Cold feet.

Maandag 18 juli 2016.

Here I'm again. I feel the urge to write.
Dus volgen we die drang maar zeker.
CT scan vandaag, weerom na twee maanden. De uitslag is wat we verwachtten.
"Mijnheer Schodts, we hebben de resultaten van uw scan nauwlettend bekeken."
In mijn hoofd: "Echt, meent ge het?" Da's wat ik elke twee maanden te horen krijg. Probeer eens wat origineel uit de hoek te komen."
Al was ik vandaag wel enigszins verontrust.
Zijne hoogheid prof. Knackebröd himself had zich verwaardigd om mijn box nr. 275 nog eens te bezoeken. Vergezeld van zijn harem assistentes.
Als zijne hoogheid in persoon je wat wil komen vertellen is dat gewoonlijk geen goed nieuws.
Tot mijn frank viel, of om in hedendaagse termen te spreken, mijn eurocent.
De CT scan van vandaag rondde een jaar, of toch bijna, zijnde twaalf cycli van vier weken af. Voor hun een monumentaal moment, want de eerste na mij hield het net geen vijf cycli uit.
Dat verantwoordde dus het feit dat zijne hoogheid de Prof himself eens uit zijn ivoren toren neerdaalde om me te komen vertellen dat mijn resultaten toch wel markant zijn.
Mijn bloedwaarden vandaag waren niet echt om over naar huis te schrijven.
Neutrofielen 900, totale witte bloedcellen op 1160. Da's echt wel weinig. En kadert niet in de intussen gesettelde uitspraak 'een Schodtske doen'. Het is van oktober vorig jaar geleden dat ik nog zo 'slecht' scoorde.
Ik had het wel wat verwacht.
De aftose en de mucositis (een verzamelnaam voor mondinfecties) deden me de liggende resultaten verwachten.
Zelfs glimlachen doet pijn, een reflex die je maar onderdrukt op het moment dat een glimlach zich opdringt en je dan bijna in je broek plast van de pijn. Ik heb vandaag een paar keer een glimlach moeten forceren, al was het maar uit beleefdheid. Mijn broek bleef mits zware inspanningen en enkele vreemde grimassen netjes.
Zoals ik voorheen al eens gezegd heb zijn mondontstekingen een straf voor iemand die graag praat en vooral graag eens glimlacht. Breeduit lachen met zulk een geïnfecteerde mond is dan compleet uit den boze.
Een goedgekozen mop aan me vertellen staat op zo een momenten gelijk aan waterboarden, wat door de mensenrechtenorganisatie gecatalogeerd werd onder 'onaanvaardbaar'.
Geloof me, een terrorist met een bakkes vol aften doe ik gegarandeerd spreken.
Een goede mop vertellen  is meer dan genoeg.
De aftose en mucositis even terzijde gelaten kreeg ik geen resultaten die ik niet had zien aankomen.
Ze lagen in de lijn van de verwachtingen.
De tumor in de lever is verdwenen of toch niet meer meetbaar, de bot metastasen zijn gewoon weg en de tumor in mijn linker long is stabiel. In de rechter long is niks mis. Of toch niet zichtbaar.
Het 'goede nieuws' is relatief natuurlijk. De tumor in mijn linker long groeit niet, maar verkleint ook niet. Geen remissie, ook geen recidiveren.
Wetende dat die tumor ooit het volume had van een pompelmoes met grootheidswaanzin, en vandaag nog steeds het volume meet van een zoete puntpaprika, is er enige vooruitgang geboekt.
Het feit dat die paprika in mijn linker long niet meer groeit, maar ook niet kleiner wordt is toch wel een dubieuze boodschap.
Het blijkt allemaal onder controle. De behandeling van de tumoren dan toch.
De nevenwerkingen van de behandeling worden manifester. Derden merken dat niet altijd, omdat ik die nevenwerkingen zoveel mogelijk onder de mat probeer te schuiven.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de nevenwerkingen stilletjes aan door wegen.
Om te beginnen heb ik een bloedhekel aan de intussen lookalike Fester Adams, ons welbekend als de creep uit 'the Adams famely'.
De momenten dat ik me schaam over hoe ik eruit zie zijn talrijker, veel talrijker, dan de momenten dat ik het me niet aantrek. Ik word me meer en meer bewust van de 'stare' die ik krijg. Zeker op events waar een kut volk aanwezig is, zoals de Gentse Feesten.
De mondontstekingen beginnen ook danig mijn keel uit te hangen.
Met mijn eetlust is niks mis, en als eten een straf is omdat je dat helse pijnen doorstaat door die aften, die vlot de vergelijking met een vulkanische krater doorstaan, ben je twee keer gestraft. De barbecue aansteken is dan vooral voor je gezelschap plezant. We nemen het erbij.
De zwemvliezen aan mijn voeten begint ook mijn voeten uit te hangen. Een normaal wandeltempo zit er niet meer in tenzij je het risico wil lopen dat je al je tanden uit je bek valt, wat ook geen optie is, want een bloeding stopt niet zomaar meer. Zonder dan de afbreuk aan je uiterlijk nog maar enigszins te overwegen. Een bakkes vol aften, ok. Tot daaraan toe. Een bakkes vol aften en zonder tanden, neen, dank je wel.
Gevolg van de zenuwschade die ervoor zorgt dat je het 'contact' met de grond onder je voeten verliest. Je gaat onhandig lopen, alsof je inderdaad denkbeeldige zwemvliezen aanhebt. Grappig om te zien, behalve als je zelf het onderwerp van de spotternij bent.
Cold feet, en niet zoals het gewoonlijk begrepen wordt. My cold feet...
De vermoeidheid denk je te kunnen parkeren, maar dat is Utopia. Iedere keer als je mijnheer vermoeidheid in de hoek zet, dan krijg je de rekening achteraf. Met intrest aan woekertarieven.
Hematologische waarden die ver onder alle minimumwaarden liggen bijvoorbeeld.
Een muggenbeet openkrabben resulteert in een half uur met een zakdoekje staan deppen om te proberen de bloeding te stelpen, en in zes weken genezingstijd.
Ik parkeer het allemaal, en negeer het zo veel als ik kan.
Omdat het maar één keer per jaar Gentse feesten zijn, en ik partner en vrienden niet wil ontgoochelen.
Luisteren naar wat je lichaam je vertelt wil je dan even niet horen.
Of omdat je vrienden samen met je leuke dingen plannen en je hen niet wil ontgoochelen.
Met de tropische temperaturen die er vandaag en de rest van de week liggen is de functie van haar, wenkbrauwen en wimpers bijvoorbeeld glashelder gesteld.
Zonder die harige attributen loopt zweet vrolijk in je ogen en liefst wanneer het helemaal niet schikt.
Je ziet niks meer zoals het hoort. Overkleef eens je zonnebril met een matte folie, en trek de Genste Feesten op, of eender welke braderie...
I wish you all the luck.
Ik negeer het allemaal.
Omdat je partner en vrienden niet in de kou wil laten staan. Omdat je niet wil zeuren en pretbederver wil zijn. Omdat je jezelf wijsmaakt de 'stare' aan te kunnen.
Een andere bijwerking is dat je tot instant psychotherapeut wordt gebombardeerd, doordat je perceptie op het leven toch wel enigszins is veranderd en je de essentie wat duidelijker ziet.
Blijkbaar voelen mensen dat op de ene of de andere manier aan want de rij psychisch hulpzoekenden die bij je komen ventileren met in hun ogen onoverkomelijke wissewasjes is behoorlijk lang.
Terwijl je zelf  op je honger blijft zitten met je vragen, je angsten en je ziekte.
Mensen vragen uit beleefdheid wel: "Hoe gaat het met je?" en verwachten dan als antwoord 'goed'. Omdat een ander antwoord binnen het kader kanker hen uit het lood slaat.
Wanneer ik dan uit oprechte interesse zelf vraag "Hoe gaat het met jou?" krijg ik regelmatig een uitgebreide uiteenzetting van hun grote en kleine problemen.
Die dan steevast uitmondt in een verwachtingsvolle blik en de hoop dat ik die problemen of probleempjes met één armslag van tafel kan vegen of een pasklaar antwoord heb,
Dus beste lezers, de volgende keer dat je een terminale kankerpatiënt zijn advies wil in jouw onbenullige en jouw ogenschijnlijke onoverkomelijke wissewasjes omdat die kankerlijder zijn perceptie op een aantal fundamentele dingen ook fundamenteel is gewijzigd als gevolg van zijn/haar levensverwachtingen, probeer je even te verplaatsen. Ook al is dat moeilijk.
Stel je even voor dat elk uur dat je leeft je moet verdienen. Door alle hier boven genoemde bijwerkingen te parkeren. Ergens in een woestijn, want de parking voor de deur is niet ver genoeg.
Door de nevenwerkingen van je behandeling erbij te nemen. Omdat je geen keuze hebt.
En stel je dan voor dat je zelf op je honger blijft zitten, met je angsten , je vragen, je ziekte.
Dat je zelf dan tot instant psychotherapeut wordt gebombardeerd, doordat je de essentie ziet, maar zelf nergens terecht kan met je vragen, je twijfels en angsten tenzij bij lotgenoten.
Die je daar niet mee wil lastig vallen, net omwille van je eigen ervaringen.
Dat vraagt inlevingsvermogen. Ook wel eens empathie genoemd.

Empathie is blijkbaar eerder uitzondering dan regel vandaag.
Als er meer empathie zou zijn, was de dreiging voor terrorisme nihil.
Leef wat meer met elkaar, en voor elkaar, in plaats van in functie van jezelf.
Parkeer je eigenbelang even, en kijk wat je terug krijgt voor je empathie. Geef, en neem niet alleen.
Hoofdzakelijk nemen en vooral met jezelf bezig zijn heet narcisme.
Narcisme is ook een vorm van extreme polarisatie. Een fundamenteel probleem.
Vandaag zeker. En als ik kijk naar hoe mensen vandaag reageren is narcisme eerder regelmaat dan uitzondering. Zolang het eigenbelang gegarandeerd is zijn we bereid ons te prostitueren onder welke vorm dan ook.
Zielig.
Ikke en de rest kan stikken.
Eerst oompje, en dan oompjes kinderen.
Ik weiger hier aan toe te geven.
En ik zie liever af door te babbelen in een verhelderend gesprek, met een bakkes vol aften, doodmoe en met zwemvliezen aan mijn voeten, dan me op een eiland terug te trekken omdat toevallig een bakkes vol aften net iets te veel pijn vraagt.
Ik wandel die kilometer naar de kroeg waar een vriend of vriendin met me wil praten over zijn/haar levensbeschouwelijke vragen. Met zwemvliezen aan mijn voeten.Omdat die vriend of vriendin het waard is.
En ik val liever al mijn tanden uit dan die vriend/vriendin in de kou te laten staan.
En ik ga daarvoor zelf in de tocht zitten, samen met die vriend of vriendin.
Al leerde het verleden me dat tocht en chemo niet samen gaan.
Tekeningetje nodig?