Donderdag 2 juli, 17 uur.
Ik was die dag al vroeg, op en was verder gegaan met een aantal dingen in te pakken. Rond de middag vertrok ik naar Leuven, om de baxter Etoposide te gaan halen. Die chemokuur was echt wel aangekomen, het was bakkensheet, en ik voelde me echt niet in staat om nog veel te verrichten. Rond 17 uur was ik klaar met de chemo, en reed terug richting Brasschaat. Hanne en ikzelf kwamen zo goed als gelijktijdig aan, en haar gestructureerde aanpak bij het inpakken van mijn spullen was zo een welkome hulp. Haar ervaringsdeskundigheid ter zake kwam echt wel bovendrijven. Het was duidelijk dat dit niet de eerste keer was dat ze dit deed. Rond een uur of elf 's avonds was alles van de woonkamer, en het overgrote deel van de keuken netjes in dozen ingepakt, met op de dozen duidelijk omschreven wat erin zat.
Hanne had voor vrijdag reeds lang afgesproken plannen met een paar vriendinnen, een afspraak die ik echt niet in de weg wilde staan. We spraken af dat ik zaterdag om een uur of half vier in de namiddag naar Gent zou komen, met wat spullen die ik haar wou geven en dat we dan samen naar mijn ouders zouden gaan, die hadden aangeboden om op de dag van de verhuis zelf voor het avondmaal zouden zorgen. De dag van de verhuis zelf had ik meer dan hulp genoeg. Hanne wou graag nog wat studeren voor haar examen statistiek in augustus, en eventjes wat tijd voor haar zelf, wat ik volkomen begreep. Rond half twaalf gingen we slapen, want het was vrijdag weer vroeg dag.
Vrijdag 3 juli, 5 uur 's ochtends.
De wekker liep af om om vijf uur 's ochtends, een onzalig uur. Ik stond op om voor Hanne een ontbijt te maken, terwijl Hanne onder de douche ging staan om de slaap wat te verdrijven. Antwerpen - Gent was echt geen cadeau om te rijden, zeker niet op een vrijdag. Tegen zes uur, na een stevig ontbijt, vertrok Hanne, en keek ik eens rond naar wat ik nog te doen had. En dat was niet niks. in de keuken waren nog wel wat spullen in te pakken, maar er waren nog een hele hoop meubels die uit elkaar moesten gehaald worden, zodat ze de dag erna maar moesten opgepakt worden om te verhuizen naar de tijdelijke opslag in mijn vaders garage. Ik ruimde eerst de ontbijttafel op, en zette me daarna met een koffie op het terras, as usual, en overliep de dag. Ik kwam tot de conclusie dat ik het alleen niet klaar kreeg, en nam me voor om aan mijn zus te vragen of haar zoon Diether het zou zien zitten om me te helpen en te blijven overnachten. Hij zou zaterdag sowieso komen helpen.
Mijn vader had tegen een uur of zes al een rit gepland naar Diest, met een lading dozen, en die zou eventueel Diether kunnen meebrengen. Langzaam concretiseerden de plannen in mijn hoofd, en zag ik terug een gat in de bijna onmogelijke opgave om tijdens een chemokuur toch nog die verhuis rond te krijgen.
Ik pakte nog wat in, en vertrok tegen een uur of twaalf naar Leuven voor de laatste chemo van die kuur. Gelukkig vlotte het die dag naar behoren, en was ik rond 17 uur terug in Brasschaat. Total loss van de chemo en de extreme zomertemperaturen, en zette me op het terras met de eerste fles van de drie liter water die ik er nog moest ingieten die avond. Rond half zeven kwam mijn vader toe, met Diether, en laadden we samen de camionette die paps had gehuurd. Mams had voor Diether en mezelf een Noorse visschotel gemaakt, die Diether en ik, om een uur of acht wegwerkten nadat we het salon en de eetkamer hadden uit elkaar gehaald zodat ze makkelijk te stapelen waren in de twee camionettes die we hadden voorzien voor de dag erna, de dag van de eigenlijke verhuis. Om half elf waren we klaar met het uit elkaar nemen van alle kleerkasten en we besloten om nog een pint te gaan drinken in Brasschaat centrum. Rond middernacht waren we terug thuis, bibi total loss van de chemo en de inspanningen. Diether kreeg de master bed room; zonder kasten, maar wel met een gemonteerd bed, ik kroop in de logeerkamer, met een uit elkaar gevezen bureel maar wel met een nog gemonteerd bed. We hadden de wekker gezet om half zeven, om de bedden nog te demonteren, en een douche te nemen voor de eerste helpers om acht uur zouden toekomen.
Ik viel onmiddellijk in een diepe slaap.
Zaterdag 4 juli, half zeven 's ochtends.
De wekker liep af, onbarmhartig. Ik werd wakker, en voelde me echt niet ok. De chemo sloeg keihard toe, maar ik parkeerde dat gevoelen, simpelweg omdat ik er geen tijd voor had. Diether was ook al wakker, en na een douche en een kop koffie waren we beiden terug onder de 'levenden'. Ik liep bij de bakker binnen, haalde een lading ontbijt- en koffiekoeken voor al de helpers, nam met Diether een suikerrijk ontbijt, en tegen acht uur waren beide bedden gedemonteerd, alle kastpanelen naar de gelijkvloerse verdieping gehaald, en waren we klaar voor een efficiënte en georganiseerde verhuis op wat de heetste dag van het jaar beloofde te worden. Om iets na acht stroomden de helpers van de verhuis binnen. Mijn mama en papa, mijn zus en mijn schoonbroer Paul, en Marc, een goede collega van BP en intussen een vriend voor het leven. Mijn schoonbroer had de camionette van zijn werk versiert voor het weekend, en we begonnen met die te laden. In Diest had mijn vriend Nico bijstand beloofd met het lossen van de camionettes, samen met mijn nichtje en private nurse Astrid en haar vriend Dries. Mij zus en mijn moeder pakten de laatste spullen van de keuken en de berging in, en wierpen zich op het uitwassen van alle kasten, en het kuisen van de kamers die leeg waren. Paps, Marc, Paul, Diether en ikzelf hielden ons bezig met het laden van de twee camionettes, zodat de eerste rit naar Diest asap kon worden ingezet. Ronde een uur of tien waren de twee camionettes geladen, en goed geladen. Paul, Diether en mijn vader vertrokken naar Diest,
Marc, mijn zus, mijn mama en ikzelf bleven in Brasschaat en hielden ons meer dan bezig met het klaarzetten van de tweede lading transport en het poetsen van de lege ruimten.
Rond half twee waren de camionettes met hun chauffeurs en passagiers terug, en kon de tweede en laatste lading worden gestart. Tegen drie uur was alles geladen, de hele woonst grondig gekuist, en stelde mijn papa voor om zondag, de dag erna, de tuin onder handen te nemen, dat die ook perfect in orde werd achter gelaten. Hij samen met mij. Ik was kapot, maar zag de ratio wel in van zijn voorstel en stemde toe. We zouden er nog één dag aanbreien. Het tuinmateriaal zouden we dan die zondag ook laden in zijn gehuurde camionette en meenemen. We spraken om acht uur 's ochtends af in Brasschaat. Het zou weer een korte nacht worden worden voor mij. Ik had met Hanne afgesproken dat ik bij haar zou blijven slapen van zaterdag op zondag, Ze keek daar echt naar uit, en wou haar niet ontgoochelen. Dat zou dus vroeg opstaan worden om van Gent naar Brasschaat te rijden de dag erna, zodat ik er om acht uur op het appel zou zijn.
Och, die ene korte nacht zou ik er nog wel bij kunnen nemen.
Na de laatste lading reden Zus en Paul met een camionette naar Diest. Eén camionette was geladen met spullen die ik naar Gent wou brengen, en samen met Diether Vertrok ik naar Gent om die spullen bij Hanne af te zetten. Tegen kwart voor vier waren we in Gent, om vier uur was die camionette leeg, en reden Diether, Hanne en ikzelf naar Diest. Mama en papa waren met mijn wagen naar Diest gereden, zodat die ook weg was in Brasschaat. Tegen kwart over vijf waren we in Diest, en moesten er nog twee zware stukken uit de camionette van Paul worden gelost, wat op tien minuten was geklaard,
Tijd voor even ontspanning. Paps zorgde voor een aperitief en stak de barbecue aan. Het was nog steeds zwoel warm, en aangenaam op het terras van mijn ouders. Het werd een typische 'vader Schodts' barbecue, copieus dus. Hanne nam de rol van BOB op zich, en ik was blij dat ik het stuur van mijn auto aan haar mocht afgeven. Ik was piet dood...
Rond middernacht waren al de kaarsen uit, en namen we afscheid, Hanne zette de wagen richting Gent, en tegen kwart over één waren we in Gent. Ik zette de wekker om zes uur, zodat ik de tijd had om wakker te worden en tegen acht uur 's ochtends terug in Brasschaat te zijn voor de tuin opkuis. Doodmoe viel ik in slaap, naast Hanne. Maar wel o zo gelukkig.
Zondag, 5 juli, zes uur 's ochtends.
Mijn gsm liep af. ik werd dadelijk wakker, totaal niet uitgerust, maar ik repte me om op te staan, zodat Hanne nog wat kon slapen. Ik wou haar niet echt wakker maken. Ik sprong onder haar douche, nam een wisseldouche, met afwisselend warm en koud water om de vermoeidheid enigszins te verdrijven, en drukte de opkomende misselijkheid van de chemo's de kop in. Geen tijd nu om misselijk te zijn. Er wachtte me een tuin in Brasschaat die onderhanden genomen moest worden, met een hoop snoeiwerk, gras te maaien, en drie terrassen te kuisen. Blij dat paps me kwam helpen. Om zeven uur zat ik in de wagen naar Brasschaat en was iets voor mijn vader aanwezig. Ik stapte bij de bakker binnen, kocht wat ontbijtkoeken en wat water en frisdrank, Paps was stipt om acht uur op het appel. We namen wat ontbijt, rechtstaand aan het kookeiland, en begonnen aan de tuin. Tegen drie uur in de namiddag waren we klaar, was paps zijn camionette tot de nok geladen, maar zat er wel alles in. Ik reed met mijn wagen mee naar Diest, om paps te helpen met die camionette te lossen. Tegen een uur of vijf in de namiddag waren we klaar. Beiden doodmoe dronken we nog een glas wijn op het terras van mams en paps, en tegen een uur of zes vertrok in terug naar Gent.
Hanne had voor een avondmaal gezorgd, wat uitstekend was bereid en me smaakte. Om negen uur 's avonds was mijn licht uit, en viel ik op de bank in slaap, op Hanne haar schoot. Hanne wekte me rond half elf, en we kropen in bed. Voor Hanne was het de dag erna werkdag. Ik mocht van haar in haar flat blijven zolang ik wou. Wat ik ook deed, de hele week, tot vrijdagnamiddag. Ik was uitgeput, door de chemo en de verhuis, en heb maandag tot een kot in dag geslapen. Het was pas maandagmiddag voor ik enigszins uitgerust terug boven water was....Het was donderdag voor ik de chemokuur en het zware weekend echt had verwerkt, en terug wat drive vond.
Ik ben dan maar begonnen aan het omkatten van Hanne haar binnenkoer tot een gezellig terrasje. Maar daarover later meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten