maandag 26 oktober 2015

Een weekend om in te kaderen.

Zaterdag 23 mei, half negen 's ochtends.

Vrijdag was rustig voorbij gegaan. Met een zware kop, en een ex die de hele dag en avond weg was, ik had haar eigenlijk niet gezien. Ik was er niet rouwig om. Het telefoontje met Hanne had mijn dag goed gemaakt, en we hadden afgesproken dat ik haar zaterdag zou oppikken in Gent rond een uur of vier in de namiddag. Met dat leuke vooruitzicht in het achterhoofd kroop ik vroeg onder de wol. Het was al een bewogen week geweest en ik was moe. Om een uur of tien lag ik in bed, en de slaap liet niet lang op zich wachten...

Zaterdagochtend was ik om half zes wakker. Klaarwakker. Mijn ex was blijkbaar niet thuis gekomen, want het bed was onbeslapen, en in huis was alles nog zoals ik het de avond ervoor had achtergelaten. Ik zette de radio aan, met de volumeknop deze keer wat verder opengedraaid, maakte me een tas koffie, bakte me een stevige omelet met tomaat, spekblokjes en Provençaalse kruiden, en zette me met het gigantische omelet aan tafel. ik had honger als een wolf, en voelde me vrolijk. Ik werkte het omelet naar binnen, ruimde op, zette de vaatwasser aan de gang, en sprong onder de douche. Ik nam een wisseldouche, van warm naar ijskoud water, en terug naar warm. Mijn huid tintelde, ik schrobde me schoon, minutieus. Het werkte wat therapeutisch, alsof ik alle beslommeringen van de laatste weken van me af wilde schuren. Ik poetste mijn tanden, schoor de stoppels van mijn kin en mijn hoofd, en ging naar boven om mijn kleren te kiezen. De zomeropera in Alden Biesen vroeg geen onmiddellijke dress code, maar je moest er nu ook niet in je overall aankomen. Het pak dat ik graag wou dragen, een grijs fijn wollen pak, kon wel eens een stoomstoot verdragen, en in mijn onderbroek plooide ik de strijkplank open, zette het stoomstrijkijzer op, en nam broek en vest voorzichtig onder handen. Na een dik kwartier was ik tevreden met het resultaat, rommelde alles terug op, en hing het pak klaar op een kapstok. Ik sprong in een jeans, trok een gemakkelijke trui aan, en keek eens op de klok. Kwart over zeven. Ik stak de straat over, en trakteerde me op een worstenbroodje van bij de bakker aan de overkant van de straat. Terug thuis zette ik de oven aan, verwarmde hem voor op 180° C, bevochtigde het worstenbroodje en bakte het terug op. De zon begon op te komen, en ik zette me buiten op het terras, aan de tuintafel met het heerlijk ruikende worstenbroodje en een verse tas koffie. De dag lachte me toe, en ik had me vast voorgenomen om te genieten van elke seconde. Het was nog stil buiten, zo vroeg op de ochtend, en ik genoot van het waterige zonnetje, en de stilte. En ik keek nog eens op mijn polshorloge. De Rolex vertelde me dat het intussen al kwart over acht was. Nog zes uur te vullen voor ik de auto richting Gent kon zetten. MIJN  AUTO! In paniek spurtte ik naar het raam in de woonkamer, trok het gordijn opzij en stelde vast de mijn auto nog geparkeerd stond waar ik hem donderdagavond had neergezet. Oef, mijn ex was er niet mee weg. Voor alle zekerheid nam ik de sleutels en stak ze in mijn broekzak. Er was geen reservesleutel, die krijg je nooit bij een bedrijfswagen. Het was meer een symbolische daad, eerder dan voorkomen dat iemand mijn auto zou gebruiken. Ik ging terug buiten zitten, met mijn laptop, en las de krant on line... De tijd kroop voorbij. Ik hield me ledig met een hemd te kiezen om onder het pak te dragen, en koos uiteindelijk voor een wollen truitje, poetste mijn schoenen, koos mijn sokken zorgvuldig, zapte wat rond voor de televisie, en keek alle twintig seconden op mijn horloge of het nog geen tijd was om te vertrekken richting Gent. Om twee uur in de namiddag kleedde ik me om, deed de horloge van Armani om die ik voor mijn verjaardag van mijn ouders en zus met haar familie had gekregen, controleerde nog eens voor de spiegel in de badkamer of ik mezelf netjes genoeg vond om naar de opera te gaan, en vertrok. De rit naar Gent verliep vlot, en in de wagen belde ik Hanne. Ik kreeg haar onmiddellijk aan de lijn, en ik vroeg of het een probleem was als ik iets vroeger zou zijn. Ze maalde er niet om, en zei me dat ze klaar was, en ik gerust wat vroeger kon aanbellen. In Gent zocht en vond ik snel een parkeerplaats in de buurt van haar flatje, stapte uit, zette mijn hoed op mijn kale knikker, en wandelde naar haar appartementje.
Hanne onthaalde me hartelijk, en ze zag er beeldig uit. Ik kreeg een welgemeende knuffel, en een lieve zoen, en ze troonde me mee naar haar keuken. We babbelden wat, dronken een glaasje rosé wijn, en rond een uur of vijf vertrokken we richting Alden Biesen. Ik gaf de sleutels van mijn auto aan Hanne, en vroeg haar om te rijden. Ze keek me verrast aan, maar nam de sleutels aan. Mijn auto was een BMW 318 met automatische transmissie, waar ze nog nog nooit mee gereden had. Na een korte uitleg over hoe de wagen werkte, reden we weg. Ze was er van de eerste meter mee weg, reed alsof ze al heel haar leven met een automaat had gereden, en ik zag haar in stilte glunderen. Vooral de kick down fascineerde haar, en ze bij elk inhaalmanoeuvre gebruikte ze die ook. De wagen schakelde dan twee versnellingen terug en accelereerde fors. Hanne genoot ervan, en ik voelde me comfortabel , iets wat voor mij niet echt voor de hand liggend was. Na een rit van bijna anderhalf uur kwamen we toe in de Commanderie Alden Biesen. De conciërgewoning was omgetoverd tot een restaurantje, en we zette ons op het terras, beseffend dat we eigenlijk nog niet hadden gegeten. We bestelden een fles wijn, en een bord met warme hapjes. We praatten heel geanimeerd over van alles en nog wat, en ik merkte in de houding en de lichaamstaal van Hanne dat er iets veranderd was. Ze stelde zich veel meer open voor mij. Ik wist dat de breuk met mijn ex daar een belangrijke rol in speelde, en liet het gewoon over me heen komen. Rond half acht kwam mijn zus toe, met haar familie, en ik stelde Hanne voor aan hen. Astrid had Hanne al ontmoet, en ze vonden elkaar onmiddellijk in een tweespan om mij wat te plagen. Ik liet het maar al te graag gebeuren. Even later kwamen ook mijn ouders toe, en ze heetten Hanne van harte welkom. We wandelden naar de ingang van het domein, gaven onze toegangstickets af, kregen het programmaboekje, en wandelden door naar onze zitplaatsen. Er werden ons fleece dekentjes aangeboden, die we graag in ontvangt namen. Om acht uur stipt begon de opera. Carmen, in een modern kleedje gestoken, en schitterend gebracht; Hanne genoot met volle teugen, en ik was verheugd te zien hoe ze op haar toch jeugdige leeftijd een opera zo wist te waarderen. Tijdens de pauze sprak mijn zus mij aan, en zei me dat ik mijn ogen moest opentrekken, dat Hanne een schatje was die me oprecht graag zag, en ik een kieken zou zijn als ik dat aan me voorbij zou laten gaan. Ik knipoogde eens naar mijn zus, en vertelde haar dat ik die bal in het kamp van Hanne had gelegd, en een wat afwachtende houding aan had genomen, maar ik ook wel voelde waar dit naartoe kon en zou gaan.
Na de voorstelling reden we terug richting Gent, en kwamen onderweg de afslag Diest tegen. Ik stelde voor om in Diest, bij een goede vriend van me die daar een zaak had een pint te gaan drinken. Hanne was meteen akkoord, en een dik kwartier later parkeerden we de wagen in de buurt van de markt in Diest, en nog eens tien minuten mater zaten we in de Nicky's op het terras achter een drankje. Het weerzien met Marc was luidruchtig, met stompen op de schouders, en opmerkingen in mijn richting dat gangsters gemaakt uit onkruid nooit zullen vergaan, en moest ik Hanne uitgebreid voorstellen. Voor we het wisten was het vier uur in de ochtend, en met nog een rit van meer dan een uur voor de boeg, reden we terug naar Gent.
Hanne bood me een plaats in haar bed aan, ze wou me zo laat niet meer terug naar Brasschaat laten rijden, een aanbod dat ik graag aannam. Ik vertelde haar dat de zetel voor mij ook ok was, maar daar had ze geen oren naar.
Zondag werden we laat op de dag wakker, ergens rond een uur of één, half twee. Hanne toverde een laat ontbijt op tafel. We praatten veel, heel veel, open en oprecht. En we besloten elkaar een faire kans te geven. Ondanks het leeftijdsverschil, ondanks mijn ziekte en mijn beperkte tijd die me nog restte. Dit voelde te goed, zowel voor haar als voor mij. Het was me allemaal wat onwezenlijk, het voelde aan als een droom waaruit ik niet wilde ontwaken. We genoten van het moment, van samen te zijn. s' Avonds aten we wat in de Quai des arts, een leuke zaak uitgebaat door twee toffe gasten, en om een uur of tien  wandelden we terug naar haar flat. Ik keek Hanne aan, en zonder woorden antwoordde ze me dat ik nog een nacht kon blijven. Gewoon met haar blik. We kropen in bed, ik op mijn rug, Hanne met haar hoofd op mijn schouder, met mijn arm om haar heen. We voelden ons geborgen, het voelde gewoon goed, eerlijk en echt.
En zo vielen we in slaap.

Maandagochtend werden we onbarmhartig gewekt door de wekker. Half zeven. Onzalig uur. We namen samen een douche, en een half uurtje later namen we afscheid. Hanne vertrok naar haar werk, ik terug richting Brasschaat. Ik voelde me koning te rijk, en de file waarin ik zat kon mijn goed humeur niet deren. Rond half elf parkeerde ik de wagen voor de deur in Brasschaat. Als ik toen had geweten wat me te wachten stond was ik de deur gewoon voorbij gereden...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten