woensdag 24 mei 2017

Vakantie en zo.

Dinsdagnacht, ergens rond middernacht.

Het is al eventjes geleden dat ik nog wat schreef op deze blog. Niet dat ik het vergeten ben, verre van, de inspiratie ontbrak eventjes. En de goesting.
Je moet ook wat te vertellen hebben, anders hou je beter je mond.
Of laat je het klavier even voor wat het is.
De voorbije zes weken kabbelden voorbij. Het zoveelste chemo schema werd gestart, en die hebben we nu twee keer gekregen. We zijn onderhand bijna zes weken verder.
Ik durf intussen voorzichtig de prognose maken dat die chemo wel helpt. Voorzichtig, want de kans is klein.
Maar toch. Ik voel me best wel ok en met een agressieve kanker die foert zegt tegen de behandeling zou ik me heel anders voelen.
Denk ik.
Hoop ik.
De chemo komt wel aan. De nevenwerkingen zijn niet zo duidelijk zichtbaar, maar ze zijn er wel. Mijn haar blijft koppig vasthouden, samen met mijn wenkbrauwen en wimpers. Het is wat dunner geworden, maar daar lig ik niet zo van wakker. Ik ben allang blij dat ik mijn dakgoten nog heb. De baardgroei op kin en keel houdt het halsstarrig vol, op mijn wangen daarentegen hebben ze de strijd opgegeven.
Minder scheerwerk.
Always look at the bright side of life.
De vermoeidheid laat wel weer van zich horen. In vlagen.
Je kan er geen staat op maken.
De misselijkheid ook. Die heeft wel een agenda, en houdt zich daar flink aan. Na een dag of vier ben ik erdoor.
Nieuw is wat ik noem de reuma. Mijn linkerschouder voelt intussen al weken aan of ik heb met één arm honderd kilo boven mijn hoofd gestoken en daarbij een flinke spierkwetsuur opgelopen. Warm weer helpt. Ik heb dan minder last.
Sterk hoe je je snel aanpast aan  zulk een situatie. Ik ben linkshandig en doe heel veel dingen met mijn linkerarm. Rechts begint nu over te nemen. Een stukje intuïtief. Bij het aantrekken van een jas bijvoorbeeld steek ik eerst de linkerarm in de mouw, omdat het voor mijn makkelijker is om met de rechterarm de jas dan achter mijn rug te grijpen.
De gevoelige mond blijft binnen de perken. Een aftenuitbraak was nog niet van de partij en daar ben ik echt wel blij om. Ik moet de eerste week en half wat uitkijken met bijvoorbeeld krokant brood te eten, maar daar stopt het dan ook.
Mijn voeten is een ander paar mouwen. Twee jaar chemo krijgen heeft best wel wat zenuwschade veroorzaakt in vooral mijn voeten en onderbenen. En wat die zenuwen doorgeven aan mijn bovenkamer strookt totaal niet met de werkelijkheid. Om de ene of de andere reden heb ik steeds het gevoel alsof ik op blote voeten op een keienstrand stap met 'prikkend slapende voeten'. Dat is de beste omschrijving die ik kan verzinnen.
Schoenen met een zachte binnenzool helpen wel wat, maar kunnen niet wegnemen dat mensen wel eens vreemd kijken als ze me zien stappen. Het moet dan ook wel een grappig zicht zijn als je iemand ziet lopen op een normaal voetpad met schoenen aan en die loopt alsof hij over hete kolen moet gaan.
Al bij al valt het eigenlijk allemaal wel mee.
Ik heb me al stukken slechter gevoeld.

Zaterdag aanstaande ga ik met mijn vrouw en familie voor de vierde keer naar de zomeropera in Alden Biesen.
Vorig jaar was ik er stellig van overtuigd dat die opera de laatste zou zijn.
Niet dus.
Het is een mijlpaal voor Hanne en mij, die zomeropera. Dik drie jaar geleden heb ik toen de eerste zoen gestolen van een vrouw waarvan ik dacht dat ze me niet zag staan.
Vandaag is ze mijn vrouw.
We genieten samen.
Van kleine dingen.
Hanne heeft verlof. Twee weken, waarvan de tweede intussen halfweg is. Een reis zat er niet in.
Het is niet leuk om dat toe te geven, maar ik kan dat niet meer aan.
Het plan was om deze week samen er eens een paar dagen tussenuit te gaan, maar als we hier zomerse temperaturen tegemoet gaan dan is er geen terras of hotel zo mooi als ons eigen tuintje.
Wijn verkopen ze hier ook, kaarsen hebben we in overvloed, de olielampen zijn goed gevuld, de tuinhaard vraagt om aangestoken te worden en niet omdat het te fris is, maar gewoon omdat het vlammenspel sfeer brengt, de BBQ staat klaar, en we hebben elkaar.
Onze dadelpalm en ons olijfboompje brengen het zuiden wat korter bij, de bloemetjes en het kruidentuintje zijn erg enthousiast, dus waarom zouden wel ergens elders zoeken wat we thuis in overvloed hebben...
Het weer zit echt wel mee, toegegeven, maar een mens mag ook wel eens geluk hebben.
Er staan nog vier trouwpartijen op de agenda waar we (Hanne en ik) het plan hebben opgevat om die allemaal mee te nemen.
De vervelende kanten van de kanker en die van de chemo met zijn nevenwerkingen parkeren we gewoon.
Alles went op de duur.
Oost west, thuis best.
Geloof me.
Zeker met zo'n prachtvrouw aan mijn zijde.
De dag van morgen is weer een geschenk.
Ook al zou ik kotsmisselijk zijn, of zijn de trottoirs weer uitgestrekte keienstranden.
Voor een Omer of een Duvel heb ik veel over.
Samen met mijn vrouw.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten