maandag 13 maart 2017

Het volmaakte weekend

Zondagavond, elf uur.
Hanne is net slapen.
Ik voel weer die drang om wat te schrijven. Achter de laptop, aan de keukentafel, met een glas wijn bij de hand en met als enige verlichting het lampje boven het aanrecht en boven het fornuis.
Mijn vertrouwde omgeving. Ze brengt rust in mijn hoofd. En inspiratie.

Het was een zalig weekend.
Om zoveel redenen. Geen grootse dingen, helemaal niet. Kleine dingen en die maken het zo bijzonder.

Donderdagavond laat kwam Hanne thuis, na seffens drie weken zakenreizen. En wanneer ze niet in India of Duitsland was, had ze het behoorlijk druk met het opgestapelde werk op de homebase@work, of het verteren van een jetlag.
Ik was echt wel blij toen ze donderdagavond terug in de woonkamer stond, al werd mijn enthousiasme enigszins onderdrukt door de misselijkheid die de vorige chemo week me bracht.
Na nog een dik uurtje zonder veel woorden gewoon samen te zijn op de zetel was het bedtijd. Hanne had vrijdag een welverdiende dag vakantie en ik heb dan ook toen ze sliep haar gsm gerat en in de keuken gelegd. Gewoon omdat ik niet wou dat de ingestelde wekker haar zou wakker maken.

Vrijdagochtend was ik best wel vroeg wakker. Om een uur of zes.
Ik ben stilletjes de slaapkamer uit geslopen, heb me bezig gehouden met wat prutsen in het huishouden, ben wat boodschappen gaan doen en heb een leuk ontbijtje op tafel gezet. Tegen een uur of tien kwam Hanne boven water. Nog wat slaapdronken en met ontplofte haren. 'Mijn God, wat hou ik van die vrouw' was het enige wat er door me heen ging. Na een kwartiertje wakker worden en een verse kop koffie wou ze graag even gaan sporten, 'een loopje doen' zoals ze dat zo schattig verwoordt. Nog een uurtje later zaten we samen te genieten van een eenvoudig ontbijt met een versgeperst glaasje sinaasappelsap.
Om daarna de stad in te trekken, zonder bepaald doel. Het zonnetje scheen, het was gezellig druk en de terrasjes lonkten. We vonden een vrij tafeltje in de zon en we bestelden een biertje. Veel werd er niet gezegd. Dat hoefde ook niet.
Soms zijn woorden overbodig. Na het biertje deden we samen nog een paar boodschappen, voor het avondmaal, en wandelden we naar huis. Hanne kreeg terug wat slaap oogjes, niet abnormaal als je na enkele hectische weken plots even mag ontspannen. Terwijl ik me wat bezig hield met het avondeten, heeft ze een tukje gedaan. Ik kon het niet laten en ben af en toe even gaan piepen. Haar zien slapen, vredig en geborgen tovert altijd een glimlach op mijn gezicht.
Anderhalf uur later was het eten klaar, Hanne wakker en zaten er twee hoopvolle poezen zowat het eten uit de kookpotten te staren. Grappig eigenlijk, die doordringende blik die ze je geven.
"Wij lusten dat ook".
Niet aflatend.
Na het eten hebben we samen de keuken op gerommeld en zijn we terug de stad in getrokken om in de kroeg een pintje te gaan drinken in gezelschap van enkele vrienden. Rond een uur of elf was bij beiden het licht uit, kwam bij mij even de misselijkheid van de laatste dosis chemo op en lonkte het bed. Ik denk dat ik sliep voor mijn hoofd het kussen raakte.

Zaterdagochtend was het voor mij al weer vroeg dag. Het weeƫ gevoel in mijn maag deed me even aan de kanker in me denken, een gedachte die ik gelijk parkeerde. Ik zocht wat op de televisie om mijn gedachten even te verzetten, nam wat in tegen de misselijkheid, koos een film die niet te veel focus vroeg en installeerde me op de zetel. Hanne was om acht uur al van de partij en kwam nog even bij me op de zetel hangen. Voor haar stond er de intussen bijna vaste afspraak met de hotyoga op de agenda, waar ze rond half tien naar vertrok. En al voelde ik me niet echt lekker, ik wou iets doen, iets nuttigs, dus draaide ik er anderhalve mand strijk door. Toen Hanne thuis kwam van de hotyoga, zo ergens rond de middag, was ik met de laatste stukken strijk bezig. We hebben daarna samen wat gegeten, en om een uur of twee trokken we terug de stad in. Op zoek naar een vrij tafeltje op een terras, liefst in het zonnetje. Wat we ook vonden. Met flink wat geluk en de scherpe arendsblik van mijn vrouw.
De misselijkheid van de laatste dosis chemo trok met rassenschrede weg en het schrale lentezonnetje bood een aangename temperatuur. Drie uur later, vier biertjes van hoge gisting en een geanimeerd gesprek met de mensen aan het tafeltje naast ons verder werd het tijd om op te krassen. Omdat het te fris werd en de lieve vrouw aan het tafeltje naast ons intussen wat moeilijkheden begon te krijgen met de motoriek en last had van een 'gezwollen' tong.
We dronken nog een laatste biertje aan de toog van onze stamkroeg die we voorbij moesten op weg naar huis, haalden wat guilty pleasure uit bij de kebabzaak naast de deur en installeerden ons op de bank voor de televisie.
Vijf biertjes van hoge gisting wegwerken in het zonnetje is overduidelijk een vermoeiende activiteit, want veel televisie hebben we niet gezien. Van de zetel naar het bed dus.

Vanochtend mocht ik van het zandmannetje eens uitslapen. Het was negen uur voor we wakker werden. Gewekt door de wekker op Hanne haar gsm. We waren uitgenodigd op een brunch met een hoop goede vrienden. Na een verkwikkende douche trokken we richting Waregem.
Het weerzien met de vrienden was echt hartelijk, vooral omdat ik genoot van de starende blikken in mijn richting. Peter met haar, wenkbrauwen, een stoppelbaard een een kleurtje van de zon hadden ze nog niet gezien. De nieuwe chemo die ik nu krijg is dan ook veel minder funest voor mijn uiterlijk en Uncle Fester uit de serie 'The Addams family' is dan ook niet langer mijn evenbeeld. Het deed deugd, de stompen, schoudermeppen en welgemeende uitspraken van 'kerel, ge ziet er goed uit!'
Het lentezonnetje lokte ons naar buiten, waar we op het terras honderduit praatten over de meest uiteenlopende dingen. De middag en namiddag vlogen om en plots was het vijf uur, tijd om terug huiswaarts te keren.
Thuis maakten we wat kleins te eten en kropen daarna samen op de zetel. Gezellig, met z'n twee, Rond kwart voor elf was het kaarsje van Hanne uit en lonkte voor mij het klavier...

Het was een leuk weekend. Een volmaakt weekend eigenlijk.
Geen grootste dingen, no fancy stuff.
Wel het zonnetje, samenzijn mijn vrouw en wat toffe mensen in de omgeving.
Meer moet dat niet zijn.
Echt niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten