Geen slecht nieuws.

Vrijdagnacht, of zaterdagochtend. Kwart voor drie.

Het was een lange en vooral bewogen dag.

Hanne slaapt, na een feestje onder ons tweetjes en wat later op de avond met enkele goede vrienden.

Er lag dan ook een reden om een feestje te bouwen.

We kregen goed nieuws. In de late namiddag.

‘Het verdict’ viel best wel mee.

‘Goed nieuws’ in dit geval betekent ‘geen slecht nieuws’. Er is een duidelijke nuance tussen beiden.

Goed nieuws zou zijn dat ik op miraculeuze wijze ineens genezen wordt verklaard.

Geen slecht nieuws betekent dat ik de volgende twee maanden nog niet rijp ben voor de oven.

In mijn geval is twee maanden extra te catalogeren onder ‘goed nieuws’.

De chemo doet zijn werk. De zaak is onder controle. Er is geen krimp en er is geen groei van de tumoren.

We hebben er twee maanden bij gekregen.

En met wat hoop. Dat over twee maanden de vaststellingen van vandaag bevestigd worden.

Al is dat geen zekerheid natuurlijk. Maar dat zal het nooit zijn.

We zijn allang blij met die twee maanden erbij.

Het was niet alleen een bewogen dag voor mezelf. Ook Hanne deelde in de klappen.

Ze beleeft als mijn vrouw elke dag de impact van de ziekte, de behandeling en de gevolgen van de ziekte en van de behandeling.

En de spanning over het verdict van vandaag was bij haar even groot, zo niet groter dan dat die voor mij was. De ontlading was dan ook even groot. Feestje, even genieten en dan de vermoeidheid die ongenadig toeslaat, na die dagen van slapeloosheid. Ze slaapt, en ze slaapt vast. Ik ben blij voor haar.

Ook mijn familie en mijn vrienden  beleven dit mee. Niet direct vanuit de dagelijkse confrontatie, maar toch, de impact kunnen we niet onderschatten. Voor mijn ouders bijvoorbeeld zijn het lastige dagen. Kanker manifesteerde zich bij hun beide kinderen en dat laat sporen na. Dat heeft zijn impact.

En ikzelf? Ik geniet. Weer wat meer van elke dag. Ik heb terug wat geloof. Niet in genezing, want die ligt er nog steeds niet, maar wel in tijd kopen. De chemo slaat aan en dat is niet niks. De kans was behoorlijk klein, en ik zit weeral aan de juiste zijde van de statistieken. Het geeft me de hoop dat die chemo misschien wel voor een behoorlijke tijd blijft aanslaan. En het verhaal van de oven er nog niet dadelijk ligt.

Ik kreeg er minstens twee maanden bij.

Ik ben dankbaar.

Want geef nu toe, twee mooie zomermaanden, al regent het elke dag pijpenstelen, die wil je toch niet missen…

En één jaar gehuwd wordt ineens een haalbare kaart.

19 augustus 2017 bouwen mijn vrouw en ik een feestje. Ik durf nu voorzichtig verkondigen dat dit feestje er zal zijn.

Het is meer, veel meer dan wat ik verwachtte toen we ‘ja’ tegen elkaar zeiden.

Wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit.

En nu? Nu is het bedtijd.

Ik ga goed slapen.

Dat mag ook wel eens.