maandag 7 november 2016

Onkruid.

Maandag 7 november, 21.30 uur. Of zoiets...

Bewogen dag vandaag. De wekker maakte me vanochtend zonder medelijden wakker om vijf uur. Het kwam wel aan. 
Doordat het mijn rustweek is, en ik dus geen pre chemo medicatie moest nemen, hield de cortisone me niet wakker, en mocht ik van ergens middernacht de vaste slaap vinden.
Ook nieuw voor me, want als de cortisone me niet wakker hield, was het de spanning van de aankomende CT scan resultaten wel.
Die scans zijn ook niet onbelangrijk. De uitslag ervan koopt me of nog eens twee maanden, of tekent mijn doodsvonnis.Want als de resultaten van zo een scan buiten de grenzen van het studie protocol blijken te vallen, is het over and out met de studie. Dan lig ik er onherroepelijk uit. 
Na de studie liggen er nog wel andere mogelijke behandelingen, maar of die zoden aan de dijk zetten is een beetje koffiedik kijken, en de statistieken zijn op dat vlak tegen me.
Eigenlijk is er niemand die bij de vervolgbehandelingen baat heeft gehad.
Die wetenschap hield me wel eens wakker. Iedere keer eigenlijk, als ik eerlijk mag zijn.
Gisteren niet. Ik heb vijf uren goed geslapen.
Ik had zoiets van: "Foert, het is wat het is, en wakker liggen gaat me niet helpen". Een attitude die ik ga vasthouden, want wakker liggen helpt me inderdaad niet. 
En toch... Het was een beetje met een benepen hart dat ik onder die scanner ging. De routine ken ik intussen door en door. Bovenlichaam ontkleden, op het tafeltje gaan liggen, aangekoppeld worden op de injectiepomp van de contrastvloeistof, armen boven het hoofd houden, en dan eerst de RX thorax laten nemen. Dan de contrastvloeistof voelen binnenkomen, eventjes misselijk worden en het heel warm krijgen, om dan de CT scan te ondergaan. In twee delen.
Eerst de longen en daarna de lever. 
Vijf minuutjes, langer duurt heel dat onderzoek niet. 
En dan beginnen de meest langzame en slopende uren uit je leven. CT genomen om negen uur in de ochtend, uitslag met uitleg ergens rond de middag.
Elke minuut na de scan voelt dan aan als een uur.
Bij elke scan, om de twee maanden.
Eigenlijk weet ik wel wat die scan gaat vertellen. Ik voel dat intussen en ken de signalen van mijn lichaam goed genoeg om te weten wanneer het ok is, of wanneer er stront aan de knikker is.
Maar toch blijft het elke keer spannend. Ondanks mijn ervaringsdeskundigheid.
En is het 'goede nieuws' waar ik op hoop gelijk een beetje dubbel.
De boodschap:" alles is stabiel, de behandeling kan verder gezet worden." geeft me een gevoel van 'yes, we can!' en anderzijds een gevoel van 'fuck, weer een bakkes vol aften over drie en zeven weken, weer de rollercoaster van ups en downs'.
 Uiteindelijk overwint het 'yes we can' gevoel wel.
Omdat ik goed nieuws kan brengen aan mijn vrouw, mijn familie en vrienden.
Ze houden me recht, en maken het onkruid in me wakker. De asperge...
Iedereen die ooit asperges in de moestuin heeft gehad weet wat dat betekent. Graaf ze uit, twee meter diep, spuit er round up op, steek ze in brand, niks baat. Volgend seizoen komen ze terug uit...
Ik voel me soms een asperge.
Tegen wil en dank.
Zonder mijn vrouw, mijn familie en mijn vrienden zou de reden om de asperge uit te hangen er niet zijn. 
Punt.
En had ik de handdoek allang gesmeten.
Alles heeft een motivatie nodig, en een reden om te blijven volharden.
Mijn vrouw, mijn familie en mijn vrienden zijn mijn reden.
En de aften, de futloosheid, de diarree, de krampen in kuiten en handen, het geheugenfalen, de zwemvliesvoeten, de kortademigheid, de hartritmestoornissen, de steken in de borst, de buikkrampen, de slapeloosheid en de eenzaamheid als al die kwaaltjes er ineens zijn en je kan die niet delen omdat je dat de mensen rondom je wil besparen neem je er dan graag bij.
Want ik wil voor hun blijven knokken.
Senior Lead Project Manager.
Nog steeds.
Al is dit project 'Knokken tegen kanker' het enige project dat me op mijn CV geen credits oplevert.
En ook meteen het enige project dat ik niet weloverwogen aannam.
Het werd me door de strot geramd.
Het is anderzijds ook het meest uitdagende project geweest dat ik in mijn leven tegenkwam.
Met als inzet en remuneratie mijn leven.
Een betere motivator kan je niet vinden.
Niet zozeer omwille van mijn leven, wel omwille van de impact op wat mijn leven betekent voor anderen.
Want laten we eerlijk zijn. Als ik de handdoek gooi, is het over and out voor me. Snel en pijnloos, die afspraken zijn gemaakt. 
Ik ga het niet meer voelen als ze de oven aansteken.
Maar voor mijn vrouw, mijn familie en vrienden ligt dat wel wat anders.
Ik heb hen wat beloofd. En belofte maakt schuld.
Ik beloofde hen zolang ik kan te blijven knokken.
Voor hun wil ik de bloemenweide zijn die elke keer weer door het gazon opkomt en de overhand haalt.
Voor de rest zal ik de distel zijn in hun gazon.
Of de asperge. Die je er niet onder krijgt. Wat je ook doet of onderneemt.

Het was weer een bewogen dag vandaag.
Met dubbele gevoelens. En een bang hart voor de uitslag.
Omdat elke uitslag pro's en contra's heeft.
Wat voor iedereen rondom mij goed nieuws betekent, is voor mij iets meer genuanceerd.

Onkruid vergaat niet.
Noem me onkruid als je dat wil.
Ik heb goede redenen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten