Feestgedruis.

We hebben ze weer gehad, de feestdagen.
2016 is voltooid verleden tijd.
De kerstbomen worden afgebroken, de kerstversiering verdwijnt voor een jaar naar zolder of kelder. We hebben allemaal ons volgepropt aan feestdissen, liefst in gezelschap van mensen die ons nauw aan het hart liggen.
De cadeautjes zijn uitgepakt, het eten is verteerd.
Hier en daar bleef er een plaats leeg aan de feesttafels.
Plaatsen van mensen die in 2016 het tijdelijke voor het eeuwige wisselden.
Dikwijls zagen we die bui al hangen, even dikwijls kwam het verlies veel te vroeg en totaal onverwacht.
Mijn gedachten gaan uit naar al de lege plaatsen aan de feestdissen.

Tegen alle verwachtingen in bleef er hier en daar een plaats wel opgevuld.
Op het dagziekenhuis van oncologie zag ik gisteren vele triomfantelijke gezichten van mensen die 'we hebben het nog eens gehaald' uitstraalden.
Nieuwjaarswensen werden er met een andere dimensie uitgewisseld.
Niks is nog zeker als je kanker hebt en een goede gezondheid wensen ligt dan een beetje gevoelig.
Tijdskaders veranderen ook. Zo vanzelfsprekend als de mediaan het vindt om op het einde van 2017 de kerstversiering vanonder het stof te halen, zo twijfelachtig is dit voor oncologische patiënten.
Oncologische patiënten blikken vooral terug, en wat minder vooruit.
Ze kijken iets anders tegen dingen aan.
Met een zachtere blik. Dankbaar voor wat ze ontvingen en bij voorbaat dankbaar voor elk gegund moment dat er nog in het verschiet ligt. De feestdagen 2017 halen om begin 2018 met een triomfantelijk gezicht het dagziekenhuis oncologie terug binnen te wandelen is 'de' uitdaging.
Al is het in een rolstoel.
Er opnieuw bij kunnen zijn is een feest op zich.

We blikken dus vooral terug, de oncologische patiënten. En af en toe vooruit. In de onmiddellijke toekomst.

"Stand up and be counted for what you are about to receive."

En als ik dan eens terugblik zie ik in mijn persoonlijke leefsfeer eigenlijk alleen maar mooie dingen.
Ik kreeg een mooi jaar cadeau.
De behandeling van de kanker en de nevenwerkingen ervan parkeren we even.
Ik kreeg mooie momenten met familie en vrienden.
Mijn lief werd mijn vrouw.
Ik mocht meer dan eens 'scheef' huiswaarts keren na een avondje stappen met die vrouw, familie of vrienden.
Ik mocht op reis naar een exotische bestemming, samen met mijn vrouw.
De behandeling deed zijn werk langer dan verwacht.
Er lag nog een nieuwe behandeling toen de vorige uitgewerkt bleek te zijn.
Ik kwam toe met de centen die er waren, al vroeg het hier en daar wel de nodige inventiviteit.
Ik kan letterlijk de wenkbrauwen terug fronsen.
Er staat terug haar op mijn kale knikker, misschien maar voor even, maar het staat er wel.

Als ik terugkijk naar de wereld rondom mij dan frons ik toch wel even die pas teruggewonnen wenkbrauwen.
Ik zie dan vooral eilandjes van individualisten, met een enge en gepolariseerde kijk op wat er rondom hen gebeurd.
Het is allemaal de schuld van de 'vreemdelingen'.
Het nieuwe zwarte schaap is gevonden.
So be it. Ik hoop dat deze mensen nooit verzanden in een situatie die hun onderwerp van polarisatie maken.

Vooruitblikken in de persoonlijke leefsfeer is vrij eenvoudig. Mijn goede voornemen bestaat uit genieten van elk moment, ook al lijkt het 'moment' niet onmiddellijk de ideale uitgangsbasis om te genieten.
Het zit hem in kleine dingen. Toch voor mij.
Ik heb een fijnmazige doek boven mijn eten gespannen, zodat roet er niet in terecht kan komen.

Vooruitblikken in de wereld rondom mij doe ik niet. Zo fijn is het doek boven mijn eten niet.
Wel blijf ik halsstarrig vasthouden aan het beeld van mijn medemens, ongeacht kleur, religie of herkomst. Met die nuance dat degene die dit beeld ondergraaft van mij geen medelijden moet verwachten. Ook ongeacht kleur, religie of herkomst.

We zijn 2017 gestart. Of we de rit uitrijden is wat koffiedik kijken, maar we gaan er in elk geval voor.
Alleen al de grenzeloze nieuwsgierigheid van mijn vrouw en de methodieken van haar om de inhoud van de cadeautjes te achterhalen zijn voldoende reden om opnieuw aan de feestdis te zitten.

Ik wil dit stukje besluiten met een lichtjes aangepast citaat uit een de tekst van een populair rocknummer.
Laat het mijn eerbetoon zijn aan elke medemens die het toebedeeld kruis draagt met waardigheid.
We hebben allemaal wel zo'n kruis.

I Pick up my balls and load my cannon
for a twenty one gun salute
For those about to rock
FIRE!
I SALUTE YOU

Met een twist voor mijn vrouw.
Ze mag bovenstaand citaat uit zijn context halen.

Het leven is best wel mooi. Als je het wil zien.