Blog wat verwaarloosd.

28 juni 2016.

Lang geleden dat ik nog eens een update plaatste. Mia culpa.
Er is in die drie maanden wel wat gebeurd.
Gelukkig maar, anders zouden het saaie weken en maanden zijn geworden.
Zo veranderde Hanne op 4 april van werkgever, die gelijk opleidingen voor haar voorzag in Duitsland en India. Ik ben in april voornamelijk in mijn uppie geweest, op een bezoekje van een vriend en twee vriendinnen na. Tijd genoeg gehad om aan zelfreflectie te doen, af te rekenen met de laatste demonen uit mijn verleden en het lef bijeen te rapen op toch weer plannen op langere termijn te maken.
Ik vroeg ik Hanne ten huwelijk. Dat was voor mij al plannen op langere termijn. Augustus halen kan een uitdaging zijn in het begin van april...
De dure eed die ik jaren geleden zwoor bij de laatste echtscheiding om nooit meer te huwen heb ik eens onder het licht gehouden, en ingezien dat het een loze eed was. Gezworen vanuit emoties en niet vanuit ratio.
Hanne zei ja. Waar ik op gehoopt had, maar zeker niet vanzelfsprekend vond. Ze kiest niet voor de gemakkelijkste weg. De kanker is er nog steeds, al is die behoorlijk onder controle.
Maar toch.
Hij is er en is niet bedwongen. Onder controle is niet bedwongen.
April was een maand van mezelf tegen komen, uitkijken naar het kwartiertje of half uurtje Skypen met Hanne, en omgaan met de gevoelens van eigen maatschappelijke nutteloosheid die dan confronterend op me af kwamen.
Nog niet zo lang geleden was ik het die het vliegtuig nam voor het ene of het andere project of opdracht.
Het besef dat ik dit moest loslaten was niet makkelijk. Kanker neemt je meer af dan alleen je gezondheid. Het neemt je het leven af dat je gewoon was.
Maar je krijgt er ook wat voor terug, je moet het alleen willen zien. Die lamp zag ik duidelijk branden in de reflectieperiode in april, maar daarover straks meer, verweven in deze tekst. Even alleen zijn kan ook zijn goede kanten hebben.
Veel ben ik niet buiten geweest in april. De chemo kwam wat harder aan dan gewoonlijk, waarschijnlijk ook omdat ik me niet in optima forma voelde. Hanne missen, haar vrolijke snoet na een werkdag zien binnenkomen, geen potje koken voor een gezellige tafelavond met twee. Enfin, het was eerder saai.
Ik was dan ook heel erg blij toen ze terug thuis was. Het laatste weekend van april was er eentje van terug lekker koken, genieten van elkaar en luisteren naar haar verhalen. Zalig.

Mei stond voor de deur en mijn verjaardag ook. Ik had die eigenlijk een beetje in stilte willen voorbij laten gaan, het was immers een geleende verjaardag die me niet meer toekwam.
Ook daar had ik wel eens over nagedacht. Het volle besef dat elke verjaardag die je viert je laatste zou kunnen zijn, en eigenlijk door de aard van de kanker die in me zit ik deze verjaardag volgens de statistieken al niet meer had mogen vieren maakt dat je vreemd genoeg zulk een dag graag rustig voorbij wil laten gaan. Hanne had toch een paar vrienden uitgenodigd, mensen die ik graag heb, en één nieuw gezicht, meegebracht door een vriendin van me, waar ik intussen een goede vriend aan over hield. Thanks Edwin, voor alle toffe gesprekken en ontmoetingen die we al hadden.
Het was een leuke avond, die laat is geëindigd, heel laat, met een afzakker samen met een goede vriend in onze keuken. Hanne die uitgeteld van vermoeidheid wat vroeger is gaan slapen dan Marc en mezelf. Marc die zelf een gevaarlijke kanker overwon na jaren knokken, heeft met mij nog diepe gesprekken gevoerd tot de zon meer dan op was. One to remember and to frame!
En dan de zomeropera, waarvan ik dacht dat ik vorig jaar de laatste had gezien. Omwille van de statistieken die me vertelden dat mijn tijd op was. Niet dus. Ik heb er nog eentje kunnen meepikken. Met mensen rond me die ik koester en met dank aan mams en paps die me deze opera voor de vierde keer aanboden. Doelstelling is de vijfde ook nog mee te pikken. Het is toch altijd een beetje speciaal, die zomeropera. De omgeving, de setting, de mensen en de voorstelling, de sfeer. Zalige momenten om niet meer te vergeten.
En dan is er Stijn. My best friend. Niemand, buiten mijn ouders, mijn zus en haar man die me zo leest en kent. We eten samen wat, en proberen dat één keer per maand te doen. Stijn heeft een razend drukke agenda, wat begrijpelijk is als je een bedrijf als netwerk NV runt. En toch zoekt en vindt hij telkens een paar uurtjes tijd voor een etentje, een gezellige babbel en het bedisselen van strategieën in de meest uiteenlopende dingen. Hij weet wat ik denk, en ik weet wat er in hem omgaat. Zonder dat dit uitgesproken moet worden. Zeldzame mensen in je leven, en die koester ik. We staan elkaar met raad en daad bij, kunnen aan elkaar zeggen wat we denken en niet wat de ander graag wil horen, hoe hard de uitspraken ook kunnen aankomen. Maar eerlijkheid zet zoden aan de dijk, al het andere is verpakte zever. En dat weten we beiden. Door de leerschool des levens. Daar heb je echte vrienden voor. Die sparen elkaar niet, maar zijn er wel voor elkaar. Altijd. Stijn is zo'n vent die uit dat juiste hout is gesneden. Het eenvoudig etentje, maar met liefde voor het vak bereid door een kok, garçon, afwasser, commis en chef tegelijk in een onooglijk klein restaurantje in het Gentse (de man runt dat helemaal alleen) is zoveel meer waard dan de sterrenetentjes die ik zo dikwijls deed en waar het oeverloos gelul van de 'zakenpartners' voorspelbaar en o zo doorzichtig uit hun monden rolden. Geef mij maar Stijn, met zijn gevatte opmerkingen en uitspraken. Achter een friet met artisanaal bereid stoofvlees. en een pint of een spa erbij. Ik kijk uit naar de volgende lunch maat.
Ter info, Stijn is samen met mijn zus getuige op mijn huwelijk.

Juni kwam en is bijna voorbij. En bracht me ook zalige momenten. Een deugddoende vakantie in Carpentras in het hartje van de Provence. Samen met Hanne en mijn ouders. Ontspanning pur sang, voor mij dan toch. Voor mijn gezelschap soms een flinke inspanning, want de bijwerkingen van de chemo hadden besloten tijdens deze vakantie zich nog eens in volle glorie te manifesteren. Een mond vol aften en ontstekingen, die me letterlijk het zwijgen oplegden. Misschien een verademing voor de oren van mijn gezelschap, maar een straf voor mij, en niet echt ok voor mijn goed humeur. Maar ook wel hele leuke momenten. Samen met mijn vader vroeg in de ochtend naar de bakker wandelen en die heerlijke Franse baguettes gaan kopen, om die dan in mijn broek pissend van de pijn toch op te eten. Krokant brood en een bakkes vol aften is geen aan te bevelen combinatie. Maar de gourmand in me was sterker dan de pijn.
Nie neute en nie pleue zeggen ze hier in Gent.
De techneut in me die even terug de kop op stak en de zwembadverwarming aan de babbel kreeg, hoe zorgvuldig de verhuurders van dat vakantiehuisje  dat ding ook hadden geprogrammeerd om vooral niet te verwarmen en de energiekosten op nul te houden. Het water ging op twee dagen van 19° naar 28°. Techniek hé, heeft nooit zijn geheimen voor me kunnen bewaren. Een uurtje heeft het van me gevraagd, en ik had een gelukkige Hanne en mama, die in dat zwembad regelmatig verkoeling gingen zoeken zonder dat hun tenen eraf vroren.
We hebben wat trips ondernomen, ik heb met mijn toekomstige vrouw gedanst op de brug van Avingnon, er het Palais du Papes bezocht, Carpentras ontdekt, en in een dorpje in de buurt een gigantische markt bezocht met duizenden kraampjes. Ik heb Pastis en Richard leren herwaarderen, zalige gesprekken gehad met mams, paps en Hanne tot laat in de avond onder de zwoele nachtelijke hemel op het terras. We hebben een paar wijnboerderijen bezocht en een collectie heerlijke wijnen gekocht. En de vakantie afgesloten met een lekker etentje bij mijn zus en schoonbroer, die weer magistraal had gekookt. De hartelijke ontvangt van hun was verwarmend. Om dan moe maar voldaan het laatste weekend van de maand af te ronden op het thuisfront. Op zondagnamiddag DE spaghettiwestern op groot scherm te mogen zien in de bioscoop. The good, the bad and the ugly. Om het dan helemaal compleet te maken, en dat vooral voor Hanne, hebben de rode duivels een match neer gezet om u tegen te zeggen. Ik ben helemaal geen voetbalfan, maar ben in stilte wel trots op de prestaties van onze duivels, en gun het hun all the way. Hou dit voor jou ajb, ik heb een reputatie hoog te houden.
Als klap op de vuurpijl waren de tumormarkers vandaag van uitstekende aard. De chemo, hoe hatelijk die ook is, en hoe zeer die van mij meer een meer een verschrompelde oude vent maakt doet zijn werk beter en beter. Ik durf nu beginnen te hopen, al is het ijdele hoop dat er misschien wel eens een dag komt dat ik dat vergif niet meer nodig heb, en niet omdat ik tot stof en as wederkeerde.
Ik ben meer dan tevreden met het leven dat me nu gegund is. Ondanks alles.

Juli en augustus staan voor de deur, en voor mij zal juli in het teken staan van 19 augustus. Er zijn nog wel wat ijzers te smeden, maar in the end the plan will come together. Het zal moeten. Het was jaren mijn job, zo'n projecten tot een goed einde brengen. Ik wil Hanne de dag van haar leven bezorgen. Op onze manier. Zoals wij in het leven staan. Zonder franje, zonder grandeur. Heel eerlijk en sereen, met een feest dat een feest moet zijn, in de ware betekenis van het woord. Niet makkelijk, in een wereld waar uiterlijkheden de balans maken.
We willen een feest waar mensen oprecht plezier maken, elkaar ontdekken en herontdekken.
Waar de muziek geen strijd aangaat met het captatievermogen van de oren, en waar er nog gepraat kan worden. Waar een goed getapte pint hand in hand gaat met een eenvoudige lekkere wijn en een zorgvuldig bereidt hapje.
Ik weet dus nog wat te doen.