zondag 13 november 2016

House of the Rising Sun

Zaterdagavond, of nacht, het is maar hoe je het bekijkt.
Voor de ene is kwart voor twaalf  een gat in de nacht en voor de andere is de avond nog jong.
Maar het is wel nog steeds 12 november.
De koorts trekt langzaam weg, de nijdige kuch ook.
De microben verliezen deze ronde.

If you stare into the abyss long enough the abyss stares back at you.
Friedrich Nietzsche.

Het is altijd een kantel moment, als je onder de chemo staat en je loopt ergens een ogenschijnlijk banale infectie op.
Het is niet altijd kanker die het licht uit doet van kankerpatiënten.
Kanker gaat zelden als laatste de kamer uit.
Een onbenullige en ogenschijnlijk onschuldige snotvalling is te dikwijls het onderschatte gevaar. Het laatste wat je verwacht is dat die snotvalling je onder de zoden brengt.
En toch, de snotvalling gaat wel regelmatig als laatste de kamer uit.
En de laatste doet het licht uit...
Het waren een paar vervelende dagen.
Iedereen is onder de voet van een snotvalling. Ik ook.
Bovenop al de andere gevolgen van longkanker en de behandeling ervan geeft een snotvalling je dan zoiets van 'dit hoef ik er niet bij'.
Trop is teveel en teveel is trop.
Het vreet energie, die snotvalling. Energie die je net niet meer hebt. Dus grijpen we naar de pillen. Nieuwe batterijen voor het Duracell konijn. Antibiotica heten die pillen.
Je oogst wat je zaait zeker. Stoutmoedigheid wordt in mijn geval nu altijd afgestraft.
Daar ben ik intussen wel achter.
Vorige woensdag ben ik boodschappen gaan doen met een jas die eigenlijk te licht was voor de buitentemperatuur, maar hey, die kilometer wandelen ging de zaak niet maken. Dus liever dan terug binnen te gaan en een ander, warmer exemplaar aan te trekken ging ik de held op sloffen uithangen en wandelde verder.
Ik heb het geweten. Wrong bet.

There is a house in New Orleans
They call the Rising Sun
It's been the ruin of a many poor boy
And God I know I'm one...

Verkeerd gegokt. I can't gamble anymore.
De keuzes die je maakt, hoe onbenullig ze ook mogen lijken, impliceren dat je later opnieuw keuzes moet maken. Die dan weer naar andere, nieuwe keuzes leiden. En naar gevolgen.
Ik heb wel wat keuzes gemaakt in mijn leven. Soms goede keuzes, te dikwijls een verkeerde keuze.
Je moet altijd leven met de gevolgen van je eerder gemaakte keuzes.
Er is geen weg rond.
Dus hangen mijn hoed, sjaal en duffelcoat klaar. Het vestje voor het tussenseizoen verdween in de kast.
Eventjes was het spannend. Wie wint? De microben of de pillen?
Morgen krijgt ineens een andere betekenis en is niet meer vanzelfsprekend.
De ademnood na een hoestbui midden in de nacht is dan wel eventjes beangstigend.
Vooral als iedereen slaapt en je het gevoel hebt er alleen voor te staan en door te gaan.
Alsof je moet ademen door een dikke doek, nadat je een sprint van tweehonderd meter hebt getrokken.
De chemo doet vanbuiten zijn werk. Iedereen ziet wat dit met je doet. En dringt eigenlijk de basis van het probleem wat op de achtergrond, met name de kanker an sich.
Die doet zijn werk vanbinnen. Onzichtbaar, maar wel grondig.
Dat merk je als die kanker en een bondgenoot van die kanker onder de vorm van een bacteriële infectie de handen in elkaar slaan.
De mensen rondom je zien dit zo niet. Ze kunnen het ook niet plaatsen. 
Je hoest, je hebt waterige ogen en een rode neus. Een verkoudheid dus. Niks levensbedreigend aan.
Ze zien het gevaar niet.

We zijn er weer door heen. Al was het deze keer wat lastiger dan de vorige snotvalling, ergens in maart, april van dit jaar, toen ik in dezelfde val trapte, en te snel de duffelcoat inruilde voor het lichter exemplaar van jas.
De chemo duurt dan ook al meer dan een half jaar langer, en heeft mijn immuunsysteem een half jaar langer kunnen ondergraven.
Een snotvalling krijgt nu dan ook een exponentieel grotere kans om een levensbedreigend probleem te vormen als er niet gepast op wordt gereageerd.

Well, I got one foot on the platform
The other foot on the train
I'm goin' back to New Orleans
To wear that ball and chain

De stoere bink van twee jaar geleden is niet meer.
Het wordt tijd dat ik dit begin te aanvaarden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten