Afscheid nemen bestaat wel.

Het is weer zo ver. I feel the urge to write.
Al wou ik er vandaag niet aan toegeven.
Zo zalig als de huwelijksreis was, zo hard sloeg de realiteit terug deze week.
Drie mensen gingen heen. Veel te vroeg.
De zoon van een goede vriendin van me kwam om in een verkeersongeval. 25 jaar werd de jongen.
Een jongedame van 29 waar ik een dikke maand geleden nog een geanimeerd gesprek mee had is er ook niet meer. Astma aanval waar ze niet meer doorkwam, hartfalen, gedaan...
En de vader van een goede vriend van me overleefde een operatie niet.
Het zet me aan tot nadenken.
Het zou iedereen moeten aanzetten tot nadenken.
Zoals een andere goede vriend van me zei, there is no God. Only the good one dies...
Het leven kent geen medelijden. Net als je denkt dat je alles in kannen en kruiken hebt gebeurt er wel wat dat plots alles terug op losse schroeven zet.
Story of my life.
En van zovelen anderen.
The unbearable lightness of being.
Afscheid nemen bestaat  dus wel. Het moet, want als je weigert om afscheid te nemen creëer je je eigen hel. Kiss goodbye and go on. Hard, keihard, maar realiteit.
Je wordt geboren, je leeft je leven, en ergens, niemand weet wanneer, ga je dood. Geboren worden impliceert dat je zal sterven.
Ik ben een beetje bevoorrecht, In die optiek dat ik weet dat mijn dood korter bij is dan dit normaal zou moeten gebeuren. Wat niet wegneemt dat het morgen ook kan gedaan zijn. Maar dat het geen dertig jaar meer duurt is wel duidelijk. Zelfs geen vijf jaar meer, of geen twee.
Je gaat anders met je leven om dan. Plannen op lange termijn doe je niet meer. De cadeautjes die met kerst worden uitgewisseld zijn ineens niet meer zo relevant. Anderzijds wordt het ineens een echte opgave om die cadeautjes te bedenken. Want het laatste cadeautje dat je kreeg van iemand wordt ineens een cadeautje met diepgang. Kerstmis halen op zichzelf wordt een uitdaging. Een uitdaging die er nog ligt voor mij, wat niet het geval is voor de drie mensen waarover ik het hierboven had.
Ook ik heb iets van 'dit is niet rechtvaardig'. Deze mensen moesten niet gaan.
Soms bekruipt me het gevoelen dat ik een plaats blijf innemen die me niet toekomt. Ik zou zo ruilen met die jongen van 25, of met de vrouw van 29. Zelfs met de papa van 77.
Wanneer je een heengaan ziet aankomen is dat toch nog altijd wat anders dan dat een geliefde gewoon weggerukt wordt, zonder meer.
Het verdriet om het verlies is er niet minder om, maar misschien wel wat makkelijker te hanteren en te plaatsen.
Iedereen weet intussen dat mij geen lang leven meer is beschoren. Iedereen heeft intussen een manier gezocht om daar mee om te gaan.
Er liggen geen vragen meer, het waarom is allang ingevuld.
Bij een plots heengaan blijven die vragen open en onbeantwoord.
Mijn gedachten gaan uit naar de mensen die achterbleven.
In stilte neem ik afscheid van deze mensen.
Omdat ik moet.
Omdat het leven verder gaat.
Het leven geeft en neemt.
Neem wat je krijgt, aanvaardt wat het neemt.
Er is maar één ding zeker als je geboren wordt.
Vroeg of laat ga je dood.
En dat is de enige zekerheid die er ligt.
Al de rest is koffiedik kijken.