maandag 5 september 2016

Back to life, back to reality...

Zondagnacht 4 september 2016, 00.30 uur.

Er zijn zo van die constanten in een mens zijn of haar leven. Dingen die steeds weer terugkomen. Zoals de inspiratie die mij telkens op onzalige nachtelijke uren overkomt, als bijna iedereen slaapt, en het stilletjes is.
Al is er voor de slapeloosheid in mijn geval een duidelijk omlijnd wetenschappelijk kader.
De cortisone die ik wekelijks op zondagavond en maandagochtend neem als voorbereiding op de aankomende chemo is met voorsprong de schuldige in deze.
De medicatie zorgt ervoor dat de kansen van misselijkheid na het toedienen van de chemo aanzienlijk verkleinen, maar geeft ook een energie boost vanjewelste.
Het is een beetje dubbel. Kiezen uit twee slechten. Je kiest dan maar voor de minst slechte.
De medicatie niet nemen leidt gegarandeerd tot een week mottig rondlopen, compleet met overgeven en buikloop.
Het alternatief is twee nachten rechtop zitten, klaarwakker, letterlijk de rit uitzwetend.
Maar is nog altijd aantrekkelijker dan letterlijk kotsmisselijk zijn.
Desalniettemin waren de voorbije twee weken er twee om in te kaderen.

Om te beginnen ben ik getrouwd. Op zich al een happening van formaat voor ieder die trouwt, maar voor mij toch wel sterk uitvergroot.
Ik trouwde immers met mijn beste vriendin, mijn soulmate, mijn alles en toeverlaat.
"Dat hoort zo", zie ik er velen nu als bedenking naast plaatsen, en ze hebben gelijk. Al ligt het in mijn geval toch wel enigszins anders. Om te trouwen moet je met twee zijn. En moet je met twee trouwen met je beste vriend/vriendin en soulmate, je alles en toeverlaat.
Klopt.
Maar als je beste vriend een kwarteeuw ouder is, kanker heeft en hiervoor een zware behandeling ondergaat die de levenskwaliteit, ook de gezamenlijke levenskwaliteit, op duizend en één vlakken ondergraaft, dan ligt de keuze om te huwen toch wel niet zo voor de hand. En dan bedoel ik de keuze die Hanne maakte.
Ons huwelijk werd bezegeld met een geweldig trouwfeest, waarbij Hanne en ik omgeven waren van allemaal familie en goede vrienden die er samen een onvergetelijke avond van maakten.
Aangevuld met een mini honeymoon, een roadtrip van vier dagen en drie nachten in de zuiverste betekenis van wat een roadtrip wil duiden.
Bonny and Clyde, zonder het criminele kantje.

De voorbije week bracht ook een milestone.
Er ligt terug een opdracht voor me.
Business modelling, waarbij de voorbije achtentwintig jaren ervaring nog eens omgezet worden in doelgerichte bedrijfsprocessen en een zorgsysteem dat een quasi ongebreidelde groei borgt, consolideert en documenteert. Zodat die groei niet gaat hypothekeren.
Het geeft me na anderhalf jaar op de bank zitten terug de added value die iedereen nodig heeft het leven.
Het gevoel van nuttig te zijn, in plaats van alleen maar een issue dat de maatschappij en ziekteverzekering sloten geld kost.
Het is dan ook nog eens een opdracht die ik aankan, zonder de voor mij nu letterlijk dodelijke stress van een technisch project dat tegen een deadline aan hokt.
Waarvoor dank Dave.
En Stijn, die de zakelijke kant van deze opdracht aflijnt voor me.

Deze week bracht me ook een andere reminder.
De 'back to life, back to reality' wake up call.
Hoe graag ik ook de kanker en de behandeling ervan naar de achtergrond wil dringen, voor mezelf en voor mijn omgeving, er zijn zo van die momenten dat ik daar toch hard aan herinnerd wordt.
Door bloedsuikerwaarden die een ingrijpen van mij opdrongen, gewoon omdat ze te gevaarlijk hoog kwamen, en een ketoacidose in de steigers aan het zetten waren, wat alleen kan gekeerd worden met het toedienen van insuline.
Het is een beetje kwaad met kwaad bestrijden, want insuline voorkomt dan wel de ketoacidose, die onbehandeld dodelijk kan zijn. Maar diezelfde insuline met de daarmee gepaard gaande dalende bloedsuikerwaarden grijpt in op de werking van de cytostatica die dan weer noodzakelijk zijn voor de behandeling van de kanker. En die eveneens onbehandeld dodelijk is.
Het is dus dansen op een slappe koord.
De chemo zag zijn barrière naar de gezonde weefsels opgeheven, en sloeg toe. Met als gevolg een zeer pijnlijke uitbraak van aftose in de mond, vochtophopingen in de onderbenen en voeten, en buikloop.
En vermoedelijk een behoorlijke daling van de neutrofielen in het bloed, al zal de bloedanalyse van morgen hierover pas uitsluitsel kunnen geven.

Morgen zullen we ook eens overleggen met het oncologisch team hoe we de koord weer strak gaan trekken. Want geef nu toe, dansen op een slappe koord is vermoeiend, en heeft geen enkele acrobatische toegevoegde waarde.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten