zondag 24 juli 2016

Freedom.

Het is 24 juli, zondagavond half twaalf. Hanne is slapen, er wacht haar een drukke werkweek.
De tuindeur staat open, en ik 'mag' meegenieten van een overenthousiaste band ergens op een podium van de Gentse Feesten, waarvan de bandleden volgens mij dringend nood hebben aan een stoomcursus notenleer. Ook dat hoort bij de Gentse Feesten.
Die vanavond aflopen trouwens.
De die hards worden morgenochtend tussen acht en tien van de straten geveegd door Ivago.
Het is voor mij een beetje een dubbel gevoel, net zoals vorig jaar. Aan de ene kant blij dat de rust weder keert, en aan de andere kant een beetje spijt, want niets garandeert dat ik volgend jaar nog eens over de feesten kan wandelen, en het vuurwerk mag zien.
Maar bottom line, die garantie ligt er voor niemand. Bij mij is ze alleen wat scherper afgetekend.
Het waren leuke feesten, waarin Hanne en ikzelf een evenwicht zochten en vonden tussen feestgedruis en rust. Want in Gent kan je ook genieten van rust en natuur.
Op De Blaarmeerse, of De Bourgoyen.
Zoals vandaag bijvoorbeeld.
Voormiddag zijn Hanne en ik naar de Blaarmeerse gegaan, waar Hanne vijf kilometer ging joggen op de Finse piste, en ik intussen een wandeling maakte aan het meertje. Om daarna samen wat te drinken in het cafetaria.
Namiddag zijn we over de feesten gewandeld, hebben samen wat gegeten aan een kraampje, de sfeer nog een laatste keer voor dit jaar opgesnoven en dan naar huis.
Naar 'thuis'. Om samen van de avond te genieten.

Thuis is waar mijn Hanne is. De staande Stella heeft plaats moeten ruimen...
Thuis...
Where ever I lay my hat, that's my home. Ooit was dat zo. Ik heb geen diepgewortelde roots.
Vandaag ligt dat toch wel een ietsje anders.
Mijn thuis is waar Hanne is. En waar dat huis staat speelt geen rol.
Al moet ik toegeven dat Gent goed op weg is om me te 'wortelen'.
En heeft dat meer te maken met Hanne dan met Gent.
Maar een stad met de mentaliteit van een groot dorp helpt natuurlijk.
We wonen klein, amper 75 M² en we hebben alles wat we nodig hebben.
In Arendonk woonde ik 720 M² groot, op 85 are, met een gigantische tuin inclusief buitenzwembad, vier slaapkamers, twee badkamers, een woonkamer die groter was dan ons hele flatje nu, voorzien van alle luxe en comfort, met een tuinhaard die in een kasteel niet zou misstaan en onder een luifel zo groot als onze hele flat nu. Een garage voor vier volwassen wagens. Met buitenparking voor nog eens vier wagens, volautomatische toegangspoort en videofoon.
En inbraakalarm.
Wow!!!
En toch voelde het er altijd koud aan.
Get the picture?
Geluk zit niet in bezittingen, of een gigantische villa.
In Brasschaat had ik al gedownsised, naar een woning van 190 M², met een tuin van 9 are, waar ik probeerde door 70 M² bankirai terrassen aan te leggen het 'thuisgevoel' tevergeefs te vinden.
Je thuis wordt niet gemaakt door de omvang of luxe, wel door de mensen die er wonen.
Hanne is er een paar keer geweest, in Brasschaat. Die enkele keren dat het in Brasschaat als thuis aanvoelde trouwens.
Hier in Gent is ons tuintje, eigenlijk is terras een betere omschrijving, net geen 30 m² groot, en nog nergens waren de avonden op het terras zo boeiend, eerlijk en puur als ze dat hier waren, zijn en zullen zijn.
We hebben één slaapkamer, en wie wil blijven slapen krijgt die aangeboden. Hanne en ik slapen dan in het zetelbed in de woonkamer, die trouwens even groot is als de slaapkamer.
S' ochtends krijgen onze gasten ontbijt in de keuken, want daar staat de enige tafel die we hebben. Binnen toch.
Als het echt goed weer is dan krijgen de gasten hun ontbijt in ons tuintje. Waar onze tuintafel staat.
Met vier stoelen eraan, en een parasol. Op grenen lattentegeltjes. Van 50 bij 50 cm.
Door Hanne en mij met zorg geplaatst. En met liefde. Omringt door wat plantjes, in volle grond of in potten. En met een kruidentuintje, waarvan ik de kruiden gebruik om het ontbijt - omelet voor onze gasten te kruiden...
Het is echt, puur en zonder franje.
Zonder de bedoeling te willen imponeren. Met liefde vorm gegeven, en samen in elkaar geknutseld.
De woonst die onze 'echtelijke woonst' wordt. Met een klein tuintje. En waar ik fier op ben.
Omdat het thuis is. Onze thuis.
Omdat ik hier thuis kom. Elke keer opnieuw, en niet 'naar huis ga'.
Subtiel maar heel erg belangrijk verschil.
Vrijheid heeft veel betekenissen. Eentje ervan is thuis kunnen komen, al is het in een kartonnen doos.
Je maakt je thuis zelf.
Size doesn't matter. Geloof me.

We praten hier met elkaar, aan onze keukentafel of onze terrastafel. Over de meest uiteenlopende dingen.
Ook over moeilijke dingen. Zoals cold feet bijvoorbeeld.
En samen komen we er altijd uit.
Freedom... Vrijheid.
De vrijheid om altijd eerlijk te mogen en kunnen zeggen wat je denkt en voelt.
De vrijheid om te mogen luisteren naar wat in je (toekomstige) vrouw leeft. En een vrouw te vinden die naar jou wil luisteren.
De vrijheid om ja te mogen zeggen in antwoord op de grote vraag.
De vrijheid om te mogen twijfelen over de grote vraag. De vrijheid om 'cold feet' te mogen hebben.
Zonder dat je daarop afgerekend wordt, of je daar zelf op afrekent.

Ik heb geen 720 M² bewoonbare oppervlakte meer op 85 are neergepoot.
We hebben 75 M², Of 105 M² inclusief tuintje.
En we hebben elkaar.
Door dik en dun.
Ook als het eens wat moeilijker gaat.
Ook als we 24 jaar in leeftijd verschillen.
Ook als kanker roet in het eten strooit.
Een thuis wordt gemaakt door liefde, respect en er zijn voor elkaar.
Niet door een hoop stenen op een gigantische lap grond.
Jaloers?
Ja? Doe er wat aan.
Neen? Goed zo. Je hebt de essentie begrepen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten