De huwelijksgeloften en speeches van ons huwelijk.

Dinsdagnacht, Kwart voor twee. Weer klaar wakker.
Het leek me een goed idee om de teksten van mijn huwelijksgeloften aan Hanne en het videofilmpje van de livestream van ons huwelijk ook hier te posten. Samen met de tekst van mijn speech, en de videofilmpjes van de verschillende speeches op ons avondfeest.Ik wens jullie veel lees en kijkplezier.

Huwelijksgeloften van Peter:

Hanne,

Ik aanvaard je als mijn vrouw, en ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid.

Ik wil en zal je liefhebben, en je waarderen, alle dagen van ons leven.

Ik zal alles wat in mijn vermogen ligt aanwenden om je gelukkig te maken en te houden, elke dag opnieuw.

Ik wil met je samen zijn tot aan mijn definitieve zonsondergang.

Ik wil je steun en toeverlaat zijn, jouw man bij wie je met alles terecht kan.

Ik wil samen met je lachen, samen met je verdrietig zijn, en je troosten als verdriet deel uit maakt van ons leven.

Ik wil je helpen met je te ontplooien, je te tillen naar het hoogste niveau, in mens zijn.

Ik wil het beste in je bovenhalen, je spiegel zijn, je helpen in alles wat je onderneemt.

En ik beloof je volgende plechtig.

Ik zal nooit zatte vrienden mee naar huis brengen, en als dat dan toch eens gebeurt, zal ik de friteuse van onze snacks opruimen voor je wakker bent.

Ik zal nooit jouw favoriete drankjes aan hen serveren, die zijn enkel en alleen voor jou.

Ik zal je nooit doelbewust raken of kwetsen, en als dat toch eens zou gebeuren, uit onwetendheid of dommigheid, dan wil ik je vragen mij aan deze gelofte te herinneren met een welgeplaatst woord en bijbehorende klinkende oorvijg.

Ik zal nooit je verjaardag vergeten, of onze huwelijksdatum.

Ik zal nooit gaan slapen zonder je een lieve zoen te geven.

Ik zal nooit, als ik als eerste opsta, vergeten je een lieve zoen te geven.

Ik zal je regelmatig bedenken met een bloemetje, zomaar, omdat ik je graag zie.

Ik zal nooit gaan slapen met een meningsverschil dat niet is uitgeklaard.

Ik zal de assen die ik naast de assenbak deponeer altijd zelf opruimen.
Ik zal nooit mijn kleren laten rondslingeren, en zal me alle dagen wassen.

Ik zal nooit roepen en tieren, ik zal je altijd respectvol behandelen.

Ik zal het altijd eerlijk vertellen als ik een deuk in de auto’s heb gereden.

Ik zal het je altijd eerlijk vertellen als ik een kledingstuk van je verkeerd heb gewassen, of als het aan het strijkijzer is blijven kleven.

Ik zal altijd in stilte afwassen en de keuken als ik gekookt heb voor ons netjes achterlaten en mijn rommel zelf opruimen.

Ik zal er altijd aan proberen te denken om het vuilnis tijdig buiten te zetten.

Als er muggen zijn zal ik altijd de muggenmelk aan jou geven, en die zelf niet gebruiken, zodat ik me de dag erop onnozel krab, maar jij ervan gespaard blijft.

Ik zal nooit naar de huisdieren trappen, ook niet als ik een baaldag heb. Ik zal ze altijd verzorgen, naar best vermogen.

Ik zal blijven zoeken naar manieren om een ‘viriele man te zijn’ en je nooit in de kou te laten staan.

Ik zal de kankerbehandeling altijd graag blijven ondergaan, voor jou.

Ik zal je altijd de afstandsbediening van onze tv geven, zodat jij kan kiezen wat je graag ziet.

Ik zal altijd proberen op het afgesproken uur thuis te zijn als ik met vrienden een pint ga drinken.

Ik zal je nooit in ongerustheid laten, en je zeggen waar ik ben en wat ik aan het doen ben.

Ik leg alles wat ik heb aan je voeten, ook rieken die niet altijd fris.

Ik aanvaard dat mijn gesnurk je soms ontzettend boos maakt, en neem de schop of de neuspeer er dan graag bij.

Ik zal altijd, als we samen op de bank hangen gaan zitten, zodat jij kan liggen.

Ik zal je schouders en je rug masseren, telkens je daarom vraagt. Ook al is dat tien keer op een dag.

Ik zal altijd voor je zorgen, ook al heb je hoofdpijn omdat je te diep in het glas keek.

Ik zal je nooit, of toch bijna nooit uitlachen, wel altijd toelachen.

Ik zal nooit naar andere vrouwen kijken, en zeker niet als we samen op pad zijn.

Ik zal je nooit in diskrediet brengen, en als ik dat toch doe verdien ik een oorvijg.

Maar vooral: ik zal je liefhebben, elke dag van de rest van mijn leven.

Aanvaard mijn ring alsjeblieft. Als teken van onze liefde en mijn trouw. Nu en alle dagen van ons leven.

Huwelijks speech

Lieve mensen allemaal,

Hanne en ik heten jullie van harte welkom op ons trouwfeest.

En we zijn verheugd te zien dat zovelen hier vandaag in ons geluk willen delen.

Ons feestje hebben we doelbewust geplaatst in een eenvoudige setting, zonder veel franje en decor.

Hanne en ik hebben ook geen franje en decor.

What you see is what you get.

Gezelligheid maak je immers zelf en niet met gouden randjes rond een bord.

Het eten smaakt er niet beter door.

Ik wil jullie vandaag een verhaal vertellen.

Een verhaal van familie, van vriendschap en het verhaal van de oude bok en zijn groen blaadje.

Het verhaal van Hanne en mij.

En jullie spelen allemaal een rol in dit verhaal.

Anders zouden jullie hier nu niet met ons mee feesten. Dat is wel duidelijk denk ik.

Er zijn geen echte hoofdstukken in ons verhaal. Accenten, dat wel, en hier een daar een milestone.

En zoals elk verhaal heeft ons verhaal een begin. En ook een einde, al hopen we beiden dat dit nog heel lang mag duren.

Maar laten beginnen bij het begin.

Familie. Want daar begint het. Hanne heeft een vader en een moeder. Ik ook. Als die er niet geweest waren, zouden er hier nu geen Hanne of Peter staan.

Of wij, Hanne en ik, het product zijn van een weloverwogen beslissing van onze ouders, of van een gigantische stommiteit wil ik even in het midden laten. Feit is dat we geboren zijn. Het begin van ons verhaal. We werden geboren en groeiden op. Ik een ietsie pietsie vroeger dan Hanne.

En onze ouders deden hun uiterste best om ons te sturen, met een liefde die onvoorwaardelijk is.

Of ze hierin geslaagd zijn laat ik ook graag even in het midden. Maar als ik naar Hanne en mezelf kijk denk ik van wel.

Een standaard traject was het geenszins.

Niet in mijn geval en ook niet voor Hanne.

Er zijn wel wat valkuilen geweest. En hindernissen. En niet in het minst voor onze ouders.

Ik heb het mijn mama en papa niet gemakkelijk gemaakt. Hanne haar mama en papa ook niet. En nooit gaven ze op. Sta me toe hen hiervoor vandaag expliciet te bedanken.

Maar familie is meer dan ouders alleen. Er zijn broers en zussen, tantes en nonkels, neven en nichten. En allemaal dragen ze een stukje bij tot wie iemand wordt en is.

Het kan verkeren hé.

15 jaar geleden reed Astrid, de dochter van mijn zus en schoonbroer, paardje op mijn knie.

Vandaag zorgt Astrid als vakkundige verpleegster voor mij als ik om mijn chemo ga.

We hebben elkaar nodig, snap je?

Familie is belangrijk, heel erg belangrijk. Je hebt maar één echte familie. Koester elkaar.

Laat het bloed kruipen waar het niet gaan kan. En als het niet wil kruipen, geef het dan een schop voor zijn kont dat het gaat hollen.

En dan zijn er de vrienden. Mensen die niet omwille van je geboorterecht in je leven komen.

Mensen die je pad kruisen, en waar je erg goed mee kan opschieten. Mensen die even waardevol blijken te zijn als je familie.

En mensen die soms ook weer uit je leven verdwijnen. Vriendschappen voor het leven zijn zeldzamer, maar ze bestaan.

Jullie allemaal hier zijn van die blijvende vriendschappen. Sommige onder jullie ken ik al dertig jaar, sommigen zelfs vijfenveertig jaar. Sommige pas recent.

Peter, die ik leerde kennen in het eerste leerjaar, en altijd ergens een deel bleef uitmaken van mijn leven. De man met wie ik zo graag filosofeer over de meest uiteenlopende dingen bij een goed glas whisky, of een goed getapte frisse pint. En tegen wie ik ongezouten kan zeggen wat ik denk, en van wie ik een even ongezouten antwoord krijg.

Stijn, mijn werkgever, nog steeds, ook al ben ik al meer dan anderhalf jaar ziek, en die op meer dan tien jaar gegroeid tot een intieme vriend, met wie ik graag de meest snode plannen smeed om iemand een ludieke poot uit te vijzen, of brainstorm over hoe de business best vorm krijgt, maar even vrolijk kan praten over moeilijke dingen. Harde dingen. Hij was mijn getuige vandaag, samen met mijn zus. Dat zegt wel wat denk ik.

Werner, mijn collega en opdrachtgever in mijn laatste professionele projecten. Met wie ik ruzie maakte, over hoe de dingen professioneel best zouden verlopen, en waarbij we als twee kleine jongetjes na een heftige discussie mekaar bekeken en knikten. Die knik bracht ons steevast naar het staminee, waar de meningsverschillen bij een glas witte wijn onder de mat werden geschoven.

Of Babs, met wie ik stevige discussies had, zo stevig zelfs dat we op een gegeven moment de handdoek wierpen.

Ik heb het strijd bijl allang begraven, en ben blij dat ze hier vandaag bij ons is.

Geert, die me leerde dat ijzer nog wel meer mogelijkheden heeft dan alleen maar roesten, en me als baas meer dan twintig jaar geleden een boterham gaf, omdat hij opmerkte dat ik geen broodtrommel bij had en honger had. Ik had die broodtrommel niet bij omdat ik toen geen centjes had om brood te kopen. Wat Geert verdorie goed wist. Omdat hij een scherp observatievermogen heeft, en in stilte handelt.

Ik ben die boterham nooit vergeten.

En ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan, en kan voor ieder van jullie hier wel ergens een anekdote uit de kast trekken. Of een mooi verhaal. Maar dat zou de rest van de avond in beslag nemen, en dat kan niet de bedoeling zijn.

Het traject van Hanne en mij is ook gestart door paden die elkaar onverwacht kruisten.

Op het werk. Bij BP Antwerpen. Aan de koffieautomaat in de kantine.

Daar zag ik haar voor het eerst, en ik was gelijk uit mijn lood geslagen. Een ravissante schoonheid, met lang, donker krullend haar, grijsblauwe pientere ogen, een sensuele mond en benen tot onder haar oksels. En een sexy kontje, mijn god, een sexy kontje! I was struck by lightning.

In die mate zelfs dat een collega me er op wees dat ik met open mond stond te staren, en het gênant begon te worden. Ik heb dan mijn stoute schoenen aangetrokken en die schoonheid, die intussen aan een tafeltje had plaatsgenomen, gevraagd of ik me erbij mocht zetten.

Wat mocht.

We hadden een geanimeerd gesprek en was het begin van een diepe en eerlijke vriendschap.

Heel het verhaal vertellen zou ons hier weer veel te ver brengen, maar over een periode van twee jaar hoorden we elkaar zo goed als dagelijks, via Lync, een professioneel chatforum of af en toe aan de telefoon.

We spraken ook wel eens een keertje af, om bij een lekker etentje en een goed glas wijn bij te kletsen.

En we voelden alle twee wel de elektriciteit die er tussen ons hing, die spanning van twee mensen die zich tot elkaar aangetrokken voelden, maar we parkeerden die beiden. Hanne had een vriend, ik had een vriendin, en er lag 24 jaar leeftijdsverschil tussen ons. Redenen genoeg dus om de groeiende gevoelens te parkeren.

Gaandeweg leerden we elkaar beter en beter kennen, namen geen blad voor de mond als we elkaar wat te vertellen hadden, en er viel soms wel al eens een hard, maar goedbedoeld woord. Elkaar naar de mond praten deden we nooit. We vonden beiden dat daar niemand wat aan had. Liever een oprechte mening, dan een verhaaltje dat je graag wil horen maar geen hout snijdt.

Ik kon bij Hanne met alles terecht. En zij bij mij.

Ook in maart 2015, toen ik de diagnose kreeg dat ik kanker had. Longkanker, kleincellig, in een vergevorderd stadium en goed uitgezaaid naar lever en ribben.

Hoe vertel je zoiets aan je ouders, je familie en je vrienden?

Door het gewoon te vertellen. Punt. Droog, sec, en zakelijk. Emoties helpen je niet op zulk een moment. Wat niet wegneemt dat die er wel zijn. Heel erg manifest zelfs.

Ik ging met mijn emoties kloppen bij Hanne. Omdat ik wist dat ik er bij haar mee terecht kon. Het maakte bij Hanne ook wel emoties los. En ze uitte die ook.

Hanne was er altijd voor mij. Uren hingen we aan de telefoon, of we spraken af.

En we groeiden korter en korter naar elkaar toe.

Tot we einde mei 2015 het hart lieten spreken, en voor elkaar kozen. Ondanks alle vooroordelen, ondanks het leeftijdsverschil, ondanks de kanker. De liefde won het van de ratio.

Geen voor de hand liggende keuze, en al zeker niet voor Hanne. Om te beginnen trok ik uiterlijk in niets nog op de man die ze twee jaar eerder leerde kennen aan de koffieautomaat. Chemo pleegt een aanslag op je uiterlijk, en je fysiek. Ik haat intussen mijn lookalike Fester Adams, de creep uit the Adams family en ik haat hem hartgrondig.

Het is voor Hanne allemaal niet belangrijk.

Vandaag zijn we gehuwd.

Ik ben gehuwd met mijn beste vriendin. Mijn vrouw is mijn beste vriendin.

Je mag jaloers zijn.

Ik ben een gezegend man, en ik voel me zo ook.

Blessed.

En geprivilegieerd. Omdat ik Hanne mijn vrouw mag noemen. Niet vanzelfsprekend.

Ik heb hier een boodschap voor haar.

Een belofte.

En jullie allemaal zijn nu mijn getuigen.

Liefje, dank je voor alles. Voor je steun, je begrip, om me terug te fluiten als ik doordram, om me stilzwijgend te helpen als het eens wat lastiger is, om te zijn wie je bent.

Ik wil je hier nog iets beloven.

Met elke vezel die ik heb zal ik vechten voor telkens een nieuwe dag samen met je.

Met elke hersencel die ik heb zoek ik zelf naar een oplossing die me tijd koopt om samen met jou zo ver als het kan te wandelen op onze weg.

Ik zal mijn vel zo duur als ik kan verkopen.

Omdat geen nevenwerking van de behandeling, geen pijn die ik dikwijls heb opweegt tegen één extra seconde samen met jou.

Leven samen met jou is leven met de grote L. Altijd en overal.

Ik zie je graag.

Met heel mijn wezen, met alles wat ik heb en hoe ik ben.

Voor zo lang als ik mag leven.

En nu lieve mensen, feest met ons. Maak er ieder voor zich en allemaal samen een onvergetelijke avond van. Het buffet is open, de tap is dat al even, de dansvloer seffens ook.

Let the party begin!

Veel kijkplezier deze keer...

Acht dagen verder.

Zaterdagnacht, of zondagochtend, 28 augustus 2.23 uur.

Hanne slaapt. As usual. Nog maar net, want we hadden een zalige avond, waarover seffens meer. Ik ben weer klaarwakker.
As usual.
En zoals gewoonlijk scherp ik dan mijn digitale griffel, om een stukje neer te pennen.
We zijn een dikke week verder. Als gehuwd koppel.
En noem het cliché, maar gehuwd zijn verandert echt wel iets fundamenteel.
Toch als je huwt met je beste vriendin. Of vriend, in Hanne's geval.
Het gevoel verbonden te zijn wordt elke dag sterker. Nog sterker dan wat er al lag. One team.
Na de drukte, en de chemo op maandag knepen we er samen een paar dagen tussen uit.
Een roadtrip, en we zien wel waar het lot ons brengt.
Noord Frankrijk deze keer, en met de zomerse dagen die we kregen, is dat de meest zalige vakantie die je kan hebben onder de spreekwoordelijke kerktoren.
We voelden ons een beetje zigeuners, en sloegen ons kamp op in Chambres d'hotes, beter bekend als B&B's.
En we kregen hier en daar wel een vreemde blik toen we vertelden dat we op mini honeymoon waren. Het leeftijdsverschil is dan ook wel redelijk duidelijk.
De ontvangst was er zeker niet minder hartelijk om, integendeel.
De setting is één, en met mooi weer kan je in noord Frankrijk niet beter zitten. De sfeer is twee, en eigenlijk staat eigenlijk gelijk met één. 's Ochtends niet weten waar je 's avonds gaat slapen brengt een ongedwongenheid die onbetaalbaar is.
Het maakt niet uit, al is het een hooizolder tussen wat balen stro, zolang we maar bij elkaar kunnen zijn.
In de eerste B&B kregen we twee A4 velletjes mee met de leuke plaatsjes boven en onder Boulogne sur Mèr, en die velletjes waren zo een beetje onze gids.
Gewoon genieten. Van krijtrotsen waar de zee 50 meter dieper recht onder je onbarmhartig inslaat, tot 10 km verder diezelfde kust op 500 meter van de dijk te zien liggen, en je tien minuten moet wandelen om aan de kabbelende Noordzee te geraken.
Omzwervingen die je in kleine dorpjes brengt, met karakter en heel pittoresk.
Samen, in de auto, of op het terras van een eenvoudig restaurantje dat tegen belachelijke prijzen je de meest lekkere dingen serveert.
En om de ritten tussen twee plaatsjes wat cachet te geven, hebben we samen een spelletje gespeeld dat zo oud is als de straat. Wanneer je iets ziet dat op een voertuig lijkt, vier wielen heeft en geel is mag je elkaar een pets verkopen. Wanneer je iets gelijkaardig ziet maar met een groene kleur dan mag je een kneep verkopen. We hebben elkaar niet gespaard.
Met soms een discussie of nu iets geel is of eerder oranje, of eerder petrolblauw dan groen.
Er is wat gepetst en geknepen. Zalig.
De vier dagen/drie nachten zijn voorbij gevlogen.
Samen picknicken met een stukje brood, wat wijn en een beetje kaas. Op de trapjes van een eeuwenoud kerkje, eigenlijk eerder een kapel met pretentie, en met de avondzon op onze snoet. Om daarna met als enige geluid een enthousiaste krekel op de achtergrond samen in slaap te vallen in een bed van een chambre 'd hotes.
Wakker worden door een straaltje zon die door de spleet in de gordijnen op je gezicht priemt, een spel speelt met wat stof dat rond dwarrelt en een nieuwe dag aankondigt vol onbekende avonturen.
Het plaatje klopt.
Eenvoud.
Het siert nog steeds, Geen exquise diners met dure wijnen, wel lekker eten, bereidt met streekproducten en een lekker glas wijn van de wijnboer naast de deur.
Als er geen agenda lag voor Hanne en mij zou ik zo de rest van onze dagen willen slijten.
Vier dagen ongedwongenheid.
Niks moet, alles mag.
Onze mini honeymoon. In short, T-shirt en met teenslippers.
Samen.
Onbetaalbaar.
Met rode billen, want er rijden verdorie veel gele wagens rond als je er op let.
Om vandaag een zalige week wat af te sluiten met een BBQ bij mijn ouders, met heerlijke gerechtjes klaargemaakt door mijn ouders, in gezelschap van zus, schoonbroer en kinderen. Met een glas wijn te veel hier en daar, maar ook weer ongedwongen en eerlijk.
Ik wil dit nog niet kwijt. Echt niet.
Da's waarom ik maandag weer om die chemo ga.
Voor mijn vrouw, voor mijn familie, voor mijn vrienden.
Het leven is mooi, als je het wil zien.

The days after.

Zondag, 21 augustus 2016, ergens laat in de avond.

Hanne, die ik nu mijn vrouw mag noemen, slaapt. Het waren dan ook hectische dagen.
Maar ze waren elke inspanning waard.
In the end, it all came together.
Op de valreep, maar dat is goed genoeg. Net op tijd is ook nog op tijd.
Het feestzaaltje heeft ons de nodige zorgen door de strot geramd. Er werd ons veel beloofd, waar uiteindelijk niks van in huis kwam. De incompetentie van de mevrouw die het renovatieproject van dat zaaltje hoorde aan te sturen heeft niet in het minst bijgedragen tot de extreem vermoeide gezichten op de foto's van ons huwelijk.
Mezelf bijvoorbeeld. Voor een man die wekelijks chemo gaat halen betekenen vier dagen hard labeur 122 km van je deur wallen onder je ogen waar je vlot je voeten in kan wassen.
Maar ook mijn vader en mijn moeder, die keihard hebben meegewerkt. Of mijn zus en schoonbroer, en mijn toen nog aanstaande vrouw en haar zus.
Acht mensen die hard gewerkt hebben om de door onbekwaamheid gecreëerde achterstand in het projectbeheer bij te benen. Zodat we onze 124 gasten op ons trouwfeest konden ontvangen zoal dat hoort. In een feestzaal, en niet op een smerige werf.
De hulp van Kim en Philip, mensen die vandaag in datzelfde zaaltje een feestje hadden was meer dan welkom. Soms heb je maar enkele momenten nodig om vrienden te maken. Echt vrienden.
Dat is dan de mooie zijde van zo een lelijke medaille.
Kim en Philip hebben op ons feest de tap als professionals ( ze hebben jarenlang een goed draaide horecazaak uitgebaat in Diest) voor hun rekening genomen, gewoon uit dankbaarheid, omdat ze de zaal netjes en in optima forma overgedragen kregen. Hun kennis ter zake was meer dan welkom.
Uiteindelijk werd mijn 'huwelijksproject' afgerond zoals ik al mijn projecten afrond. Met gecompresseerde stress in de laatste dagen, maar alles binnen deadline en budget. Het decoratiemateriaal werd just in time geleverd, de trouwringen op donderdag, om drie uur in de namiddag.
But in the end there where no loose ends.
Het was dan ook een dag om U tegen te zeggen.
19-08-2016. Numerologisch een dag die negen als uitkomst geeft. Met de betekenis dat een periode wordt afgesloten, en een nieuwe negenjarige cyclus begint.
Ik was vrijdag vroeg wakker. Vijf minuten voor mijn wekker zou afgaan. Om vijf voor zes in de ochtend.
Wassen, aankleden, een tas koffie drinken en om zeven uur on the road naar Gent. anticiperend op mogelijk verkeersdrukte die er niet was. Dus om acht uur al bijna in Gent.
Koffie gedronken in een wegrestaurant, samen met mijn nicht Ester die elk belangrijk moment zou vastleggen op de gevoelige plaat.
Bruidsboeket gaan halen, en dan naar de Sint Joriskaai, waar mijn bruid wachtte.
Ik belde aan, Hanne deed open, en instant begonnen mijn tranen te vloeien.
Ik had me nochtans voorgenomen het droog te houden, maar er zijn grenzen.
Hanne zag er uit als een Engel. Zo mooi. In een gedistingeerd trouwkleed, eenvoudig, stijlvol en toch onschuldig en sexy tegelijk.
Een reflectie van wie ze is, in alle opzichten.
Er is niks beters. Voor mij bestaat er niets beters dan Hanne.
Perfect door imperfectie. Omdat een meningsverschil kan, en we daarover praten tot er een consensus ligt.
Op onze huwelijksdag waren er geen meningsverschillen, alleen een gevoel van verbondenheid. Nog sterker dan de verbondenheid die we al hadden. En elke dag wordt dit sterker en sterker.
Dat hebben we gevierd, dat was en is de fundering van ons feest, ons huwelijk, ons man en vrouw zijn.
En dat hebben onze gasten op ons feest gevoeld.
De essentie.
Elkaar graag zien. Zelfs al wil je elkaar soms de nek omwringen.
Een dag in het teken van ware liefde. Een ode aan onbaatzuchtige liefde.
En niet alleen die dag. Het crescendo  zet zich door, elke dag, elk uur dat we samen zijn.
Liefde, elkaar graag zien zonder franje, onvoorwaardelijk.
Wat resulteerde in een feest dat een feest werd voor iedereen. Met oprechte vriendschap, plaats voor emotie en eerlijkheid, gemaakt met en door mensen die er één voor één mogen zijn.
Dank je wel aan iedereen die elk op hun manier onze dag, ons feest hebben gemaakt tot wat het werd.
Een ode aan vriendschap en liefde, open en oprecht, beleefd vanuit het hart.
Ik zag alleen lachende gezichten, toffe mensen die met elkaar praatten, feestten en een leuke tijd hadden.
Mijn boodschap in mijn speech werd waargemaakt. Niet het entourage maakt een feest, wel de mensen die er zijn.
Het was een geweldig feest, gemaakt door geweldige mensen. Stuk voor stuk. Mensen die hun masker thuis lieten, omdat ze het niet nodig hadden.
Mensen die hun hart bij hadden.
Ik wil dit illustreren met enkele foto's. Foto's die heel de sfeer van ons feest weergeven.
Gewoon gelukkig zijn...

