De chemo lag weer twee weken achter me. Ik voelde me ok, en mams en paps hadden me uitgenodigd aan zee. Ze hadden een weekje Koksijde geboekt, en me gezegd dat als ik zin had, ik kon komen. Er was een extra slaapkamer in de flat, dus ik kon overnachten als ik wou. Wat zeelucht zou me goed doen, dus ik besloot om op het verzoek in te gaan. Een paar dagen zee, even ontspannen, de bewogen voorbije dagen wat plaatsen en achter me laten. Hanne had ik al even niet meer gezien, wel gehoord. Ik pakte mijn spulletjes om een paar dagen zee te overbruggen, dronk een tas koffie en zette de wagen richting Koksijde.Tegen een uur of half elf kwam ik toe, en na een fikse wandeling kwam ik aan het flatje dat mams en paps hadden gehuurd voor een week. Het was altijd leuk mams en paps te zien. Het onthaal was heel hartelijk, en voor we aan het middagmaal begonnen, was er eerst ruimte voor een wandeling, en een Leffe natuurlijk. Lichtjes aangeschoten, alle drie trouwens, kwamen we rond half twee terug op de flat en aten een middagmaal met brood, tomaatjes, wat beleg en een paar koffies. Na een dutje stonden mams en pas erop om met me te gaan winkelen. Vermits mijn ex wat van mijn dure kledingspulletjes had meegenomen wou paps me, zonder ontkomen en zonder ruimte tot discussie, wat nieuwe spullen kopen. Hij had de winkel al uitgepikt, en toen ik de kleren zag, die volkomen mijn smaak waren, keek ik eens naar de prijzen. Mijn enthousiasme daalde instant. Mijn God, dit was duur. Zelf kocht ik graag ook in de betere zaak, goedkope koop was altijd dure koop, maar deze prijzen??? Ik wou de winkel terug buiten stappen, maar dat was zonder vader Schodts gerekend. In het deurgat stond een vastberaden man van 74, handen in de zij gepoot, en met een blik van 'ge gaat hier niet met lege handen buiten'. En vermits ik zijn zoon ben, en ik voornamelijk handel en denk zoals hem, wist ik ook dat een discussie een op voorhand verloren zaak was. Ik koos dus een hemd, moest er nog één kiezen, en een trui, geen ontkomen aan, Ik was echt wel blij met de aankopen, en kon ze goed gebruiken, mijn kleerkast met leuke spullen was flink uitgedund door mijn ex. Ik gaf mijn mams en paps een dikke knuffel, en we wandelden terug richting flat. Onderweg stopten we bij een traiteur, en kochten wat voor het avondeten.
Op de flat toegekomen, was er een 'vrij moment'. Ieder deed waar hij of zij zin in had. Mijn ouders gingen een wandeling maken, ik ging op jacht naar een paar cadeautjes voor Hanne. Ze verzamelde 'koelkastmagneetjes', dus dat was al een goede voorzet. Ik vond een leuk magneetje, liet het zorgvuldig inpakken, en wandelde verder. Een winkeltje met oosterse spullen trok mijn aandacht. Ik vond een leuk boeddha beeldje, betaalde en wandelde buiten. In een winkeltje met suikergoed vond ik een leuke likstok, in de vorm van een hart met 'love you' erin verwerkt, koos die ook en wandelde met de buit terug naar de flat. Die boeddha was redelijk zwaar, het was een natuurstenen uitvoering, en ik was blij dat ik op de flat was. Op zo'n moment word je toch weer even geconfronteerd met je ziekte. Voor de kanker droeg ik honderd kilo kilometers ver, dat lukte nu niet meer... Redelijk uitgeput kwam ik op het flatje aan.
Na het avondmaal keken we nog wat naar televisie, wat ik trouwens het langste volhield, en ergens rond middernacht kroop ik ook onder de wol. Ik was benieuwd naar Hanne haar reactie op de cadeautjes die ik voor haar had gekozen...
Dinsdag, 16 juni 2015.
Ik werd wakker rond een uur of zeven, en had best wel goed geslapen. Hanne had me de dag ervoor op de chat laten weten dat ze graag woensdag na haar werk wel even met me naar zee wilde gaan, maar niet kon overnachten, omdat ze niet vrij kon krijgen op haar werk. Het zou een avondje kust met mams en paps worden, maar we zouden wel dezelfde avond terug naar Gent moeten keren.
Ik stelde voor dat ik 's avonds zou afgezakt komen, bij haar zou blijven overnachten, en we de dag erop samen terug naar zee zouden rijden. Na een fikse wandeling dinsdagochtend, en een lekker middagmaal nam ik rond een uur of vijf afscheid van mams en paps, en beloofde hen de dag erna terug te keren, met Hanne. De wandeling naar de parking waar ik de wagen had achtergelaten was voor mij behoorlijk zwaar. Gepakt met de buit van twee dagen winkelen, waaronder de zware boeddha, en de kleding, was ik blij dat ik aan de wagen toekwam.
De rit naar Gent verliep redelijk vlot en om een uur of zes was ik op Hanne haar flat. Ik gaf haar de cadeautjes, en haar snoetje verried onmiddellijk wat ze dacht en voelde. Hanneke is een open boek op dat vlak. Ze was bij. Heel blij. De kledij die ik kreeg van mams en paps vond ze super, helemaal 'mijn stijl', dus ik kleedde me om, trok de nieuwe spullen aan, en we gingen samen wat eten. Na een gezellige avond kropen we om een uur of tien onder de wol. Het leven kan mooi zijn, ook met kanker...
Woensdag 17 juni 2015.
Hanne was vroeg opgestaan, heel vroeg, zodat ze vroeg kon beginnen werken, en dan ook vroeg kon stoppen. Ik hield me intussen wat bezig met een beetje opruimen en wat poetsen. Niet dat dit echt nodig was, Hanneke is geen vuile prop, maar gewoon, omdat het me een beter gevoel gaf. Tegen een uur of drie was ze thuis, en we vertrokken richting kust. Om een uur of vijf waren we aan zee. Hanne had het stuur genomen van mijn bedrijfswagen. Ze reed graag met die auto, en ik gunde het haar. We parkeerden de wagen op de inmiddels gekende parking, en wandelden naar de flat. Mams en paps zaten op het terras van het zonnetje te genieten, merken ons op en verwelkomden ons enthousiast. De traditionele wandeling, met het traditionele terrasje, en de traditionele Leffe waren weer van de partij.
Tijdens de wandeling terug over het strand kwamen Hanne en ik een banaan op een mast tegen, zo een herkenningspunt voor kinderen die verloren zijn gelopen, en na een blik van verstandhouding namen we enkele leuke fotootjes. We deelden een passie, minions... Minions en bananen... Het hoeft geen verdere uitleg.
Na een lekker avondmaal reden we terug naar Gent, Hanne moest werken de dag erna, en ik wou niet dat ze haar broodnodige nachtrust offerde.
Moe maar gelukkig waren we tegen middernacht terug in Gent... Met Hanne haar hoofd op mijn schouder viel ik in slaap. De kanker was ik even vergeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten