Kot in de nacht. Ik kan weeral niet slapen.
Omdat kanker weeral een slachtoffer eiste. Een jeugdvriend van me deze keer, veel te jong om te gaan.
Ook een Peter trouwens. The message is clear now.
En de stille, verdoken boodschap ook.
Het kwam aan.
Zijn heengaan.
En ik ben op zoek naar de moed en sterkte om zijn laatste reis bij te wonen, maar het lukt me niet.
Te confronterend, te kort bij mijn eigen lot en toekomst.
Hij heeft gevochten, mijn vriend Peter, voor zijn vrouw, zijn kinderen en voor de mensen om hem heen. Zijn familie, zijn vrienden.
Tot de laatste ademtocht.
Letterlijk.
Het kwam keihard aan, zijn heengaan. Omdat het veel te vroeg kwam, en omdat het me confronteerde met mijn eigen nabije toekomst.
Want twee jaar top, dat is nabije toekomst. Mijn toekomst. Als het allemaal wat wil meezitten toch.
Het 'slechte' nieuws komt. Ergens tussen vandaag en twee jaar top.
En hoe hard ik ook vecht, hoe hard ik ook weerwerk geef aan diezelfde sluipmoordenaar, het verandert het vonnis niet.
Nog twee jaar.
Maximum.
Ik begrijp je Peter, mijn vriend. ik begrijp de context van je gevecht. En je mag fier zijn op jezelf.
Je gevecht lag in onbaatzuchtigheid.
Je vocht niet voor jezelf, want eerlijk gezegd kerel, there is not much fun in that war.
Je vocht voor de mensen om je heen. Je partner, je kinderen, je familie en je vrienden. Niet voor jezelf.
Ik weet waarover ik spreek. Neem mijn vrouw, mijn familie en mijn vrienden weg, en ik geef op.
Onmiddellijk en zonder nadenken.
There is no sence in fighting a war without those who mean every thing to you.
Geniet van de rust daarboven mijn vriend.
Binnen afzienbare tijd zitten we daar samen een pot te pakken.
En intussen zet ik jouw gevecht verder.
Probeer ik zo lang als mogelijk een lange neus te trekken naar die moordenaar kanker.
Partners in crime.
Tot zo lang kijk ik toe op het welzijn van Inne en je kids.
En zal ik doen wat ik kan om te helpen waar ik kan.
Tussen de chemo's door.
Zolang als ik hier nog mag rondlopen.
Wake up call for me my friend. I thank you for that.
De tijd die me nog rest ga ik niet aan onbenulligheden verprutsen.
En ooit, ver van nu, maar wel ooit vinden we een medicijn dat kanker doet verdwijnen met een doosje pillen.
Nu nog niet, en de eerste twintig jaar ook nog niet.
Maar wel ooit.
Peter, vriend. Uit de grond van mijn hart, het gaat je goed daarboven.
Waak over ons alsjeblieft.
Eigenlijk een overbodige vraag. Ik weet dat je dat zal doen.
See you soon my friend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten