Innerlijke rust

Hanne slaapt.

Het is bijna middernacht, en ik zit in de vertrouwde keuken, met een blues playlist die op de achtergrond speelt, een goed glas whiskey in de buurt en met de schaarse verlichting van de lampjes boven het fornuis en het aanrecht als enige metgezel. Zelfs de katten hebben de woonkamer opgezocht omdat ze blijkbaar aanvoelen dat ik graag nu even in mijn uppie ben.

Ik had een memorabele avond.

Ingevuld met het weerzien van een goede vriend die ik voor het laatst zag op het trouwfeest van zijn dochter en schoonzoon bijna twee jaar geleden.

Hij zag er goed uit, die vriend. Rustig, maar zo ken ik hem. 

En vooral tevreden. Dat is ooit anders geweest.

Bij een lekker biertje in mijn stamkroeg hebben we wat bijgepraat. Over de dagdagelijkse dingen des levens. 

Chit chat.

Om een uurtje later de Vrijdagsmarkt over te steken en wat te gaan eten. 

Ook de innerlijke mens moet verzorgd worden.

En terwijl we een lekkere maaltijd wegwerkten kreeg het gesprek meer diepgang.

"Hoe voel je je Peter?"

Ik wist verdorie goed dat als deze vraag uit de mond komt van die vriend ik deze niet kon parkeren met een antwoord in de zin van 'Gaat wel, ik klaag niet'.

Al heb ik het wel geprobeerd.

Ik kreeg een exposé over de emotionele rollercoaster die me de voorbije twee jaar op een free ride trakteerde en die er 'boenk op' was.

Gevolgd door een kanttekening dat hij na een hele reeks emoties die hij afleidde uit wat ik deelde in deze blog en op de sociale media nu zag dat er een innerlijke rust bij me lag, ondanks het doodsvonnis dat ik meekreeg en die hij niet kon rijmen met de honger en goesting naar leven die hij aan de andere kant bij me voelde.

Of ik dit kon duiden, want hij wou dat graag begrijpen.

Eerlijk gezegd, het was de eerste keer dat iemand me dit vroeg. En dus ook de eerste keer dat ik hierover even moest nadenken.

Want het lijkt haaks op elkaar te staan, berusting in een doodsvonnis en honger naar leven.

Deze kon ik niet meer parkeren. 

Ik had geen pasklaar antwoord.
Als geroutineerd lead projectmanager heb ik geleerd zeven stappen vooruit te denken en een antwoord of repliek klaar te hebben voor eender welke vraag die zich zou kunnen opwerpen.

Deze keer niet dus. Ad hoc in de spiegel kijken was dus de enige optie.
Eigenlijk niet de enige. Ik had kunnen antwoorden dat ik daar liever niet over zou spreken, maar dat was voor mezelf geen optie.

Ik wou die vraag graag beantwoorden.

En eigenlijk was het antwoord niet eens zo complex. Want die vriend had me de voorzet gegeven door me de rollercoaster te duiden.

De berusting ligt er eerlijk gezegd nog niet zo lang.

De aanvaarding van het doodsvonnis wel, maar de berusting erin niet.

Er heeft heel lang naast aanvaarding ook boosheid geleefd. 

Een boosheid die me verzuurde.

Waarbij ik me ergerde aan een hoop banaliteiten, politieke stommiteiten, van muggen olifanten maakte omdat ik vond dat de kleinburgerlijkheid rondom me mateloos irritant werd en niet besefte dat ik zelf intussen een persiflage aan het worden was van die kleinburgerlijkheid.

Het maakte van me niet onmiddellijk het meest aangename gezelschap. 

Mijn vrouw heeft me dit haarfijn gefileerd eens op mijn bord gelegd.

Het was pas toen dat ik één en ander eens tegen het licht heb gehouden.

En toen begon het me te dagen. Vandaag werden de causale verbanden duidelijk.

Dank zij die penetrante vraag van die vriend.

De lamp ging branden.

Je kan maar ten volle goesting hebben in het leven als je kan berusten in je lot dat je dagen geteld zijn.

Het glas is halfvol, niet halfleeg.

Niet elke dag die voorbij ging is er eentje minder, ook al maak je jezelf wijs dat ze je die niet meer kunnen afnemen.

Elke dag die voorbij ging, is er eentje die je erbij kreeg.

Elke dag die voorbij gaat brengt me korter bij de dood, dat klopt.

Maar dat is voor iedereen zo. Elk leven wezen, fauna of flora hebben een beperkt aantal dagen.

Niks of niemand is het eeuwige leven gegeven.

Ik beschouw elke dag als een geschenk. Eigenlijk sedert enkele weken.

Na een nacht opnieuw wakker mogen worden is dan inderdaad een geschenk. Ook al moet je dan een streepje op het krijtbord met de getelde dagen wegvegen.

De goesting om de volgende dag opnieuw een streepje te mogen vegen kan alleen wanneer je accepteert dat de kans er ligt dat je vandaag je laatste streepje wiste.

En dat is weerom voor iedereen zo.

Ik ben erover gaan nadenken omdat dit laatste streepje bij mij wat scherper gesteld staat.

En ik ga dan ook wel een stuk bewuster om met de dag die vooraf gaat aan het streepje wissen op het einde van die dag.
Ik probeer die zinvol door te brengen.
En ik gun sedert kort iedereen zijn of haar manier om diezelfde dag op een voor hun zinvolle manier in te vullen. Als ik daar dan deel van mag uit maken is dat een leuke surplus.

Zinvol doorbrengen hoeft niet altijd resultaatsgericht te zijn. Ook dat besef  heeft me ontheven van het schuldgevoel dat me vroeger al wel eens bekroop als ik op een hele dag niks had verricht.

Door echt te berusten in je situatie vind je innerlijke rust. En vanuit die innerlijke rust vind je terug zin en goesting in leven.

Zelfs met het besef dat plannen op lange termijn eigenlijk een slag in het water zijn.

Ik maak die plannen wel degelijk. Ik durf die nu maken. Omdat ik erin berustte dat er een behoorlijke kans bestaat dat ik de plannen niet of niet volledig waar kan maken.
En als dat wel lukt, dan heb ik heel wat streepjes mogen wissen op mijn krijtbord des levens.

En zijn we daar dankbaar voor. 

Met volle goesting.
En maken we nieuwe plannen.

Tot de dag komt dat er een plan onafgewerkt blijft.

De laatste zonsondergang.

Wil je deze video in HD kwaliteit zien, klik dan op onderstaande link naar YouTube.

https://www.youtube.com/watch?v=toMULOiyqFM