donderdag 9 februari 2017

Precaire scan.

Het is nog eens zo ver. Urge to write...
Weerom een kot in de nacht, en weerom mijn lieve vrouw die slaapt.

De zenuwen beginnen me nu stilaan parten te spelen, al heb ik deze tot nu redelijk goed kunnen parkeren.

Er staat een scan op de agenda, aanstaande vrijdag, om elf uur. Met aansluitend een consultatie met mijn prof respiratoire oncologie. Een behoorlijk belangrijke scan.
Ergens voor de feestdagen van vorig jaar, dik tien weken geleden, kreeg ik na een PET scan te horen dat de medicijnen die ik toen kreeg binnen het kader van een studie niet meer doeltreffend waren. De kanker in me had een omweg gevonden rond deze medicijnen. Vooral de uitzaaiingen naar mijn lever waren de roetstrooiers in het eten.
De medicijnen die ik kreeg werden dan ook per direct stopgezet, de studie werd afgesloten, want ik was de laatste binnen deze studie die de zaak zolang had overleefd.
En er werd een nieuw chemoschema voorgesteld. We zijn intussen negen weken verder, drie cycli binnen  deze nieuwe behandeling, en een CT scan moet duiden of deze nieuwe behandeling aanslaat.

Ik voel van alles gebeuren in mijn lichaam, en kan voor de eerste keer sedert de diagnose en de twee voorafgaande behandelingen niet plaatsen wat ik vandaag voel.
Eerlijk gezegd laat deze keer 'het wat ik voel' en 'wat concludeer ik nu' me in de steek.
Het kan alle kanten op. De pijn die ik voelde in mijn lever is verdwenen. Uiteindelijk is dat goed nieuws, want het nieuws dat ik kreeg, een week of tien geleden en een paar posts in deze blog terug kwam niet totaal onverwacht.
Ik voelde steken in de lever, de uitzaaiing die me wel al eens parten heeft gespeeld.
Dat ik nu deze pijn in de lever niet meer voel zou wel eens kunnen zeggen dat het letsel in de lever te lijden heeft onder deze nieuwe behandeling, en die chemo dus wel aanslaat.
Aan de andere kant voel ik ook wel dat mijn fysieke grenzen vernauwen, voel ik meer dan regelmatig pijn in de borststreek die uitstraalt tot onder het linker schouderblad, en ik veel sneller buiten adem ben. Met andere woorden, de longfunctie gaat er op achteruit.
In de lever heb ik intussen niks pijn meer. In de linker long heb ik meer pijn, en noteer ik een verhoogde kortademigheid.
Het is dus dubbel.
Het kan twee dingen betekenen. Of de chemo slaat aan, de tumor in mijn linkerlong necrotiseert (is aan het afsterven) en net omwille van die necrose moet ik meer hoesten en heb ik pijn. Of de chemo slaat niet echt aan, de tumor in mijn linker long is aan het woekeren geslagen, en veroorzaakt dezelfde pijn.
Koffiedik kijken dus.
De scan van vrijdag aanstaande is daarom best wel precair. Want de schuif met alternatieve behandelingen is intussen zo goed als leeg. Als de zaak aanslaat heb ik best nog wel wat tijd te gaan. Als de zaak niet aanslaat liggen er voor me nog een week of twaalf, maximum 24, waarvan ik er intussen reeds negen heb opgesoupeerd. Top dertien weken nog dan, in het beste geval en als deze chemo blijkt niet aan te slaan.
Als de chemo wel aanslaat is er iemand die deze chemo intussen al meer dan 120 weken overleeft en ligt er voor me best nog wel wat tijd in het verschiet.

Het heeft een behoorlijke impact, de scan van vrijdag aanstaande.
Uiteraard hoop ik dat de nieuwe chemo zijn werk doet, en de tumor in mijn linker long, samen met de uitzaaiing in mijn lever onder controle is. De eventuele uitzaaiing naar mijn ribben (bot metastasen
genoemd) zijn wat minder van belang. Moesten die er terug zijn is dat best wel pijnlijk en zou dit gelijk de uitstralende pijn naar mijn schouderblad verklaren, maar die zijn niet direct levensbedreigend. Wel vervelend, wat de pijn kan soms behoorlijk ondergravend zijn. De tumor in mijn linker long en het letsel in de lever zijn wel levensbedreigend en ik hoop dat de scan een boodschap zal brengen dat de zaak onder controle is. Remissie verwacht ik niet, maar ik gok op 'onder controle'.
De nieuwe chemo verdaag ik best wel redelijk goed. Ik heb mijn wenkbrauwen terug, er staat terug wat haar op mijn kruin, en de baardgroei is terug. Met andere woorden, mijn looks zijn voor een deel terug. Dat is zeker positief.
Ook is mijn 'mannelijkheid' langzaam maar zeker aan het terugkeren. Nice. En niet onbelangrijk, geloof me.
Aan de andere kant is de week dat ik de chemo moet nemen wel wat zwaarder geworden. Misselijkheid en extreme vermoeidheid gedurende zeven dagen zijn echt wel van de partij. Maar dat beperkt zich tot zeven dagen, in tegenstelling tot de vorige behandeling waarbij ik eigenlijk 22 tot 23 dagen van een 28 dagen cyclus als een zombie me door het leven sleurde.
Mijn levenskwaliteit met deze nieuwe behandeling ging en gaat er met rassenschrede op vooruit.
Op voorwaarde dat deze nieuwe behandeling ook aanslaat.
Vrijdag zal ik het weten.
Mijn vrouw zal me bijstaan in het spannende moment dat ik het verdict te horen zal krijgen.
Waarvoor dank trouwens.
Neemt niet weg dat de zenuwen echt wel op beginnen te spelen.
Het gaat hem dan ook om 'leven of dood'.
Ik duim voor mezelf, blijf positief, nu en al de tijd die er nog voor me rest.
Want uiteindelijk heb ik geen keuze.
Volgende week zondag ben ik een half jaar gehuwd. 19 februari. Hanne en ik gaan dat bescheiden vieren.
Ik ga voor een jaar gehuwd, om te beginnen. Ook al krijg ik vrijdag te horen dat de tijd bijna op is. Dat jaar gehuwd wil ik halen. Punt.
We shall see and overcome.
Er ligt geen andere keuze.
Weerom punt.
Genezen kan niet met mijn diagnose, niet vandaag en niet binnen de tien komende jaren. Aan de elastiek trekken wel.
Ik ben van plan zo lang mogelijk aan die elastiek te trekken.
Punt, amen en uit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten