vrijdag 14 oktober 2016

Life can be great.

Donderdag 13 oktober, ergens rond middernacht..

We zijn terug thuis van onze huwelijksreis,
Hanne en ik.
Het is altijd leuk terug thuis te komen, alleen hadden we beiden liever in een iets gematigder temperatuur gearriveerd. Als je minima van 26° C bij zonsopgang gewoon bent geworden, en je wordt dan in 6° C gekatapulteerd, dan krijg je goose bumps, oftewel kippenvel. Ook al kan ik dat principieel niet meer hebben, want om kippenvel te krijgen heb je lichaamsbeharing nodig en die heb ik niet meer. Maar ik kreeg wel kippenvel.
Tour de force dus, dat kippenvel.
Het was een zalige reis, onze huwelijksreis. Hanne zowel als ik hebben er met volle teugen van genoten. Dit nemen ze ons in elk geval al niet meer af.
En de jet lag die zich morgen ongetwijfeld zal laten voelen nemen we er graag bij.
Onze reis heeft nog maar eens bewezen dat er op liefde en elkaar graag zien geen leeftijd staat.
Het totale plaatje klopte.
Er zijn zoveel kleine dingen die de reis maakte to wat ze is geworden.
Hanne die erin geslaagd is om bij het inpakken voor de heenreis haar valies met de allures van een 40 voet zeecontainer toch binnen de opgelegde gewichtsbeperkingen te houden, en ik die erin geslaagd ben om mijn valies die eerder leek op een beauty case met pretentie voor drie kwart vol te krijgen.
Om dan op dinsdag 4 oktober om half vier in de ochtend op te staan, die koffers in de bagageruimte van de auto te hijsen en richting Amsterdam te bollen.
Zonder ochtendhumeur
Een beetje zwijgzamer op zulk een on - katholiek uur dan we gewoonlijk in de ochtend zijn, dat wel. Maar goedgeluimd.
Na een vlucht van bijna de klok rond werden we als vorsten ontvangen in het resort.
Ze hadden hun best gedaan, daar bij Sunscape in Curaçao. En rekening gehouden met de info die we op voorhand gaven. Rond ons huwelijk en mijn ziekte.
De mensen hadden ons een junior suite waarvan het terras uitgaf op het strand toegewezen, op het gelijkvloers. Omdat trappen lopen voor mij wel eens net iets teveel kan zijn. Ze hebben er zo vier, van die junior suites op het gelijkvloers. Weldoordacht gaven ze ons een kamer die niet op het uiteinde van het resort ligt, maar ergens halverwege, weg van de drukte en toch op twee minuten stappen van de 'core zone', waar de restaurants, zwembaden, poolbar en randanimatie lagen.
We werden uitgenodigd voor een feestje met nog enkele andere hotelgasten om onze huwelijksreis te vieren, en Hanne's vroege verjaardag, compleet met cadeautjes, lekkere hapjes en ingekleed met enkele leuke foto's van ons beiden.
We werden ook uitgenodigd voor een heerlijk en romantisch diner op het strand, samen met enkele andere gasten.
De mensen van Sunscape hebben hun uiterste best gedaan om ons verblijf daar een persoonlijke toets te geven, en ons 'thuis' te laten voelen.
Waar ze glansrijk in geslaagd zijn, en waarvoor we hun echt wel dankbaar zijn.
Een reis om in te kaderen.
Hanne nam duiklessen, die ik aan me voorbij moest laten gaan door de kanker, maar die ik haar echt wel gunde, en waar ze honderduit over babbelde na de eerste en tweede duik. Ik gaf haar een goed duikmasker met snorkel, en ze heeft uren lang rondgedreven in de zee, en me heel enthousiast rapport uitgebracht over haar onderwateravonturen en alles wat ze mocht zien en beleven rond de lokale zeefauna en flora.
We hebben ook een paar uitstapjes gedaan. Naar Willemstad, een kleurrijke stad met zalige marktjes en pleintjes, naar Mambo Beach, the place to be op Curaçao, naar het Sea Aquarium met baby dolfijntjes, Flamino's en haaien.
En een eiland tour, die ons alle hoeken van Curaçao liet ontdekken.
Strandzetel, parasols, cocktails @ the beach en goede boeken waren nooit ver weg.
Hanne die ik hier in ons kikkerlandje op een vrijde dag nooit voor tien uur boven water krijg, was daar elke ochtend ten laatste om half zes present. Uitgerust en goedgeluimd.
We namen samen een douche, en terwijl Hanne in de gym haar dag begon op de loopband, nam ik een koffie in de koffiebar die om vijf uur al open was en las de krant on line bij een café latte.
Na haar uurtje sporten zocht Hanne me op in die koffiebar, genoten we samen van nog een koffietje, en gingen we ergens rond half acht ontbijten.
Om dan aan de dag te beginnen.
Ik zocht wat schaduw op met een goed boek, want chemo - behandeling en volle zon zijn geen goede vrienden,
Hanne ging gewoonlijk eerst even zwemmen of snorkelen, om dan in de zon op een zetelbed op te drogen bij haar boek en een eerste glaasje bubbels.
Zelfs de aften die me genadeloos pakten op onze reis konden de pret niet bederven.
Ik was wat zwijgzamer, en keek een beetje uit met wat ik at, dat wel.
En Hanne hield rekening met die aften. Drie dagen hebben ze me parten gespeeld, en drie dagen lang toonde mijn vrouw begrip voor mijn zwijgzaamheid, gewoon omdat praten dan net iets te pijnlijk is.
Of kozen we voor het Italiaans restaurant, omdat daar pasta's op de kaart stonden die ik kon eten zonder pijnlijke grimassen te trekken.
Rond een uur of half elf gingen we slapen, gewoon omdat we flink moe waren van een goedgevulde dag.
Om dan weer vroeg in de ochtend vol energie wakker te worden, al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat 'vol energie' voor Hanne net iets meer betekende dan voor mij.
We zijn op huwelijksreis geweest, Hanne en ik.
Dat alleen al is een tour de force. Voor mij toch.
We hebben ervan genoten.
Van onze huwelijksreis. Met volle teugen.
En we hebben onszelf iets beloofd. Elk jaar dat ik er extra kan aanbreien gaan we vieren.
Met een weekje Sunscape resort.
Op Curaçao.
In dezelfde kamer.
Op het gelijkvloers, ergens halverwege het resort.
We hopen dat we nog dikwijls samen mogen gaan.
En terug thuis komen.
Want na een vakantie terug thuis mogen en kunnen komen is even leuk als vertrekken.
Dank je wel Hanne, mijn vrouw, mijn soulmate, mijn beste vriendin.
Dank je wel om samen 'op reis' te mogen gaan
Dank je wel om te mogen 'thuiskomen'.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten