Een huwelijk dat met rasse schreden nadert.

19 augustus komt kort bij... Het is vandaag acht augustus, eigenlijk negen. Nog tien dagen.
Ik ga trouwen, Hanne ook. Voor een huwelijk moet je met twee zijn.
Logisch. En Hanne wil nog steeds. Houden zo...
De grote dingen zijn allemaal geregeld, De details komen als een trein op me af. Honderd en één dingetjes zijn nog te regelen. Kleine dingen, die aandacht vragen.
Stress? Ja. Vind ik dat erg?
Neen, in tegendeel.
Het maakt terug een beetje de project manager bij me wakker. In the end, it all comes together.
Een man trouwt maar één keer met zijn beste vriendin, en dan wil je het allemaal goed geregeld.
No loose ends.
Niet altijd even simpel met een chemo kopke.
Maar we geven niet toe hé. En samen met mijn vrouw in spé wordt het allemaal geregeld voor de deadline. Net ervoor, maar dat is goed genoeg.
De emoties die er rond wakker gemaakt worden zijn een ander paar mouwen.
De cold feet fase zijn we voorbij. Redelijk turbulent geweest, die fase, en die hebben aanleiding gegeven tot open, en eerlijke gesprekken. Het hoort erbij, en er juist mee omgaan brengt net wat je op dat moment uit elkaar drijft korter bij elkaar.
Check. Cold feet. Gehad en gepasseerd.
Op de checklist van de dag zelf staan nog wel wat dingen open. En telkens je er eentje kan afvinken komen er drie bij. Die we ook afvinken.
We zijn er bijna. Samen.
Onder ons tweetjes. We zijn zelf ceremoniemeester. Van heel onze dag. Op negentien augustus aanstaande. Samen dirigeren we. En proberen we er geen kakofonie van te maken.
Het zal een dag worden zoals we die zelf willen invullen. Zoals we zijn en wij in het leven staan.
In alle eenvoud en met de accenten juist gelegd. Volgens ons dan toch.
Het vrijgezellen zaakje hebben we ook gehad. Ik op mijn manier, Hanne op de hare. En we hebben elk er op onze manier van genoten. Check. Vink af.
De huwelijksplechtigheid zelf begint ook vorm te krijgen. De definitieve vorm uiteraard, de draft ligt al veel langer. Maar een draft is een kladje, en we willen geen draft. We willen the real thing. De definitieve en welomschreven versie. Omdat Hanne zowel als ikzelf de zaken graag op een rijtje hebben.
Dat vraagt wat regel en schrijfwerk. Draaiboeken, huwelijksgeloften, feestanimaties en zaaldecoraties.
Trouwringen kiezen, wat te eten voorzien, kledij kiezen. Fotoreportage, en liefst gemaakt door mensen die ons kennen, en dan ook nog eens begrijpen hoe je met een fototoestel omgaat. Muziek kiezen, live en een DJ.
Openingsdans. Ik kan geen vijf minuten los meer gaan op de dansvloer, mijn kanker laat dat niet meer toe. Maar ik wil ook niet tegelplakken, en het nummer moet wat zeggen over ons. De gulden middenweg, en niet altijd makkelijk om dat dan te kiezen. We hebben het gevonden.
Eén ding hebben we niet in de hand. De weergoden, al lijken die ons voorlopig goedgezind.
En ook al regent het pijpenstelen, dat zal geen sfeerbreker zijn.
Negentien augustus. Ik kijk er naar uit.
Nu mijn huwelijksgeloften schrijven. Afwerken eigenlijk. Ze zijn grosso modo geschreven.
En niet voor publicatie vatbaar. Nu toch niet.
Na negentien augustus wel.
Als dat gewenst is natuurlijk.
Ik trouw met mijn allerbeste vriendin.
Een voorrecht...