dinsdag 3 november 2015

Bewogen dagen.

Donderdag, 28 mei. Half acht 's ochtends.

Ik had rustig geslapen, en werd wakker door het zonnetje dat door ramen de slaapkamer verlichtte. Ik voelde me uitgerust, voor het eerst sedert lange tijd, en ik had energie. Ik rolde uit bed, ging naar de keuken, maakte me de traditionele tas koffie en ging buiten op het terras. De tuin had wat aandacht nodig, het gazon stond redelijk hoog, dus besloot ik me vandaag wat bezig te houden met in de tuin te klussen.
Af en toe controleerde ik mijn GSM, in stilte hopend op een berichtje van Hanne. Om een uur of tien kreeg ik een berichtje, van mijn ex. Wanneer ze kon komen om haar laatste spullen te komen halen. Ik stuurde haar een bericht terug dat ze kon komen voor woensdag 3 juni aanstaande, omdat ik vanaf woensdag terug drie dagen chemo had, en het dan echt niet zou passen, omdat ik dan te ziek zou zijn.
Ze antwoordde me dat ze dinsdag 2 juni zou komen rond de middag.
Een beetje ontgoocheld dat het bericht van mijn ex was, en niet van Hanne, kluste ik verder in de tuin. In de vroege namiddag was de tuin terug ok, en ik ging me douchen. Toch eerst nog even de GSM controleren, en ik had een berichtje van Hanne. Of ik goed geslapen had, en wanneer we elkaar terug konden ontmoeten.
Het zonnetje scheen plots eens zo hard. Ik stuurde een berichtje terug dat ik over een uurtje op de chat zou zijn, en we dan verder zouden afspreken.
Na de douche koos ik wat gemakkelijke kleren, chatte met Hanne, en vertelde haar dat mijn zus zaterdag jarig was, en ik daar was uitgenodigd op haar feestje, en zus me had gezegd dat Hanne ook welkom was. Hanne antwoordde me dat haar zus ook jarig was, en ze was uitgenodigd op haar zus haar feestje, dus elkaar zien het aankomende weekend moeilijk zou worden. Misschien in de loop van de week erop...

Zaterdag 30 mei, twee uur namiddag.

Ik had voormiddag me wat bezig gehouden met het huis aan de kant te hebben, en gunde mezelf een glaasje wijn, voor ik me zou klaar maken om naar het verjaardagsfeestje van mij zus te vertrekken. Zus had voorgesteld om te blijven overnachten, waar ik graag op in ging. Dan kon ik een glaasje meer drinken. Alcohol drinken en rijden vond ik nooit een goede combinatie, en deed dat ook niet.
Mijn GSM liet me weten dat ik een bericht had. Ik keek en zag dat Hanne me een sms'je had gestuurd. Of ik het adres van mijn zus even kon geven, dan kwam ze eerst even langs voor ze naar het feestje van haar zus ging. Ik stuurde haar het adres door, en was instant vrolijk. Mijn dag kon niet meer stuk.
Ik sprong onder de douche, waste me, kleedde me aan, en vertrok naar mijn zus, waar ik werd onthaald met een glas champagne, en wat hapjes. Mijn nicht Annik zou ook van de partij zijn, dus ambiance was verzekerd. Rond half zes kwam Hanne toe, en ik kreeg een lieve knuffel en een zoentje. Ze had mijn vriendschapsring aan, dat deed me wel wat. We dronken een glas op het terras van zus, en na een uurtje vertrok Hanne naar haar zus. Ik voelde me wat verloren na haar vertrek, omdat Hanne me bij het afscheid had laten verstaan dat het leeftijdsverschil tussen ons voor haar geen punt was, en ze me had gezegd dat ze me graag zag, en ze ons een kans wou geven. Ik heb toen die kans gegrepen, en dat was de beste beslissing ooit.
Zus zag dat ik wat verloren liep, en zei me dat ik haar steun had, dat Hanne een schatje was, die ze al in haar hart had gesloten, en werd daarin bijgestaan door mijn schoonbroer en mijn nicht. Leeftijd was niet belangrijk werd me gezegd, samen gelukkig zijn wel. Of ik blind was, of ik een schop onder mijn achterste nodig had om te zien dat Hanne me echt graag zag, en dat ik haar ook echt graag zag. Neen, ik had geen schop nodig, maar ik was wel nuchter genoeg om te beseffen dat ik zat opgescheept met een terminale kanker, en mijn tijd hier heel beperkt was. Antwoord van zus:" Hanne weet dat, ze kiest bewust voor jou, ondanks alles. Dat is liefde. Punt. Je bent een eikel als je haar nu niet zou toelaten als je partner."
Rang! Die zat.
Met de woorden van zus in het achterhoofd kroop ik rond middernacht onder de wol. Moe, maar gelukkig.

Donderdag 4 juni, half acht 's avonds.

Ik was onderweg van Diest naar Brasschaat, waar ik rond half acht toe kwam. Dinsdag had ik tevergeefs zitten wachten op mijn ex, die niet was komen opdagen. Ik had haar een sms gestuurd of ze nog kwam, en kreeg als antwoord dat ze ziek was, en ze een andere keer wel om haar laatste spullen zou komen. Redelijk lastig dat ze me dat niet had laten weten, en me een paar uren had laten wachten voor niks, belde ik 's avonds naar Hanne om te ventileren. Hanne had me op twintig seconden rustig, en vertelde me dat ik me moest focussen op de chemokuur die er aan kwam, en me niet moest ergeren aan mijn ex.
De chemo op woensdag was al flink aangekomen, het accumulatieve effect van de chemo's begon zich te laten voelen. De chemo op donderdag had me eronder. Ik sleepte me na een helse rit binnen in mijn huisje in Brasschaat, en kapte me uitgeput, en doodziek in de zetel af.
Rond een uur of acht ging de bel. Ik verwachtte niemand, en had in eerste instantie zo iets van, foert ik doe niet open, maar de nieuwsgierigheid won het van mijn kotsmisselijk gevoel, dus ik sleepte me uit de zetel en opende de voordeur.
Mijn ex, met haar oudste zoon, en twee mannen die ik niet kende. Met de boodschap dat ze haar spullen en meubelen kwam halen.
Ze wist verdorie goed dat ik dag twee van een chemokuur echt doodziek was, en ik vond dit gemeen, dus ik zei haar dat dit feest niet doorging, en sloot de voordeur terug, voor haar neus.
Haar zoon besloot dan maar om op de bel te drukken, en te blijven drukken. Gek word je daarvan. De twee andere mannen begonnen op de ramen te bonken, en mijn ex op de voordeur te kloppen. Ze riepen dat ze niet zouden vertrekken, dat ze alles zouden meenemen, en ik beter open kon doen. Ik belde de politie, die me beloofden een patrouille langs te sturen. Ik belde ook mijn ouders, om mijn ongenoegen te uiten, die instant in hun wagen sprongen en naar Brasschaat vertrokken.
Na een hels half uur kwam de politie toe, en ik was blij dat één van de agenten de week ervoor al was geweest toen mijn ex had geprobeerd me uit het huis te laten zetten. De man wist hoe de vork in de steel zat. Mijn ex zei me dat ze haar persoonlijke spullen en haar meubelen wou meenemen, waar die agent dwars ging voorliggen. Persoonlijke spullen, beperkt tot kleding, ok, maar meubelen niet, omdat ik hem had laten zien dat er weer brieven van deurwaarders voor haar waren gekomen, en hij mij daarin bijstond. Hij stelde voor dat ik me eventjes op het terras zou zetten, en mijn ex onder het toezicht van hemzelf en zijn collega de rest van haar kleding zou meenemen. De agent zag dat ik doodziek was, en stelde me gerust dat er alleen kledij zou mogen meegenomen worden, en hij enkel toegang zou verlenen aan mijn ex. Ik zei dat om vaart te maken haar zoon haar kon helpen, maar ik niet wou dat die twee mannen die ik niet kende mijn woning zouden betreden.
Ik volgde de raad van de agent op, en zette me op het terras. Doodziek. met mijn twee liter water die ik nog moest opdrinken.
Nog een half uur later kwamen mijn ouders toe. Ik probeerde mijn vader en moeder onmiddellijk naar het terras te delegeren, want ik kende hun, en mijn ex zou wel eens de wind van voren kunnen krijgen van hun. Mijn vader vroeg aan de agent hoe morbide iemand kon zijn, om me op de moeilijkste dag van een chemokuur op zo een onmenselijke manier te confronteren. De agent begreep mijn vader, kalmeerde hem, en nog eens een half uur later besloot de agent dat het genoeg was geweest, en mijn ex moest vertrekken, of hij zou haar aanhouden. Mijn ex zag dat die man het meende, en droop af. De agent vroeg me of het met me ging, of hij nog iets kon doen voor me, drukte me op het hart dat als er eender wat zou gebeuren, ik onmiddellijk hem moest bellen, liet zijn persoonlijk GSM nummer na, en vertrok.
Ik praatte nog wat na met mijn ouders, en rond een uur of half elf gingen ze terug naar Diest.
Een beetje bekomen van de emoties, maar nog steeds doodziek, belde ik Hanne, en deed haar mijn verhaal. Hanne was razend op mijn ex, wenste me heel veel sterkte voor de chemo die ik de dag nadien nog moest krijgen, en kalmeerde me. Ik wist dat ze de dag nadien moest werken en ze haar nachtrust nodig had, dus rondden we het telefoontje rond elf uur af. Om half twee ging ik naar boven om te gaan slapen, en vond een ravage op beide slaapkamers. Keerkasten stonden open, mijn kledij lag op een hoop in de slaapkamer, kasten waren uitgeruimd alsof er een huiszoeking was geweest.
Opruimen zou voor het weekend zijn, dat kon ik nu niet meer aan, en morgen na de laatste chemo van die kuur zeker niet.
Ik smeet de rommel van mijn bed, razend kwaad, kroop onder mijn dons, en viel in een onrustige slaap.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten