelen. Ik liet het niet aan mijn hart komen, rondde het gesprek af, begeleidde haar naar mijn auto, drukte haar op het hart die bij mijn ouders af te leveren de dag nadien, en we namen afscheid. Ze gaf me een knuffel, zei me nogmaals dat ze blij was dat ik eindelijk inzag dat ik en ik alleen hier schuld aan had, en dat de kanker me God zij dank milder had gemaakt, en tot inzichten had gebracht. Het was me allemaal eender... Ik was van haar af. Dacht ik...