Onverwacht bezoek, weekend en terug naar huis.

Weekend van 16 en 17 mei 2015, en de volgende dagen terug thuis.

Op donderdag had ik een vriendschapsverzoek gestuurd naar de stiefmama van Hanne, omdat die vrouw aan Hanne een kaartje had meegegeven voor me, met hele mooie woorden, en in naam van Hanne haar papa, haar broer en een haar stiefmama. Ik wou Hanne haar stiefmama bedanken, en heb eerst aan Hanne gevraagd of dat ok was voor haar. Hanne zag er geen probleem in, en dus stuurde ik een vriendschapsverzoekje, wat prompt werd geaccepteerd, en waar ik Chris (zo heet haar stiefmama) een chatberichtje stuurde met een dankwoordje. Het werd die vrijdag een lange chatsessie met Chris, een openhartig gesprek, over van alles en nog wat, mijn ziekte, mijn net beëindigde relatie met mijn ex - vriendin, het leven in het algemeen. Rond een uur of elf rondden we de babbel af, en keek ik nog wat naar televisie. Ik prikte nog eens om mijn suikerwaarden te controleren, die stonden netjes rond de 140, wat heel goed was met de cortisone die ik nog kreeg tegen misselijkheid, en viel in slaap. Om kwart over drie 's nachts pingde mijn laptop dat er een mailtje binnenkwam, en ik werd wakker van het geluidje, en het oplichtend scherm. Het mailtje kwam van mijn ex - vriendin. Ze opende het mailtje met me te bedanken, omdat ik haar had gesteund in haar studiekeuzes, en ze nooit zou vergeten dat ik haar terug in zichzelf had doen geloven. En dat ze het waardeerde dat ik ons nog drie en halve maand de tijd gaf om elk zijn weg te gaan. Vanaf dan veranderde de toon van haar mailtje, en maakte ze een opsomming waarom het inderdaad beter was dat de relatie stopgezet werd. Ze was na ons afscheid naar haar mama gereden, en die had haar gelijk gegeven. Het was mijn kanker, mijn gevecht, en dat zij daar niet op reageerde zoals iedereen verwachtte, vooral ik verwachtte, was eigenlijk niet haar probleem mat dat van de anderen, en van mezelf.
Ze had haar doelstellingen en die zou ze halen, kosten wat het kostte, en dat waren haar studies. Ze had al met haar mama besproken dat ze haar studies in Leuven zou verder zetten, in de buurt van Leuven zo gaan wonen. Ze hoopte dat de maanden tot het definitief uit elkaar gaan een beetje zonder ruzie zouden kunnen verlopen. En ze vond het spijtig dat ik nu pas mijn fouten had ingezien, dat ik me drie jaar lang als een eikel had gedragen, en ondanks onze vele gesprekken, waar ze me wou duidelijk maken wat ik allemaal fout deed, eigenlijk niet luisterde. Dat ik me dominant opstelde, tegenover haar een haar kinderen, en die niet meer wilden komen omwille van mij, en mijn oubollige ingesteldheid. Dat er er altijd alleen voor had gestaan. Dat ze verwachtte dat er duidelijke afspraken konden gemaakt worden voor die laatste drie maanden, want dat ze haar ding wilde doen, en geen opmerkingen van mij verwachtte. Het ging zo nog een tijdje door, om dan te eindigen met dat ze me alle geluk toewenste, en een vrouw die me wel gelukkig kon maken, maar dat dit niet gemakkelijk zou zijn, want ik was een moeilijke man om mee samen te leven, en ik zou me moeten haasten, want met die kanker die ik pretendeerde te hebben, had ik niet veel tijd meer.
Mijn ogen werden groter en groter toen ik dat allemaal las, en ik was ineens terug klaar wakker.Ik klikte op de beantwoorden knop, haalde eens diep adem, keek door haar poging heen om een conflict los te weken, en schreef haar dat het inderdaad zo het beste was, en de afspraken om de laatste drie maanden leefbaar te houden er eigenlijk al lagen, Ze had zelf voorgesteld om de kosten voor die laatste drie maanden te dragen, en we verder aan elkaar geen verantwoording moest afleggen. Communicatief waren we al niet echt meer geweest, en ik besloot mijn mailtje dat ik wel begrepen had dat het aan mij lag, dat mijn houding ervoor gezorgd dat het nu zo ver was gekomen de de brokken niet meer te lijmen waren, en mijn dictatoriaal gedrag en mijn egoïstische houding al die jaren er nu toe geleid hadden dat elkaar terugvinden onmogelijk was geworden. Ik schreef wat ze wou horen en lezen. Als ik er maar vanaf geraakte. Ik liet haar weten dat ik maandag in de namiddag wel in Brasschaat zou zijn, en we dan de praktische kant zouden bekijken. Ik vroeg haar om eventueel tegen maandag haar GSM abonnement weg te halen op mijn Telenet account, en zelf een operator te kiezen op haar naam. Prompt kreeg ik het antwoord per mail terug dat dit nu de reden was waarom ik een dictator was, en weeral aan het zeggen was wat zij moest doen. Ze zou dat GSM abonnement wel veranderen wanneer haar dat schikte, dat moest ik voor haar niet beslissen. Ze vond dat een mooi voorbeeldje over hoe ik was. Ze vergat wel dat ik intussen al drie jaar dat abonnement betaalde, een Kong, en met al haar bustickets die ze ermee kocht, de betaal sms'jes die ze deed, en in al die jaren nooit een factuur had gehad voor  haar GSM alleen die lager lag dan 130€/maand. De uitschieter was geweest toen ze op mijn kosten met haar oudste zoon een weekje naar Sardinië was geweest en daar met dataroaming alleen al 256 € bij elkaar had gesurft. Ik wou nijdig antwoorden, maar heb het zo gelaten. Een vrouw, waar ik alles voor deed, alles voor betaalde, en in alles steunde, haar kinderen alles gunde, haar nooit om een cent had gevraagd, wel, als die me zo zag, de boom in ermee. Ik dronk een glas water, ging terug op mijn bed liggen, en viel terug in slaap. onrustig.

Op zaterdagnamiddag stond ineens Chris in de kamer, de stiefmama van Hanne. Zomaar. Omdat ze de man wel eens wilde ontmoeten waar Hanne best al wel wat over gepraat. Het verbaasde me een beetje, maar was wel aangenaam verrast. We gingen naar het cafetaria, en dronken een koffietje. Na een uurtje rondden we het gesprek af, en ik moest Chris beloven dat Hanne en ik eens langs zouden komen, want Bart, haar vader, wou mij ook graag leren kennen. Ik vertelde Chris dat ik dat aan Hanne zou overlaten, het niet aan mij was om die afspraken te maken. Chris begreep dat, en ik wandelde terug naar mijn kamer, en kwam onderweg ernaartoe mijn zus en schoonbroer tegen die me nog eens kwamen bezoeken. We praatten wat over de gebeurtenissen van de avond ervoor, en mijn zus vroeg zich af of die drie maanden wel te overbruggen waren. Ze vreesde ervoor dat mijn ex vriendin me het moeilijk zou maken, door nu totaal geen rekening meer te houden. Ik zei dat elkaar nog meer negeren moeilijk zou worden, glimlachte eens en zei dat ik me opgelucht voelde dat het voorbij was. Ik vroeg aan zus of ze er bezwaar tegen zou hebben dat ik Hanne mee zou brengen naar de zomeropera, omdat mijn ex vriendin had laten weten dat ze mijn ouders nooit meer wilde zien, en zus lachte eens. " Breng Hanne gerust mee, Astrid gaat dat ook leuk vinden. Iedereen gaat dat leuk vinden."
Rond een uur of vijf vertrok mijn zus weer, en ik rustte wat. De chemo kwam aan, en het waren bewogen dagen geweest.
Zondag kwamen mijn ouders langs, en mijn nicht Annik met haar oudste zoon en zijn vriendinnetje, en aan het einde van de dag was ik toch wel moe. De chemo, de hospitalisatie en de normale bloedsuikerwaarden en de aandacht voor mijn bezoekers maakten dat ik me redelijk "leeg voelde". Ik probeerde wel altijd sterk te zijn en assertief te blijven, maar eerlijk, de chemo's begonnen me flink te ondergraven. Ik viel dan ook in rond een uur of negen in slaap, na een telefoontje met Hanne.

Ik moet vast geslapen hebben, want de ochtendverpleegster wekte me maandagochtend om half zeven. De RX van de thorax was om acht uur gepland, en het zou het beste zijn als ik daar op tijd was. Om tien uur zou prof. Knäckebröd langskomen met de resultaten van de foto's, en me de ontslagbrieven uit het ziekenhuis meegeven, met gelijk de afspraken voor de CT scan, en aansluitend een consultatie. De voormiddag verliep vlot, en toen ik de ontslagbrieven had gekregen, en een afdruk van mijn foto's voor de behandeling startte, en na die daarnet waren genomen, toonde hij me dat de tumormarkers niet hadden gelogen, en ik inderdaad heel goed reageerde. De tumor was met dik 70 % gekrompen. Ik mocht de foto's houden.
Ik ging naar het cafetaria, en belde mijn vader dat ik daar op hem zou wachten. Hij pikte me op aan de kiss and ride, en we reden naar Diest.
In de vroege namiddag vertrok ik naar Brasschaat, en verwachtte alleen thuis te zijn. Mijn ex zat achter haar boeken toen ik binnenkwam, en keek even op. Ik vroeg haar of ze geen lessen had, en ze zei me dat de lessen in de namiddag waren "afgeschaft". Ze zei me ook dat ze haar was had gedaan, en de mijne opzij had gelegd zodat ik die samen met de was van het ziekenhuis zelf kon doen. Ik haalde de schouder op, en toonde haar fier de foto's van mijn longen die ik mee had gekregen. Ze keek eens van ver, haalde op haar beurt haar schouders op en negeerde me verder. Ik liet het voor wat het was, pakte mijn spullen uit, deed mijn was en strijk, en stapte over haar strijk heen. Ik zag rond een uur of zes dat ze voor haar een maaltijd kookte, zich aan tafel zette en begon te eten. Ze liet de tafel on - afgeruimd staan, en kroop terug achter haar laptop en boeken. Dat was dan blijkbaar haar manier om de laatste drie maanden met elkaar om te gaan. Ik trok een jas aan en ging een vol au vent eten in een restaurantje in de buurt, kwam thuis, trok een fles wijn open, een goede fles wijn, zette me voor de televisie, koos een goede film, en ging op middernacht slapen.

Ik werd dinsdagochtend rond een uur of tien wakker, en maakte me klaar om boodschappen te gaan doen. Er was zo goed als niks meer in huis. De afwas van de dag ervoor stond er nog, de niet afgeruimde tafel ook, maar mijn auto niet. Er lag een briefje dat ze naar haar stiefmama was, met mijn auto, ze eerst haar zoon ging oppikken in Sint-Truiden, dan naar Bonheiden zou rijden, dan terug naar Sint Truiden, om haar oudste zoon terug te brengen, en dan naar huis zou komen, en dat dat wel eens laat kon worden. Ik werd instant boos, en zou haar straks vertellen dat ze mijn auto kon gebruiken, maar me dat eerst moest vragen. Ik kon zelfs de woning niet uit, want ze had mijn sleutels mee, en de hare. Ik zocht de reservesleutel maar die lag ook niet op zijn gebruikelijke plaats. Ik ging langs de achterdeur en de poort in de tuin buiten, wandelde het blokje om, opende de brievenbus die uitpuilde, wandelde terug het blokje rond en ging langs de tuin terug binnen. Op enkele brieven na, rekeningen van water, en gas, elektriciteit en Telenet, waren de de overige brieven voor haar. Ik ging eens door de briefhoofden, en drie ervan waren van een gerechtsdeurwaarder, de rest rekeningen en herinneringen van postorderbedrijven. Ik legde haar post ostentatief op de laptop die ze van mij mocht gebruiken. De reclame wou ik in de papierkast opbergen, maar die puilde uit van de lege kartonnen dozen allerhande, en ik besloot dan maar eens te poetsen. Er was op die week duidelijk niks gedaan in het huishouden. Ik ging naar boven, en zag onmiddellijk dat haar kinderen in het weekend waren geweest. Het toilet was besmeurd, en geen van de bedden waren opgemaakt, kleren slingerden rond. Na een half uurtje waren de bedden gemaakt, en had ik de kamers aan de kant, de kleren terug op hun plaats. Ook mijn ex had een berg kleren op de stoelen hangen, die ik opvouwde, of op kapstokken hing en terug op hun plaats in de kleerkasten opbergde. Ik nam de stofzuiger, een emmertje en een zeem, nam het stof af, stofzuigde de bovenverdieping poetste het toilet boven, en ging naar beneden. Ik ruimde de keuken op, deed de afwas, waste de koelkasten eens uit, reinigde de oven, nam overal stof af, stofzuigde beneden, maakte de kattenbak proper, poetste de badkamer waar de zeepresten in het bad  en de lavabo waren aangekoekt, en nam de vloer op de benedenverdieping op met een schuurborstel een een dweil. Rond een uur of zeven 's avonds was ik klaar, en na een douche maakte ik mezelf een pastaatje met wat ik nog vond, ruimde dat na het eten ook op, stak wat kaarsjes aan en een wierrookstokje, en genoot van het zuivere huisje. Ik was doodmoe, maar wel blij dat het allemaal weer netjes was. Ik nam mijn laptop, zette me aan de keukentafel en chatte wat met vrienden, met een lekker glas wijn. Een proper en opgeruimd huis was zalig, en ik kon daar echt van genieten. De strijk van mijn ex had ik netjes in de wasmand geplooid, zodat ze niet te veel strijken zou hebben. Om half elf morrelde de deur, en mijn ex kwam binnen. Ze plofte haar handtas op het keuken aanrecht, zei niks tegen me en kroop achter haar bureel. De sleutels van mijn wagen verdwenen ook in haar handtas. Ik vroeg haar de sleutels terug. Ze antwoordde me dat ze de dag erna die terug nodig had, want ze moest naar de bank in Bonheide, voor de erfenis van haar vader. Ik antwoordde haar dat dit wel kon zijn, maar dat ik mijn wagen nodig had, en ze mijn auto niet kon hebben. Nijdig vroeg ze me waar ik de auto dan wel voor nodig had. Ze begon me boven mijn theewater te krijgen. Ik vond dat ik haar daar geen uitleg over moest geven, en zei haar terug dat ik mijn wagen zelf nodig had. Het was per slot van rekening mijn wagen, niet de hare, en ik had een paar dingen op de agenda waar ik me niet te voet voor wilde verplaatsen. Wanneer ik mijn wagen niet nodig had kon ze die gebruiken, met duidelijk afgesproken uren. Morgen niet. Het dictator verhaal kwam weer boven, ik zou gaan bepalen hoe en wanneer zij haar afspraken kon maken. Ik zei dat dit niet zo was, dat ze kon afspreken wat ze wou, maar als ze mijn auto daar voor nodig had ik dit wilde weten, op voorhand, zodat ik eventueel mijn agenda zou kunnen aanpassen, en indien ik mijn agenda niet kon aanpassen, ze dan zelf vervoer oplossingen moest zoeken.
Ik zei haar ook dat ik er niet blij mee was dat ze me een hele dag eigenlijk had opgesloten in de woning, omdat ze mijn hele sleutelbos mee had genomen, en de hare ook, en de reservesleutel verdwenen was. Ze nam de telefoon, belde haar moeder, en vroeg of die met haar kon rijden, want dat ze van mij de auto niet meer kreeg. Dat had ik niet gezegd, maar ik liet het zo. Ze nam mijn autosleutels, en smeet die welgemikt mijn richting uit. Ik wees haar erop dat ze misschien morgen wel eens de tijd kon vinden om haar GSM abonnement op haar naam te nemen, dat duurde maar een half uurtje. Ik moest mijn dictatoriale kop houden, had aan haar niks te zeggen wat ze moest doen of niet, en onder haar ogen uit verdwijnen. ik nam mijn laptop, ging naar mijn slaapkamer, dokte de laptop in het station, en chatte verder met mijn vrienden. Rond een uur of twee ging ik slapen, en ik werd de dag nadien wakker rond half elf. Ik ging naar beneden, en merkte dat mijn ex weg was. Ik kleedde me aan, ging naar het sleutelmandje en merkte dat de autosleutel weer verdwenen was. Ik stuurde haar een bericht met het boodschappenlijstje, en vertelde haar die boodschappen mee te brengen, omdat ze weer met mijn auto weg was, en ik die boodschappen niet allemaal vier kilometer te voet ging slepen. Ik kreeg geen antwoord. Om half zeven was ze terug thuis, smeet de autosleutels in het mandje, die ik er prompt uithaalde en in mijn broekzak stak. Op mijn vraag of ik de boodschappen uit de auto moest halen zei ze me dat de Carrefour tot acht uur open was, en ik de boodschappen zelf kon doen. Ik stapte in de wagen, en ging om boodschappen, want er was echt niks meer in huis. Voor ik vertrok vroeg ze me wat we gingen eten. Ik antwoordde haar dat ik niet wist wat zij ging eten, en vertrok. ik at een snelle hap in de Lunch Garden, reed terug naar huis, laadde de boodschappen uit, borg ze op, trok een fles cava voor me open, en negeerde deze keer zelf mijn ex.
De week kabbelde zo verder met bitsige opmerkingen aan mijn adres,en ik hield me vast aan een leuk weekend dat er stond aan te komen.  Ik keek uit naar zaterdag. Ik zou met Hanne naar Alden Biesen gaan, naar de zomer opera. Een leuk moment in wat toch al hectische weken waren geweest.
Om half twaalf ging ik slapen.