Deze foto straalt alles uit. Heel de dag. Voor iedereen.
Het leven is mooi. Je moet het alleen willen zien.

Hanne, mijn bruid. Onderstaande foto zegt alles...

Geluk moet je zien, niet zoeken.

Dank je wel iedereen, voor deze mooie en onvergetelijke dag.

Overmorgen. The Big Bay.

Woensdagavond 17 augustus, 23 uur.

Het is weer rustig in de keuken. Vrouwlief in spé is net slapen, Klaas vaak mijd mij weer als de pest.
Ik heb nooit echt veel nachtrust nodig gehad, en de chemo veroorzaakt ook wel wat slapeloosheid.
De laatste dagen echter is het wel significant. Vorige nacht heb ik zeven uren ononderbroken geslapen, en dat heb ik vandaag wel gevoeld. Ik had energie te over.
Morgen dus om een uur of tien onder de wol, zodat ik op de The Big Day energie heb om tot zondag door te gaan.
Bij wijze van spreken.
The Big Day. Een dag waar ik naar uitkijk sedert 4 april.
De dag dat ik aan Hanne vroeg of ze mijn vrouw wou worden. En Hanne 'ja' zei.
Het gaat vreemd aanvoelen morgennacht. Terug een nachtje in het ouderlijk huis, want ik ben nogal conservatief op dat vlak. Bruid en bruidegom slapen niet samen op de nacht voor hun huwelijk.
Traditie, en ook praktisch. Ik wil Hanne pas in haar trouwkleed zien als ze volledig en in vol ornaat is, en zij mag mijn trouwoutfit ook pas zien op The Big Day zelf.
De laatste twee dagen zijn behoorlijk hectisch geweest.
Het feestzaaltje dat Hanne en ik kozen en dat nog vrij was, was ook nog vrij om een reden. Het werd anderhalf jaar geleden de laatste keer gebruikt, en was aan een 'opfrissing' toe. De afspraken met de nieuwe beheerster waren dat een aantal 'verfrissingswerkjes' ook tegen overmorgen werden uitgevoerd. De dame in kwestie heeft daar wat steken laten vallen. Allemaal eigenlijk. Het aanpalende tuintje zou onderhouden zijn, wat niet gebeurde. Het zaaltje zou grondig gepoetst zijn, wat niet gebeurde. De toog, tapinstallatie en toebehoren zou onderhouden zijn, wat niet gebeurde.
De koelkasten in de toog zouden hersteld zijn, wat niet gebeurde. De verlichting zou hersteld zijn, wat niet gebeurde.
Als ik in mijn professionele omgeving mijn projecten zo zou beheerd hebben zou Stijn, mijn werkgever, me redelijk snel de deur gewezen hebben.
Dus hebben we zelf maar al die dingen in orde gebracht.
Op drie dagen.
Het zaaltje is nu een zaaltje waar je een feestje kan bouwen, kraaknet, met werkende verlichting, een tuintje dat uitnodigt en met drankjes die gekoeld zijn.
Samen met de hulp van mijn ouders, mijn zus en schoonbroer is het allemaal in orde. Morgen leggen we de laatste hand.
De nieuwe beheerster was vandaag ook aanwezig. Samen met enkele mensen om te poetsen. De mensen hebben hun best gedaan, maar kunnen op een halve dag ook geen wonderen verrichten. En de nieuwe beheerster heeft van mij in de rand wel enkele rake opmerkingen gekregen.
De rekening wordt achteraf nog gemaakt...
Ik ken haar directrice. En mijn vader kent haar goed. Ik heb mij directheid van mijn vader...
Paps was trouwens ook niet blij met de beheerster haar loze beloften. En net zoals ik, neemt hij dan zelf het heft in handen. Maar loze beloften maken doe je net zoals bij mij, niet ongestraft bij paps.
Wordt vervolgd.
Maar twee dagen labeur, drie dagen voor mijn ouders die maandag besloten om het tuintje al voor een groot deel onder handen te nemen, hebben ervoor gezorgd dat Hanne en ik onze gasten kunnen ontvangen zonder het schaamrood op de wangen te krijgen.
Morgen leggen we de laatste hand aan de decoratie. Kleine dingen die het feestje een identiteit geven, die kleine twist die het 'af' maakt. Met dank aan de creativiteit van mijn bruid, aan wiens brein deze dingen ontsproten zijn en ook vorm hebben gekregen.
Helemaal in de stijl van Hanne en Peter. Eerlijk, zonder kapsones, recht aan recht toe.
Want uiteindelijk draait het er om met een hoop mensen samen een engagement te vieren. Het engagement dan Hanne en ik tegenover elkaar uitspreken, recht uit het hart, en zonder kapsones. Want zo zijn we.
Geen bla bla, wel boem boem.
Als je een pint wil, of een glas wijn, ga die dan halen aan de toog.
Wil je wat eten, er staat een buffet. Ga, kies en eet.
Eten genoeg. Pinten en wijn ook.

Vrijdag trouwen Hanne en ik.
Nog twee nachten slapen.
Waarvan morgennacht ieder in een bed apart. Met 122 kilometer ertussen.
Ik ga aan mijn laatste nacht naar mijn vriendin beginnen, en ik ga ze eens goed vastpakken.
De volgende nacht samen zal eentje zijn met mijn vrouw naast me.
Goed gevoel.

Duizend en één dingen.

Nog acht keer slapen... Nog zevenenhalf eigenlijk, als ik naar het on - katholieke uur kijk. En dan trouwen Hanne en ik. Het komt nu echt kort bij.
En hoewel ik eigenlijk gewoon ben om met de stress van een projectje in coming deadline om te gaan liggen de kaarten vandaag toch wel enigszins anders. Trouwen doe je dan ook niet elk kwartaal en ik kan niet bogen op een rijke ervaring ter zake.
Het is dan ook allemaal snel gegaan.
Mediaan kondigt een koppel hun huwelijk een dik jaar op voorhand aan en nemen ook een dik jaar de tijd om één en ander geregeld te krijgen.
Bij Hanne en mezelf hebben we niet de luxe om dat jaar te nemen. Het moet allemaal wat sneller. Omdat het niet zeker is dat ik hier over een jaar nog rondloop. We hopen dat wel natuurlijk en nog veel langer ook, maar het is niet zeker.
Tijd is deze keer niet echt een vriend.
Dus moeten we zelf een aantal dingen in handen nemen. Eigenlijk alles.
Het hele feest uitbesteden is geen optie. Omdat de agenda's van die feestzalen allemaal al volgeboekt zijn.
Na het zoveelste ontkennende antwoord op een telefoontje met de vraag of er nog ergens een datum vrij is ga je toch wel lichtjes panikeren.
Hanne en ik prikten 19 augustus, omdat die datum in het kader van mijn behandeling de meeste garantie bood op 'goede dag', zonder nevenwerkingen, of toch geen noemenswaardige nevenwerkingen.
Vroeger was geen optie.
Om een trouwfeest te regelen heb je nu eenmaal wat tijd nodig. Later ook niet, want dan zou dat trouwfeest wel eens kunnen omslaan naar een uitvaart en dat mag ook niet de bedoeling zijn.
De toeters en bellen die we eigenlijk wel aan ons feest wilden hangen moesten één voor één wijken, na elk negatief telefoontje met een potentiële feestzaal die alles zou kunnen regelen voor ons.
"Het spijt ons meneer, maar we zijn volzet".
Paniek begon bij mij toch wel lichtjes toe te slaan.
Hier en daar was er wel een feestzaal die nog plaats had op negentien augustus aanstaande, maar dat was dan voornamelijk omwille van de prijzen die ze hanteerden. Een feest is leuk, behalve als het je een half huis kost...
Ik heb de relativiteitstheorie een paar keer vervloekt. Daarom dat het ook een theorie is.
Tijd is in onze beleving wel constant. Elke dag die voorbij gaat krijg je niet terug. En brengt je korter bij de deadline. Newton en Einstein mogen vertellen wat ze willen. En ze zullen wel een punt hebben.
Ik heb dat ook. Tijd gaat voorbij. En de deadline komt elke dag korter bij.
Dus namen we zelf de touwtjes in handen, Hanne en ik.
We zochten en vonden een zaaltje dat aan de verwachtingen enigszins voldeed en vrij was op onze gekozen datum.
We hadden al een dak boven het hoofd van onze gasten, maar daar was het dan ook mee gezegd.
Dat zaaltje in de juiste sfeer brengen met decoratie bijvoorbeeld lijkt iets van niks, maar vraagt echt wel aandacht.
Een DJ vinden. Nog zo iets. Ook die mensen zijn lang op voorhand volgeboekt. Vlaanderen feest blijkbaar graag en veel.
Het live bandje, dat we er graag bij hadden, voor de DJ zijn ding zou doen.
Het eten, de catering zoeken en een brouwer.
Mensen vinden die ons willen helpen met tappen.
Een planning maken, want je wil op je huwelijksdag echt niet nog tafeltjes moeten gaan schikken.
De outfit kiezen, zowel voor Hanne als voor mij.
Een bruidsboeketje kiezen en iemand vinden die met een fototoestel kan omgaan, je kent en de sfeer weet te grijpen in de foto's.
Mensen uitnodigen en grenzen trekken, of je moet de Heizel afhuren als je dat niet doet.
Je officiële gedeelte op het stadhuis wat stroomlijnen, een restaurantje zoeken dat je compleet kan afhuren om met de naaste familie wat te gaan eten na de officiële plechtigheid.
Trouwringen kiezen en ervoor zorgen dat je die niet ergens half september geleverd krijgt.
Duizend en één dingen die je moet regelen.
Eerlijk gezegd zet ik liever een nieuwe bioplant neer. Van twaalf hectaren groot.
Dat ken ik tenminste. Of haal ik liever een bedrijf in moeilijkheden uit het slop. Heeft ook geen geheimen voor me.
Anticiperen op de weergoden, waar je niet kan op anticiperen. Gek wordt ik ervan. Alles is al voorspeld, van tropisch heet tot verzuipen. Sneeuw was er net niet bij.
Ik haat het als er dingen zijn waar ik geen vat op heb.
Maar ik heb wel weer wat geleerd.
Bottom line komt het hier op neer.
Of je nu een sandwich serveert, of je geeft oesters, het maakt niet uit.
Of het stralend weer is of het regent pijpenstelen, eigenlijk is dat niet relevant.
De sfeer wordt gemaakt door de mensen die je erbij wil hebben, niet door het decor, het weer of de exclusiviteit van de gerechtjes.
Eenvoud siert.
Dat klopt. Zelfs als het regent.
Hanne en ik kijken er naar uit.
Naar die negentiende augustus.
Halsreikend.
Ook al ligt er een meter sneeuw.

Een huwelijk dat met rasse schreden nadert.

19 augustus komt kort bij... Het is vandaag acht augustus, eigenlijk negen. Nog tien dagen.
Ik ga trouwen, Hanne ook. Voor een huwelijk moet je met twee zijn.
Logisch. En Hanne wil nog steeds. Houden zo...
De grote dingen zijn allemaal geregeld, De details komen als een trein op me af. Honderd en één dingetjes zijn nog te regelen. Kleine dingen, die aandacht vragen.
Stress? Ja. Vind ik dat erg?
Neen, in tegendeel.
Het maakt terug een beetje de project manager bij me wakker. In the end, it all comes together.
Een man trouwt maar één keer met zijn beste vriendin, en dan wil je het allemaal goed geregeld.
No loose ends.
Niet altijd even simpel met een chemo kopke.
Maar we geven niet toe hé. En samen met mijn vrouw in spé wordt het allemaal geregeld voor de deadline. Net ervoor, maar dat is goed genoeg.
De emoties die er rond wakker gemaakt worden zijn een ander paar mouwen.
De cold feet fase zijn we voorbij. Redelijk turbulent geweest, die fase, en die hebben aanleiding gegeven tot open, en eerlijke gesprekken. Het hoort erbij, en er juist mee omgaan brengt net wat je op dat moment uit elkaar drijft korter bij elkaar.
Check. Cold feet. Gehad en gepasseerd.
Op de checklist van de dag zelf staan nog wel wat dingen open. En telkens je er eentje kan afvinken komen er drie bij. Die we ook afvinken.
We zijn er bijna. Samen.
Onder ons tweetjes. We zijn zelf ceremoniemeester. Van heel onze dag. Op negentien augustus aanstaande. Samen dirigeren we. En proberen we er geen kakofonie van te maken.
Het zal een dag worden zoals we die zelf willen invullen. Zoals we zijn en wij in het leven staan.
In alle eenvoud en met de accenten juist gelegd. Volgens ons dan toch.
Het vrijgezellen zaakje hebben we ook gehad. Ik op mijn manier, Hanne op de hare. En we hebben elk er op onze manier van genoten. Check. Vink af.
De huwelijksplechtigheid zelf begint ook vorm te krijgen. De definitieve vorm uiteraard, de draft ligt al veel langer. Maar een draft is een kladje, en we willen geen draft. We willen the real thing. De definitieve en welomschreven versie. Omdat Hanne zowel als ikzelf de zaken graag op een rijtje hebben.
Dat vraagt wat regel en schrijfwerk. Draaiboeken, huwelijksgeloften, feestanimaties en zaaldecoraties.
Trouwringen kiezen, wat te eten voorzien, kledij kiezen. Fotoreportage, en liefst gemaakt door mensen die ons kennen, en dan ook nog eens begrijpen hoe je met een fototoestel omgaat. Muziek kiezen, live en een DJ.
Openingsdans. Ik kan geen vijf minuten los meer gaan op de dansvloer, mijn kanker laat dat niet meer toe. Maar ik wil ook niet tegelplakken, en het nummer moet wat zeggen over ons. De gulden middenweg, en niet altijd makkelijk om dat dan te kiezen. We hebben het gevonden.
Eén ding hebben we niet in de hand. De weergoden, al lijken die ons voorlopig goedgezind.
En ook al regent het pijpenstelen, dat zal geen sfeerbreker zijn.
Negentien augustus. Ik kijk er naar uit.
Nu mijn huwelijksgeloften schrijven. Afwerken eigenlijk. Ze zijn grosso modo geschreven.
En niet voor publicatie vatbaar. Nu toch niet.
Na negentien augustus wel.
Als dat gewenst is natuurlijk.
Ik trouw met mijn allerbeste vriendin.
Een voorrecht...