Nog acht keer slapen... Nog zevenenhalf eigenlijk, als ik naar het on - katholieke uur kijk. En dan trouwen Hanne en ik. Het komt nu echt kort bij.
En hoewel ik eigenlijk gewoon ben om met de stress van een projectje in coming deadline om te gaan liggen de kaarten vandaag toch wel enigszins anders. Trouwen doe je dan ook niet elk kwartaal en ik kan niet bogen op een rijke ervaring ter zake.
Het is dan ook allemaal snel gegaan.
Mediaan kondigt een koppel hun huwelijk een dik jaar op voorhand aan en nemen ook een dik jaar de tijd om één en ander geregeld te krijgen.
Bij Hanne en mezelf hebben we niet de luxe om dat jaar te nemen. Het moet allemaal wat sneller. Omdat het niet zeker is dat ik hier over een jaar nog rondloop. We hopen dat wel natuurlijk en nog veel langer ook, maar het is niet zeker.
Tijd is deze keer niet echt een vriend.
Dus moeten we zelf een aantal dingen in handen nemen. Eigenlijk alles.
Het hele feest uitbesteden is geen optie. Omdat de agenda's van die feestzalen allemaal al volgeboekt zijn.
Na het zoveelste ontkennende antwoord op een telefoontje met de vraag of er nog ergens een datum vrij is ga je toch wel lichtjes panikeren.
Hanne en ik prikten 19 augustus, omdat die datum in het kader van mijn behandeling de meeste garantie bood op 'goede dag', zonder nevenwerkingen, of toch geen noemenswaardige nevenwerkingen.
Vroeger was geen optie.
Om een trouwfeest te regelen heb je nu eenmaal wat tijd nodig. Later ook niet, want dan zou dat trouwfeest wel eens kunnen omslaan naar een uitvaart en dat mag ook niet de bedoeling zijn.
De toeters en bellen die we eigenlijk wel aan ons feest wilden hangen moesten één voor één wijken, na elk negatief telefoontje met een potentiële feestzaal die alles zou kunnen regelen voor ons.
"Het spijt ons meneer, maar we zijn volzet".
Paniek begon bij mij toch wel lichtjes toe te slaan.
Hier en daar was er wel een feestzaal die nog plaats had op negentien augustus aanstaande, maar dat was dan voornamelijk omwille van de prijzen die ze hanteerden. Een feest is leuk, behalve als het je een half huis kost...
Ik heb de relativiteitstheorie een paar keer vervloekt. Daarom dat het ook een theorie is.
Tijd is in onze beleving wel constant. Elke dag die voorbij gaat krijg je niet terug. En brengt je korter bij de deadline. Newton en Einstein mogen vertellen wat ze willen. En ze zullen wel een punt hebben.
Ik heb dat ook. Tijd gaat voorbij. En de deadline komt elke dag korter bij.
Dus namen we zelf de touwtjes in handen, Hanne en ik.
We zochten en vonden een zaaltje dat aan de verwachtingen enigszins voldeed en vrij was op onze gekozen datum.
We hadden al een dak boven het hoofd van onze gasten, maar daar was het dan ook mee gezegd.
Dat zaaltje in de juiste sfeer brengen met decoratie bijvoorbeeld lijkt iets van niks, maar vraagt echt wel aandacht.
Een DJ vinden. Nog zo iets. Ook die mensen zijn lang op voorhand volgeboekt. Vlaanderen feest blijkbaar graag en veel.
Het live bandje, dat we er graag bij hadden, voor de DJ zijn ding zou doen.
Het eten, de catering zoeken en een brouwer.
Mensen vinden die ons willen helpen met tappen.
Een planning maken, want je wil op je huwelijksdag echt niet nog tafeltjes moeten gaan schikken.
De outfit kiezen, zowel voor Hanne als voor mij.
Een bruidsboeketje kiezen en iemand vinden die met een fototoestel kan omgaan, je kent en de sfeer weet te grijpen in de foto's.
Mensen uitnodigen en grenzen trekken, of je moet de Heizel afhuren als je dat niet doet.
Je officiële gedeelte op het stadhuis wat stroomlijnen, een restaurantje zoeken dat je compleet kan afhuren om met de naaste familie wat te gaan eten na de officiële plechtigheid.
Trouwringen kiezen en ervoor zorgen dat je die niet ergens half september geleverd krijgt.
Duizend en één dingen die je moet regelen.
Eerlijk gezegd zet ik liever een nieuwe bioplant neer. Van twaalf hectaren groot.
Dat ken ik tenminste. Of haal ik liever een bedrijf in moeilijkheden uit het slop. Heeft ook geen geheimen voor me.
Anticiperen op de weergoden, waar je niet kan op anticiperen. Gek wordt ik ervan. Alles is al voorspeld, van tropisch heet tot verzuipen. Sneeuw was er net niet bij.
Ik haat het als er dingen zijn waar ik geen vat op heb.
Maar ik heb wel weer wat geleerd.
Bottom line komt het hier op neer.
Of je nu een sandwich serveert, of je geeft oesters, het maakt niet uit.
Of het stralend weer is of het regent pijpenstelen, eigenlijk is dat niet relevant.
De sfeer wordt gemaakt door de mensen die je erbij wil hebben, niet door het decor, het weer of de exclusiviteit van de gerechtjes.
Eenvoud siert.
Dat klopt. Zelfs als het regent.
Hanne en ik kijken er naar uit.
Naar die negentiende augustus.
Halsreikend.
Ook al ligt er een meter sneeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten