Dinsdag 17 maart 2014.
Ik was alleen thuis. Het was een uur of vier in de namiddag, en ik verwachtte elk moment een telefoontje van prof. Knäckebröd met uitleg over de resultaten van de biopsie.
Ik wist dat er weer onmiddellijk bij het biopten een zware bloeding was opgetreden, die ze, omdat ik onder volledige narcose was,direct konden coaguleren (dicht schroeien met laser).
Eén van de assistenten van de prof had me dit verteld tijdens mijn opname en ik proefde bij wijze van spreken de barbecuesmaak telkens als ik bebloede fluimen ophoestte.
Het bloed in de fluimen was intussen verdwenen, maar had plaats gemaakt voor heesheid. Mijn stem begon een ander timbre krijgen, en me verstaanbaar vocaal uitdrukken werd een opgave, zowel voor mij als voor de persoon tegen wie ik iets wou zeggen.
Mijn mobieltje ging over. Ik nam op en probeerde duidelijk mijn naam te zeggen. Aan de andere kant herkende ik de stem onmiddellijk.
Prof. Knäckebröd.
De man kwam, na de geijkte plichtplegingen, onmiddellijk ter zake.
"Meneer Schodts. Het spijt me te moeten meedelen dat de weefselpunctie niet het verhoopte resultaat heeft opgeleverd. Omdat de tumor zo groot is, is er necrose opgetreden aan de buitenzijde van het gezwel, waardoor we onvoldoende levend weefsel hebben weggenomen om een succesvolle kweek op te zetten. Met andere woorden, we weten nog steeds niet met welke soort tumor we te maken hebben. Er rest ons nog één methode om toch een succesvolle biopsie uit te voeren, en dat is onder lokale verdoving te biopten via de ribben. Deze ingreep duurt een half uurtje, maximum een uurtje, en ik heb deze voor u aanstaande donderdag, 19 maart dus, gepland, als u dat schikt."
Het was eigenlijk te verwachten.
Mijn leven had zich nooit over de geijkte paden afgespeeld, dus waarom zou het nu ineens wel zo lopen?
Ik vertelde de prof dat 19 maart voor mij geen enkel probleem was, bevestigde de afspraak, en noteerde de dienst waar ik mijn om acht uur 's ochtends mocht aanbieden. Dag-oncologie. De dienst waar mijn nichtje Astrid werkte.
Knäckebröd vertelde me nog dat zijn collega professor-chirurg de biopsie in hoogst eigen persoon zou uitvoeren, en dit toch wel een garantie betekende op succes. Ik zei tegen de prof dat alle goede dingen uit drie bestaan, en dit spreekwoord in mijn geval zichzelf op een ironische manier wilde bewijzen. Even werd het stil aan de andere kant van de lijn, en toen viel Knäckebröd even uit zijn rol. Hij zei iets te enthousiast: "Uw positieve houding is uitzonderlijk, en slechts enkelen gegeven. Sta me toe u mee te geven dat ik verheugd ben u tot mijn patiënten te mogen rekenen."
En weer speelde de glimlach op mijn lippen, en dacht ik bij mezelf: "Niet te voorbarig Knäckebröd, ge leert me nog wel kennen."
Ik kon er niet aan doen, ik mocht de man, zonder meer. Het zou later nog zeer boeiende gesprekken opleveren, en meer dan één verbale ping pong match, die hem heeft doen zweten. Maar daar kom ik later nog op terug.
Ik noteerde de details van de afspraak, bedankte Knäckebröd voor zijn telefoontje en haakte in.
De fles J&B in de de open kast onder het kookeiland lonkte, en ik nam een glas, liet er drie ijsblokjes van de dispenser in de side by side combinatie invallen, en schonk me een stevige borrel uit. De boodschap van het telefoontje begon door te dringen. De tumor mijn mijn longen was redelijk koppig, en gaf zijn geheimen niet zo maar prijs. Het was dan ook een tumor in mijn longen, en vermits tumoren lichaamseigen weefsels zijn, viel de appel hier recht onder de boom. Plots was ik mijn eigen vijand. Confronterend besef.
Een dik uur en twee whiskey's later kwam mijn vriendin thuis. Ik vertelde haar over het telefoontje, en voor de eerste keer kreeg ik van haar medeleven. Ik had de indruk dat ze het oprecht erg vond voor me, maar torpedeerde het greintje hoop onmiddellijk vakkundig door me mee te geven dat ze die dag hoorcolleges had, en dus niet met me mee kon gaan.
Geen probleem, ik trok mijn plan wel.
Story of my life.
Donderdag 19 maart 2015, half vijf 's ochtends.
Ik was weer wakker voor de wekker me kon frustreren. De weefselpunctie van 'buitenaf, tussen de ribben' had me eigenlijk al twee nachten wakker gehouden. Ik vermoedde dat het een pijnlijke affaire zou worden. Ik ben geen broekventje, en ben niet bang van pijn, maar met een dikke biopsienaald, dwars door de huid en de longen tot in de tumor prikken stond nu niet meteen in de top tien van mijn bucket list.
Ik stond op, zette de wekker uit zodat hij mijn vriendin niet zou kunnen wekken, al was die kans klein want ze sliep in de kamer ernaast als een blok. Het zou weer een solo slim worden. Tot in Diest toch, want mijn ouders stonden er op met me mee te gaan. in die mate zelfs dat het een discussie werd tussen mams en paps wie met me mee zou gaan, een discussie die mijn vader uiteindelijk verloor. Mams ging mee, punt uit. Ik stapte dus weer in de wagen rond half zes, één voorzichtige koffie verder, en zonder ontbijt, want ik werd weerom nuchter verwacht. En weerom stond mijn moeder klaar toen ik in Diest toekwam, en weerom moest mijn wagen het onderspit delven, en werd er met de auto van mijn ouders gereden, omdat zelf terug rijden voor mijn moeder geen optie was, laat staan dat er ook maar over zou gedacht worden dit ter discussie te stellen. Het werd dus hun auto, punt, amen en uit.
Ik was allang blij dat ik niet alleen hoefde te gaan, en dat er een back up plan lag voor als ik effectief niet in staat zou zijn om te rijden. En weer vertrokken we om kwart voor zeven richting Leuven. En weer waren we rond half acht daar.
Het was de eerste keer dat ik op de dienst dag-oncologie kwam, de dienst waar mijn nichtje werkte. Met loden schoenen stapte ik binnen. Ik wist dat deze afdeling een belangrijk deel van mijn leven ging uit maken, en ik was er eerlijk gezegd wat bang voor.
Ik werd aangenaam verrast. De dienst leek in de verste verte niet op een 'gewone' ziekenhuisafdeling. Er heerste een sfeer van 'huiselijkheid', ik rook verse koffie, en het personeel was niet koud en afstandelijk, integendeel.
Het 'inchecken' verliep heel gemoedelijk, en ik kreeg een bed toegewezen in een kamertje dat toevallig net bij de verpleegkundige dienst lag. Toevallig? of Astrid? Later in dit verhaal zouden er zich nog meer van die 'toevalligheden' manifesteren, eigenlijk te veel om toeval te zijn...
Ik was nog geen twee minuten op mijn kamertje, of een zorgkundige (dat klinkt beter dan 'verpleegster', en het zijn trouwens stuk voor stuk zorgkundigen, op alle vlakken), begroette mij vriendelijk met 'nonkel Peter', en gaf me op een gemoedelijke maar zeer professionele manier uitleg over wat er me te wachten stond, en hoe de dag er uit zou gaan zien. Als Senior Project Manager kon ik dit alleen maar waarderen, wat ik dan ook deed. De gewoonlijke parameters werden genomen, en een uurtje later werd ik door een dame van de logistieke diensten met het bed opgehaald en werd ik richting radiologie gereden. De punctie zou genomen worden in een CT scanner, zodat de arts kon zien dat hij wel degelijk weefsel uit de tumor aan het nemen was. Na een kwartiertje of zo wachten, werd mijn bed de onderzoekskamer binnengereden. Ik mocht gaan liggen op het tafeltje dat door de scanner ging, op mijn rechterzijde. De prof, van wie de naam niet relevant is, ontsmette zowat mijn volledige linkerkant met isobetadine, en vertelde me dat ze de huid wel lokaal konden verdoven, maar het longvlies en de tumor niet, en dat het dus, tot zijn spijt, wel wat pijn ging doen. Ik antwoordde de man dat ik verwachtte dat ik de kamer levend zou verlaten, en de rest niet relevant was. Hij keek me aan met redelijk grote ogen, maar begreep mijn 'goedkeuring' wel, en begon aan zijn opdracht.
Zoals ik al zei, ik ben geen kleinzerig ventje, maar ik ben trots op mezelf dat ik toen niet 'in mijn broek gepist heb'.
Als je iemand voorbij alle grenzen van het menselijke wil kwellen, neem dan een breipriem, en prik daarmee tussen zijn ribben, door het longvlies. Het voelt aan alsof er een granaat explodeert in je hersenen.
Vier puncties later was ik er vanaf. Nat in't zweet, en voor één keer, eigenlijk de eerste keer in mijn leven, murw en zwijgzaam...
Om iemand tot bekentenissen te dwingen is een breinaald alles wat je nodig hebt, geloof me.
De prof verontschuldigde zich uitgebreid voor de pijn die hij me had laten ondergaan, maar vertelde me wel dat hij dacht dat deze biopsie succesvol was geweest. Ik hoopte het ook. Laat deze keer alsjeblieft drie maal scheepsrecht zijn.
Ik werd verzocht me op mijn linkerzijde te leggen, en zo een paar uren te blijven liggen, om te voorkomen dat er bloed van mijn linker long in mijn rechter long terecht zou komen en zo eventueel mijn rechter long, de 'goede long', zou impactheren met 'kankercellen'.
Terug op mijn kamertje op dag oncologie probeerde ik de tijd wat voorbij te laten gaan met naar de televisie te kijken, en wachtte tot ik groen licht kreeg om naar huis te mogen gaan.
Om half vier was het zover.
Ik mocht naar huis. Geen nachtje overblijven deze keer. Mijn borstkas voelde aan alsof er een pletwals overheen was gegaan, en ik was blij dat ik het stuur mocht afgeven aan mijn mams.
Ze had gelijk toen ze er op stond met hun eigen wagen te willen rijden. Rond vijf uur namiddag kwamen we toe in Diest, waar paps intussen het behang van de muren had afgekrabd, omdat hij nog niks van ons vernomen had en alvast een koude fles petit chablis had geopend om de dag door te spoelen.
Ik nam dankbaar het glaasje wijn aan, en we klonken op hopelijk 'goede resultaten', voor zover je kanker onder welke vorm dan ook onder de noemer 'goed' kan plaatsen. Na een lekker avondmaal, en na de avondspits, reed ik terug naar Brasschaat. Ik vertelde mijn dag aan mijn vriendin, die me halverwege onderbrak, en me vertelde dat ze best wel wist wat ik had doorgemaakt, en het gesprek, as usual, op haar studies bracht. Ik schonk me een whiskey in, wachtte tot het stil werd, en koos uit mijn dvd-theek een no brains actie film. The expendables... Een beetje een dubbele titel, gelet op de situatie op dat ogenblik. Maar hij bracht de verhoopte afleiding, en na de film viel ik in slaap...
Slaap is een genadige verlosser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten