Mislukt plan.

Maandag 25 mei 2015. Half elf 's ochtends.

Ik parkeerde de wagen voor deur in Brasschaat en stapte binnen. Mijn ex zat aan het bureel in de keuken, en keek even op, met vragende blik. Een blik van 'waar kom jij vandaan?'.
Ik stak mijn autosleutels in mijn zak, negeerde haar vragende blik, en maakte me een tas koffie.
"Van waar kom jij?", klonk het vanachter het bureel.
"Vanuit de file", was mijn antwoord.
Haar gezicht betrok. Ik liet haar doen, ging naar de badkamer, en nam een uitgebreide douche, trok een jeans en een trui aan, en trok de koelkast open. Die was geplunderd.
"Van waar kom jij nu?" klonk het opnieuw.
"Uit de badkamer. Ik vraag toch ook niet waar jij van vrijdag tot al zeker zaterdagnamiddag geweest bent.", antwoordde ik.
Ze stond op, en kwam aan de andere kant van het kookeiland staan, nam een sigaret, en stak van wal.
'Omdat ik eens een avond weg ben, ga jij daar maar gelijk een heel weekend van maken. Er bij stilgestaan dat ik wel eens ongerust zou kunnen geweest zijn? Je had me tenminste kunnen laten weten dat je niet zou naar huis komen."
Ik dacht even na over het antwoord dat ik zou geven.
"Eigenlijk is het vrij eenvoudig hé. We gaan hier best een paar afspraken rond maken, anders zou het wel eens kunnen zijn dat de laatste drie maanden erg moeilijke maanden worden, en daar heeft niemand baat bij. Je hebt vorige week eigenlijk de trend al gezet, ieder voor zich. Alsof we roommate zijn, en ieder ruimt zijn eigen rommel op. Poetsen doen we elk week om week, en verder is er geen verantwoording nodig tegenover elkaar. Als er iemand anders in mijn of jouw leven komt opdagen hebben we de beleefdheid en het respect voor elkaar om niet onder dit dak te 'spelen'. Ongerustheid is in principe niet nodig. Ik denk trouwens dat het eerder curiositeit is dan wel ongerustheid. Ik had een leuk weekend, ik veronderstel jij ook. Als we verder geen vervelende vragen aan elkaar gaan stellen, blijft dat het leefbaar. Ik zie trouwens niet in waarom we nu, na een breuk, ineens wel communicatief zouden moeten worden. De kosten van samenwonen voor de laatste drie maanden worden gedeeld, dat stelde je zelf voor, en daar hou ik je aan. Verder kom ik niet op de badkamer wanneer jij er bent, en ik verwacht andersom hetzelfde. Deze relatie werkt niet, eigenlijk heeft ze nooit echt gewerkt, en dan laat je elkaar beter los."
Mijn ex trok nog eens aan haar sigaret, doofde ze en blies de laatste rook uit. Ze keek me aan, met een niet mis te verstane blik, zei niets, en ging terug achter haar bureel zitten. Ik ging naar boven, naar mijn kamer, plooide mijn laptop open, en chatte wat met Marc, een vriend. We spraken af om samen een frietje te gaan eten 's avonds, en dan een pintje te gaan drinken. Tegen een uur of vijf kwam ik terug naar beneden, en ik vroeg mijn ex of ze de helft van de kosten kon overschrijven op mijn rekening. Ze keek me aan, en vroeg me waarom ze dat wel zou doen.
Ik antwoordde haar omdat ze me dat beloofd had, we dat zo hadden afgesproken, en ik er van uit ging dat die afspraken zouden nagekomen worden. En omdat ik vond dat na meer dan drie jaar eens wat bijdragen in de gemeenschappelijke kosten niet te veel was gevraagd.
Ze keek me opnieuw aan, en zei me dat ze zich niet herinnerde dat ze me zulk een belofte had gemaakt, ze niet de intentie had ook maar één eurocent op mijn rekening over te schrijven, en ik daar ook niet op moest hopen.
Slik. Ze was op een conflict uit. Ik haalde eens diep adem, bleef betrekkelijk rustig, en vroeg haar of ze haar GSM abonnement al had omgezet naar eentje op haar eigen naam. Ze had er nog geen tijd voor gehad beweerde ze, en ze zou daar ook onmiddellijk geen tijd voor vinden.
Waarom ik daar zo op hamerde, dat stond toch niet in brand?
Ze stond me uit te lachen. Niet meer en niet minder. Ze dacht dat ze me in de tang had.
Ik draaide me om, ging naar mijn kamer, opende mijn on line Telenet account, en blokkeerde haar GSM nummer. Eigenlijk was dat mijn nummer, want het hoorde bij mijn account, en ik betaalde al drie jaar lang de torenhoge rekeningen. En ik blokkeerde haar nummer grondig. Alles eigenlijk. Data, inkomende en uitgaande sms'en, inkomende en uitgaande oproepen, surfen. Het was genoeg geweest, ze had kansen genoeg gehad, nu trok ik de stekker uit haar GSM. Punt. Ik ging naar beneden, en vertelde haar droog dat het met die GSM afgelopen was om op mijn kosten te blijven bellen en haar gang te gaan, dat ik on line alles had geblokkeerd, en ze niks meer kon met dat ding. Ze kon zelfs niet meer gebeld worden.
Ze nam haar toestel en probeerde te bellen. Niks natuurlijk. SMS ook niet.
Toen werd ze razend. Wie dacht ik wel niet dat ik was. Hier zou ik spijt van krijgen, dit was een oorlogsverklaring. Ze was een alleenstaande moeder met twee kinderen, en moest altijd bereikbaar zijn. Roepen en tieren. Ik moest die telefoon onmiddellijk terug activeren!
Ik vertelde haar dat ze met wifi nog altijd kon skypen, of via facebook chatten, maar dat bellen en berichten sturen gedaan was. Dat ik geduld genoeg had gehad. Gedaan met op mijn kosten bus - tickets te kopen, of met astrodiensten te sms'en, en voor mij gedaan met elke maand meer dan 120 € te moeten betalen alleen voor haar GSM. Dat moest ze vanaf nu dan zelf maar betalen. En als er echt dringende telefoontjes te doen waren, was er nog altijd de vaste lijn. Maar ik wou geen cent meer betalen voor haar GSM. Ik zei haar dat ze nu aantoonde dat ze niet te vertrouwen was, en dat ze geen financiële afspraken wou nakomen. Ik voegde er gelijk aan toe dat het niet meer van één kant kon blijven komen, en dat ze gelijk het gebruik van mijn auto ook kon vergeten. Als ze wou rondrijden, moest ze maar zorgen dat haar auto, die vanachter in de tuin stond te verkommeren terug rijklaar werd gemaakt, gekeurd en verzekerd zou worden. En tot zo lang ging ze maar te voet.
Ze schreeuwde dat ze daar het geld niet voor had, en ik nu mijn ware gezicht toonde, het mij alleen om geld ging, en ik een onmens was, om haar de mogelijkheid af te pakken naar haar kinderen te gaan.
Ik antwoordde haar rustig dat ik anders de indruk had dat het haar alleen om het geld te doen was, want dat ze op geen enkel vlak ooit een inspanning had geleverd om de gemeenschappelijke kosten te delen, als was het maar in een verhouding van één op honderd. Maar dat ik wel had besloten dat ik de kraan dicht draaide. Ook naar haar kinderen toe. Gedaan met het zakgeld, gedaan met de extra shopdays voor kledij. Zelfs gedaan met koelkasten vol te duwen zodat zij voor haar kinderen behoorlijke maaltijden kon maken. Daarvoor hadden de kinderen een vader om dat te betalen. Ik begon ook stilletjes aan ook boven mijn theewater te geraken.
Ze gooide het over een andere boeg.
"Hoe moet ik met 1000 € per maand vervangingsinkomen hier de helft van de kosten mee betalen? De huur, elektriciteit, water, gas en internet samen zijn al meer dan 1800 €".
Ik antwoordde droog dat ik al drie en half jaar alle kosten betaalde, alles, en ze dus eigenlijk al 36.000 € had kunnen sparen. Dat ik bij haar nooit de vraag had gehoord of ik altijd alles betaald kreeg, integendeel, dat was mijn probleem. Ik gaf haar gelijk mee dat ik op een maand echt geen 1000 € overhield om op te smossen zoals zij die wel had. Dat ik geen onnozele dingen kon kopen op van die postorderbedrijven, maar mijn centen moest tellen om samen leven, en goed samen leven te kunnen blijven betalen.
En ik de honger naar centen van haar kinderen ook altijd had ingevuld. Wat nu ook afgelopen was. Hun vader moest maar voor zakgeld zorgen. Dat ik mezelf altijd op de laatste plaats stelde, en dat ik dit nu niet meer deed. Ik zei haar dat als ze wilde bellen met haar GSM, ze zelf een abonnement moest nemen. En ik gaf haar nog tot het einde van de week tijd, daarna zou ik het nummer sluiten, en moest ze zelf een nieuw nummer aanvragen. Het einde van de week, aanstaande zondag dus. Als dan haar nummer niet uit mijn account was zou ik het afsluiten en was ze haar nummer kwijt. Nu was dat nummer slechts geblokkeerd.
Ik vertelde haar ook nog fijntjes dat ik eigenlijk nooit een handtekening had gezet onder dat GSM contract van haar, en dat ik me afvroeg hoe ze er in geslaagd was haar nummer aan mijn account te hangen zonder mijn handtekening. Of ze echt per sé wou dat ik dat eens ging uitzoeken. Ergens bij Telenet moesten ze document hebben met een handtekening, en misschien zou die wel trekken op de mijne, maar het zou zeker niet de mijne zijn. Ze vertelde me droog dat ik daar geen poot had om op te staan, want dat ik al drie jaar betaalde, en drie jaar teveel betalen uit onwetendheid zou geen enkele rechtbank pikken. En dat ik de huur en de vaste kosten ook maar moest blijven betalen, de contracten stonden op mijn naam, en ik zou daar niet onderuit kunnen.
Ze had daar een punt. Ik zou haar de gas, elektriciteit en water rekeningen nooit ten laste kunnen leggen, maar ik zou ze wel kunnen laten afsluiten. Geen gas, geen water, geen elektriciteit, en geen internet of TV. Toen werd ze pas echt kwaad. Waar ik het lef haalde om haar zonder water te durven zetten... Het enige waar ik op uit was, was haar geld. Op mijn vraag wie voor haar verlichting, haar water en haar verwarming betaalde kreeg ik als antwoord dat ik dat inderdaad betaalde, en dat ze vond dat het haar recht was om dat te eisen, want ik betaalde dat al meer dan drie jaar voor haar, en het was door mijn aandringen dat ze nu terug aan het studeren was, het was mijn schuld dat ze 'maar' een vervangingsinkomen had.
Deze keer hield ik voet bij stuk. Ik had deze discussies al talloze keren met haar gevoerd, en telkens sloeg ze er in om me met een schuldgevoelen op te zadelen, deed ze me geloven dat ik het bij het foute eind had, en betaalde braaf verder... Deze keer niet meer. Ik antwoordde haar dat ik nog altijd zelf bepaalde waar ik mijn centen aan zou uitgeven, en dat zou om te beginnen niet meer aan haar GSM abonnement zijn. Ik gaf haar mee dat ik initieel dat abonnement van 50€/maand wel wilde betalen, omdat ze dan bereikbaar was en bleef, maar dat ik gaandeweg problemen begon te krijgen met het misbruik. Bustickets werden op mijn kosten gekocht, ze sms'te naar betaaldiensten, er werd in het buitenland steevast rond gesurft, tegen onmenselijke tarieven, en telkens als ik haar vroeg die diensten uit te schakelen als we de grens over gingen (naar Nederland) kreeg ik een welgemeende dikke middenvinger van haar. Dat was nu gedaan.
Ik voelde me ijskoud, en gedroeg me ook zo. Het boek "strafrecht", een steviger klepper, dat ineens de richting van mijn hoofd uitvloog, en dat ik handig ontweek, kon aan mijn besluit niets meer veranderen.
De bel ging net op tijd. De situatie was aan het escaleren, ik trachtte wel kalm te blijven, en dat was me gelukt, maar hoe lang nog?
Marc stond aan de deur, en we vertrokken samen naar de lokale frituur. We dronken een pintje in het naastliggende café, en praatten wat. Marc liet me ventileren, Hij voelde wel dat ik het even nodig had. Marc is dan ook een gast die begreep waar ik door heen ging, Hij overwon zelf kanker na drie slopende jaren. Om een uur of elf kreeg Marc op zijn GSM een sms van een onbekend nummer, Dat mijn ex niet thuis zou zijn, maar in goede handen was, en we ons geen zorgen moesten maken. Marc begreep het in eerste instantie niet, maar toen ik het nummer invoerde in mijn GSM, wist ik wie dat berichtje gestuurd had. Mijn ex was bij een vriendin van haar, al was me de bedoeling nog niet duidelijk. We gingen terug naar de woning in Brasschaat, en stelden vast dat mijn ex inderdaad verdwenen was, en ze haar kat had meegenomen. Op de slaapkamer van mijn ex lagen wat kleren kris kras op het bed. Ik belde de vriendin in kwestie, en moest van haar vernemen dat mijn ex beweerde dat ik haar met de dood had bedreigd, ze zich niet veilig meer voelde en en ze had gevraagd aan die vriendin om haar te helpen. Ik lachte eens met die leugens, vertelde die vriendin dat ik nooit maar dan ook nooit doodsbedreigingen had geuit, tenzij je een GSM blokkeren onder doodsbedreigingen kon catalogeren, en gaf haar mee dat als mijn ex zich daar beter voelde, ze dat vooral moest doen.
Marc beleef nog en uurtje aan de keukentafel zitten, en waarschuwde me. Dat mijn ex dit niet zomaar deed, en ik me aan nog van die stunts zou kunnen verwachten. Marc en ik hadden de dingen altijd al tegen elkaar gezegd zoals we dachten dat ze waren, zonder zeveren, en dat waardeerde ik wel in mensen. Rond een uur of half twee namen we afscheid. Ik kroop in bed, en sliep vrij snel behoorlijk vast.

Dinsdag, 26 mei 2015, stipt tien uur in de ochtend.
Ik was een half uurtje wakker, zat achter de traditionele tas koffie, en ging door de post die in de brievenbus zat. Ik had geen post op mijn naam, maar voor mijn ex lagen er weer drie brieven van deurwaarders. Nog steeds opende ik haar post niet, en legde de brieven voor haar op het aanrecht van de keuken.
Om stipt tien uur ging de bel. Ik was nog in kamerjas, maar opende de deur. Twee agenten in vol ornaat stonden aan de andere kant van de deur, inclusief kogelvrij vest, en eentje stond aan het toegangspoortje. Of ze eventjes mochten binnenkomen? Ik liet de heren toe, en vroeg hun of ze er een probleem mee hadden dat ik me snel zou aankleden. Neen, dat hadden ze niet, en beleefd wachtten de spierbundels in de gang. Een paar minuten later was ik aangekleed, kwam de trap af en vroeg hen waarmee ik van dienst kon zijn.
Of ik onmiddellijk kon meekomen, en het pand wilde verlaten, want de bewoonster van het pand, Mevrouw X (mijn ex dus), had gisteren de relatie verbroken, en ik weigerde de woning te verlaten. Ik woonde niet officieel op het adres in Brasschaat, dus moest ik het pand verlaten. Als ik nu mijn persoonlijke spullen zou inpakken, zouden de heren me begeleiden tot als ik met mijn wagen weg was en zou er verder geen proces verbaal opgesteld worden.
Plots werd me alles duidelijk. Mijn ex probeerde op mijn kosten nog een aantal maanden in dit huis te wonen, zonder dat ik daar toegang toe had, maar wel alle kosten moest betalen.
Ik vertelde de heren van de politie dat ik dit niet goed begreep, want dat ik dat huis huurde, en ook betaalde, inclusief alle kosten. Het huurcontract ook op mijn naam stond, en niet begreep waarom ik deze woning zou moeten verlaten. Ik vertelde er gelijk ook bij dat ik mijn gedomicilieerd adres daar niet had gezet, omdat mijn ex dat geen goed idee vond. Ze zou dan haar statuut van alleenstaande verliezen, en de helft van haar vervangingsinkomen ook.
De heren van de politie vroegen me of ik dit ook kon bewijzen, wat ik uiteraard kon, Ik toonde hun de contracten, liet hen zien dat ik voor alles, maar dan ook alles betaalde. De agenten hun houding wijzigde, ze werden ontspannen, en vertelden me dat er nu wel een probleem lag, want mijn ex was bang om nog één seconde bij mij onder dak te leven. Ik had, gelet op de contracten en ikzelf als alles betalende partij evenveel recht om hier te verblijven. Ik speelde de bal door, en vertelde de politie dat mevrouw haar angst ongegrond was, en als ze toch angst had, zij dat probleem moest oplossen, en niet ik. De heren vertelden me ook dat ik haar met de dood zou bedreigd hebben. ik maakte de agenten duidelijk dat ik tegen een terminale longkanker aan het vechten was, onder de chemo zat, en ik door de behandeling de fysieke krachten zelfs niet had een vlieg buiten te zetten, laat slaan doodslaan. Na wat heen en weer onderhandelen met mijn ex, die blijkbaar buiten achter een hoekje stond, bij de derde agent, gaf ik toe dat mevrouw haar persoonlijke spullen kon komen halen, en ik intussen niet in de buurt zou zijn want ze was bang van me. Ik zou wel een pint gaan pakken.
Een paar uur later arriveerde mijn ex haar stiefpapa, met een vrachtwagentje, en ik maakte de man meteen duidelijk dat er geen meubelen zouden worden meegenomen, niet zolang haar gedomicilieerd adres in Brasschaat stond, en er intussen brieven van deurwaarders voor mijn ex bleven komen.
De man begreep dat, en nodigde me uit om een pint te gaan drinken terwijl mijn ex en haar moeder de auto van haar moeder en de vrachtwagen zou volstoppen met persoonlijke spullen. Ik liet het begaan, en ging die pint drinken.
Een paar uur later waren alle persoonlijke spullen van mijn ex in de wagen en vrachtwagen gepropt, inclusief mijn duurste persoonlijke kledij (wat ik pas dagen later ondervond), alle tafellinnen, ook wat ik kreeg van mijn ouders, al mijn persoonlijke hygiëne spullen zoals scheergerief en parfums, mijn nagelnieuwe tondeuse om mijn kale knikker te blijven trimmen en wat een verjaardagscadeautje was, mijn persoonlijke decoratiespullen, al mijn bed- en bad linnen, een aantal paren van mijn schoenen, dure kookspullen... Ik kwam er maar later achter. Haar meubelen waren blijven staan, en die zou ik vasthouden tot er geen deurwaarders meer aan de deur zouden komen of tot ze haar adres had gewijzigd. Ik ben die avond een nieuw slot gaan halen, en heb dat gewijzigd. Ik wou niet dat ze nog binnen kwam. Ik had haar leren kennen, echt leren kennen, en het was een vrouw die over lijken ging.
Je doet dat niet, een partner die jarenlang je door dik en dun steunt, alles betaald, met een valieske op de straatstenen proberen zetten met de politie, doodziek en onder de chemo. Haar snode plannetje had niet gewerkt, Ik kon blijven, zij moest gaan. Punt. De opzet was om me buiten te krijgen, en nog enkele maanden op mijn kosten daar te leven als God in Frankrijk.
Op mijn kosten, want alle contracten stonden op mijn naam.

Ik was totaal van mijn melk, en wou mijn verhaal kwijt. Ik belde Hanne, die me kalmeerde, en me vertelde dat ik toch maar mooi mijn slag had thuis gehaald. Ik zei dat ik zoiets niet begreep van een vrouw waar ik alles voor deed en gedaan had.
Hanne haar antwoord was droog: "Liefje, die mensen bestaan, en die mensen zullen altijd bestaan. Laat het je dag niet stukmaken. Ik bel je vanavond als ik thuis ben en dan praten we verder."
Hanne belde me ook, na haar werk, kreeg me rustig, en we spraken af dat ik haar woensdag zou zien op een event waar ik was uitgenodigd, in Antwerpen, na haar werk. Gerustgesteld kroop ik onder de wol...De sloten waren veranderd, mijn ex kon niet meer binnen. Want na deze stunt achtte ik ze tot alles in staat.
Ik sliep heel onrustig, die nacht.