Maandag 22 juni, half zeven 's ochtends.
Ik was de avond ervoor om een uur of tien 's avonds teruggereden naar Brasschaat. Hanne stond voor een drukke werkweek, en wou graag vroeg onder de wol kruipen. Rond 23 uur was ik thuis, en opnieuw tot mijn grote verbazing was het huisje nog steeds onberoerd. Ik schonk me een kleine whiskey in, keek nog wat televisie en ging rond middernacht slapen.
De wekker van mijn GSM maakte me wakker met een ongenadig luid deuntje. Half zeven. De zon priemde door de ramen, en het werd al behoorlijk warm in de slaapkamer. Ik trok een kamerjas aan, en ging naar beneden, opende de terrasdeuren, nam een koffie en zette me eventjes buiten. Het was stil, Brasschaat sliep nog. Genietend van de ochtend, overliep ik in gedachten de agenda voor vandaag. De tuin vroeg weer wat aandacht, en in huis was een stofdoek wel eens welkom. Er moesten wat boodschappen worden gedaan, en ik moest door wat papierwerk van de ziekteverzekering heen.
Mijn GSM floot.
Een berichtje.
Van Hanne.
Of ik goed geslapen had, en of ik zin had om donderdag naar Gent te komen en te blijven tot zaterdag of zondag. Natuurlijk had ik daar zin in, en ik antwoordde haar dat ze me kon verwachten. We spraken af dat we op Facebook in de loop van de dag zouden chatten en één en ander zouden afspreken.
Ik ging naar binnen, trok wat werkkledij aan, en begon in de tuin met onkruid te wieden, en het gras te maaien. Tegen de middag was ik klaar. Ik maakte de brievenbus leeg, vond weer een aanmaning van een deurwaarder voor mijn ex, legde de brief op de stapel post voor haar, en nam een douche.
In de vroege namiddag ging ik eens met een stofdoek, stofzuiger en dweil rond, deed mijn inkopen, en begon aan de papierberg. Als je kanker hebt is een secretaresse eigen welkom. Te laat om de briefwisseling nog te postten legde ik deze klaar om dat als eerste de dag erna te doen, belde nog een half uurtje met Hanne, en ging rond een uur of tien slapen.
Dinsdag, 23 juni acht uur 's ochtends.
Ik had geen wekker gezet, en werd om iets voor acht wakker. Mijn GSM lag in de keuken, en ik had het goedemorgen berichtje van Hanne niet gehoord. Ik antwoordde op haar sms'je, maakte een tas koffie, en zette me naar goede gewoonte buiten. Het was al behoorlijk warm, en het beloofde een mooie zomerdag te worden.
Na de koffie nam ik een douche, maakte een boodschappenlijstje, en ging winkelen. Rond een uur of elf was ik bepakt en gezakt terug. Ik laadde de boodschappen uit, en begon deze in de kasten te laadden toen de bel ging.
De huiseigenares stond voor de deur. Met een redelijk bedrukt gezicht.
Ik nodigde haar uit binnen te komen, en ze viel gelijk met de deur in huis.
Waarom haar sleutel niet meer paste.
Ik zei haar dat ze niet zomaar de woning mocht binnenkomen, en ze me altijd op voorhand moest verwittigen,en vroeg dus wat het probleem was.
Ze vond het niet kunnen dat ze in haar eigendom niet binnen kon.
Ik maakte haar duidelijk dat ik de woning huurde, en ze dus niet binnen moest kunnen. Dat ze altijd het recht had om, na afspraak, een controle uit te voeren of de woning naar behoren werd onderhouden, maar dat ze niet het recht had de woning te betreden wanneer er niemand thuis was.
Ze wou weten waarom ik de huurovereenkomst had opgezegd.
Ik schetste haar de situatie, en toen kwam ze met de vraag of ik voor 1 juli de woning vrij kon maken, want ze had andere potentiële huurders.
Ze overviel me wat met haar voorstel.
1 juli was niet haalbaar, midden juli zou ik misschien nog geregeld krijgen, als ik tenminste onderdak kon vinden tot eind augustus.
Ik stelde haar voor dat ik haar zou contacteren om haar een haalbare datum voor te stellen. Ze ging hier na enige aarzeling mee akkoord.
