Een nieuw begin.

Het is dinsdag, en Hanne is net slapen.
Tijd voor een blogupdate.
Het is intussen weeral twee weken geleden dat ik nog eens wat schreef. En het waren twee ietwat vreemde weken.
De emotionele rollercoaster die de uitslag van de PET scan bracht deed meer met me dan ik had vermoed.
Ondanks mijn mindset en de rust die ik innerlijk na een tijdje vond toen ik 22 maanden geleden de diagnose kreeg van een terminale kanker, was het eventjes toch wel slikken bij de uitslag van de PET scan. Ook al wist ik het wel. Je leert de signalen van je lichaam herkennen.
Het heeft een paar dagen geduurd voor ik me ten volle bewust was van de boodschap.
Ik heb het aanvaard dat het optrekken van de pensioengerechtigde leeftijd niet meer mijn probleem is. Ik heb geaccepteerd dat deze kanker me eronder zal krijgen. En ik heb geaccepteerd dat ik geen jaren meer te gaan heb.
Maar als dan de boodschap komt dat de behandeling die je krijgt niet meer werkt en de kanker gemuteerd is, dan denk je toch wel van 'shit, het zou nu wel eens heel kort bij kunnen zijn, het varkentje met de lange snuit'.
Er was nog een behandeling mogelijk. Dat heb ik in het vorige bericht uitvoerig uitgelegd.
Het is en blijft een vraag of deze behandeling ook effectief aanslaat.
Een maand of twee koffiedik kijken.
Ergens midden februari ligt er terug zo'n spannend moment te wachten.
Tranen heb ik er niet voor gelaten.
Slaap wel.
Het heeft me wakker gehouden. Angst lag er niet. Die heeft er nooit gelegen. Ik heb te veel waters door zwommen om nog echt angst te hebben.
I've been in to many scary places to be afraid.
Maar ik heb nog zo veel te doen.
Er staan nog zoveel dingen op de agenda en die krijg ik gewoonweg niet in die paar maanden gepropt die me nog zouden restten als deze nieuwe behandeling een slag in het water zou zijn.
Ik vond geen rust in mijn hoofd. De hersenen draaiden tegen tweehonderd in't uur, waren bezig met alles te herplannen.
Alle dingen die ik nog wou doen flitsen steeds weer door mijn hoofd.
The bucket list was to long to kick the bucket.
Ik wil het ingenieurskantoor waar ik nog steeds voor 'werk' zien groeien tot waar het voor staat.
Ik wil nog eens boven op een alp staan, in de sneeuw, samen met mijn vrouw en me heel erg klein voelen onder miljoenen twinkelende sterren.
Ik wil mijn vrouw zien promoveren, waar ze zo hard voor werkt.
Ik wil voor mijn ouders nog honderd dingen gaan herstellen, want wie gaat het doen als ik er niet meer ben?
Ik wil eens pinten gaan drinken met mijn schoonbroer, onder ons tweeën, want daar hebben we in achttien jaar nog geen tijd voor gevonden.
Ik wil eindelijk eens echt leren koken.
Ik wil mijn boek afmaken.
Ik wil de volledige politieke scène in België eindelijk op zijn bek zien gaan.
Ik wil een goede vriend uit zijn voorbije dipjaar zien kruipen en de zorgen op zijn gezicht zien verdwijnen.
Ik wil nog eens laagvliegen met mijn wat mijn beste mechanische vriend was, een Honda Blackbird en die ik verkocht omdat ik steeds de grenzen van die motor opzocht. Nog één keer graag het gas opendraaien.
Ik wil een winterbarbecue doen, samen met mijn vrouw en familie, en me laven aan de door mij gemaakte gluhwein.
Ik wil een goede vriendin haar gevecht met de weegschaal zien winnen en haar een dikke warme knuffel geven als ze haar doel heeft bereikt.
Ik wil eens mee zeilen, de wind in mijn haren voelen en het zoute water op mijn gezicht proeven.
Ik wil mijn maat zien verhuizen naar zijn nieuwe woonst en met de bosmaaier op zoek gaan naar het einde van zijn tuin.
Ik wil een andere vriend adviseren in het stabiliseren van zijn groeiend bedrijf en hem helpen waar ik kan.
Ik wil mijn expertise waar ik jaren hard voor werkte delen zodat die niet verloren gaat.
Ik wil nog honderd keer wat te eten kopen voor een sukkelaar met zijn vrouw zoals ik vorige vrijdag nog eens deed en voelen dat ik die mensen hun leven eventjes, heel eventjes wat draaglijker maakte.
Ik wil een andere vriend zijn motorfiets eens onder handen nemen, zodat die terug veilig is en snort als een naaimachientje. En ik wil hem er mee naar zee zien rijden, en zo een beetje zijn droom helpen waarmaken.
Ik wil nog zoveel dingen doen en zien en voelen.
Ik ben hier nog lang niet klaar.
Het stond allemaal ineens op losse schroeven.
De grim reaper was zijn zeis aan het slijpen.
Zoiets houdt een normaal mens wakker. Ook al heb je je lot aanvaard.
Ik had zo iets van 'nu nog niet'. Laat me nog wat tijd.
Op zulk een momenten kruip ik in mijn ivoren toren, en sluit me wat af van wat er rondom mij gebeurd. Om dan als het moment rijp is, in alle eerlijkheid te delen wat me bezig hield en houdt. Als ik het allemaal op een rijtje heb.
Nu dus.
De nieuwe behandeling is gestart.
Gisteren.
Ze komt aan. Ik voel dingen in mijn lijf gebeuren die ik nog nooit voelde.
De bijwerkingen zijn te hanteren.
De tumors doen pijn, ze steken. Alsof een sadist met breipriemen je aan't poken is.
Ik leid hier uit af dat de chemo aanslaat.
Na de tweede dosis die ik vanavond slikte voel ik met zekerheid het vergif werken.
De eerste keer had de kanker amper vier maanden nodig om te muteren. In de tweede behandeling had hij al veertien maanden nodig.
Laten we hopen dat het er nu achtentwintig of meer zullen zijn.
De behandeling werkt, dat voel ik, dat weet ik gewoon.
Als die niet zou werken zou ik het ook voelen en weten. En het evenzeer met jullie delen.
Het leven gaat verder.
Tot de bobijn op is.
En de grim reaper, die heeft zijn zeis geolied opgeborgen.
Voorlopig.