Na haar buitengewerkt te hebben, belde ik mijn vader, en vroeg zijn mening over het voorstel van de huiseigenares.
Paps vertelde me dat 1 juli inderdaad niet haalbaar was, maar dat vijf juli wel zou moeten lukken. Hij zou me helpen, de nodige hulp optrommelen en een busje huren zodat in een paar ritten alles zou kunnen verhuisd worden. Ik kreeg de kans niet om te vragen waarheen, want hij was me voor.
"We zetten alles tijdelijk in onze garage, tot je flat vrij is. Tot zolang kan je hier terecht. Probeer jij zoveel mogelijk in te pakken, ik zorg voor verhuisdozen, en dan klaren we samen die klus wel. Het bespaart je twee maanden huur, en je hoeft niet meer alleen in Brasschaat te zitten, wat mama en ik sowieso al geen goed idee vonden, gelet op je ziekte en de behandeling ervan. ik bel je morgen terug voor verdere details en afspraken."
Rang! het door de strot rammen van je wil had ik duidelijk van geen vreemden.
Ik belde Hanne, die meteen aanbood om de woensdag en donderdag de week erop na haar werk te komen, en me te helpen met inpakken. Een voorstel dat ik dankbaar aannam.
Ik belde de huiseigenares terug, en vertelde haar dat ik vijf juli sleutels van de wonig zou overhandigen. De enkele spullen van mijn ex zou ik laten staan. Daar zou ze zelf achter moeten komen.
Woensdag 1 juli, vijf uur 's ochtends.
De wekker liep af, zonder genade. Ik opende mijn ogen, gaf de wekker een tik, en hees me uit bed. Chemo woensdag... Te traditionele koffie werd gemaakt, en na een kop geurende troost, nam ik een douche en repte me naar de auto.
Half zes. Eerst naar Diest. Nog steeds stonden mijn ouders erop me naar Leuven te brengen en me daar na de chemo te komen halen. Omdat ze zeker wilden zijn dat ik nog in staat was om te rijden na een chemo, en de beste manier daarvoor was me te brengen met mijn wagen, en me daar dan ook mee te komen halen. Zonder wagen rijdt je niet ver natuurlijk...
Mijn vader stond klaar toen ik toekwam, en samen reden we naar Leuven. Met mijn wagen, en mijn vader opgelegd achter het stuur. Ik wou hem overtuigen van het gemak van een automatische transmissie, want ze hadden een nieuwe wagen besteld, maar nog steeds handgeschakeld.
Door mijn vader steevast de sleutel van mijn automaat te geven en hem te dwingen hiermee te rijden, hoopte ik dat zijn cent zou vallen en hij zou inzien dat rijden met een automaat echt wel comfortabeler en veiliger was.
Uiteindelijk heb ik hem en mams kunnen overtuigen, en hebben ze hun bestelling gewijzigd naar een automaat.
Rond kwart voor acht waren we in Leuven, en ik sprak af, zoals gewoonlijk, dat ik drie kwartiertjes voor ik klaar was paps zou bellen om me te komen halen. Wat die dag meeviel, want om vier uur zat het erop. De chemo's waren binnen, en ik parkeerde de misselijkheid, want ik wou asap naar Brasschaat. Hanne zou na haar werk komen en me helpen met het inpakken.
Rond een uur of zeven was ik terug in Brasschaat, en Hanne was al daar en aan het inpakken. Het helpen inpakken werd trouwens 'inpakken', want ze stond me niet toe haar bij te staan. En eerlijk gezegd was ik er ook niet echt toe in staat. De chemo sloeg behoorlijk hard toe, en mijn fut was ver te zoeken.
Rond een uur of tien gaven we er de brui aan, en keken we samen nog wat naar de televisie. Een uurtje later kropen we onder de wol. Hanne moest er vroeg uit, want ze wou voor alle files in Gent zijn, en ze zou dan vroeg op haar werk zijn, waardoor ze wat vroeger kon stoppen, en ze voor de avondspits begon zou kunnen vertrekken naar Brasschaat om verder in te pakken.
Ik was haar zo dankbaar voor haar hulp, en vooral om haar gestructureerde aanpak in de 'inpak'.
Zonder haar hulp had ik dat nooit klaar gekregen. Wat een schatje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten