Als het doek valt.

Maandag 6 november 2017. Het is een mooie, koude en zonnige herfstdag.

Ik ben net terug van UZ Leuven, samen met Hanne.

Het was vandaag een kort bezoek. Vorige vrijdag is er vervroegd een CT scan gemaakt, omdat enkele bloedwaarden verontrustend waren, en daar kregen we vandaag het verdict van.

Eigenlijk wisten we beiden, Hanne en ik, wat we zouden te horen krijgen. Intuïtie heet zoiets, al kwam de bevestiging ervan nog steeds hard aan.

De studie waar ik enkele weken geleden toch instapte, onze laatste strohalm, brengt geen soelaas. Uitbehandeld is deze keer ook finaal uitbehandeld.

Niks meer. Geen medicijn, geen chemo, geen wietolie of andere alternatieven kunnen nog baten.

De bobijn is op.
“En nu?” is de vraag die ik bij velen hoor rijzen.

Pijn bestrijden is het antwoord. Dat is alles wat er nog ligt.

Comfort bieden.

En duidelijke afspraken maken met medische hulpverleners.
Wat Hanne en ik vandaag ook deden met de artsen.

Dat was even een moeilijk moment. Want praten over hoe ver dat je wil dat artsen je leven blijven rekken ten koste van alles is geen gemakkelijk gesprek.

Hanne en ik waren voorbereid. We hebben hier in het verleden al meer dan één keer over gesproken. Al was het nog nooit zo concreet en confronterend als vandaag.

Ik wil geen pijn hebben. Pijn was de laatste twee maanden te dikwijls mijn metgezel.

En ik wil niet compleet immobiel en volledig afhankelijk van anderen aan de rekker blijven trekken.

Om de pijn te bestrijden werden er afspraken gemaakt met een medisch zorgcentrum hier in de buurt. Zij zijn het best geplaatst om afspraken te maken met de pijnkliniek in het UZ Gent. De medicatie tegen pijn werd vandaag weer bijgesteld, en zal de komende dagen en weken nog wel een keer meer moeten worden bijgesteld.

Verder liet ik in mijn dossier ‘DNR’ opnemen.

Niet reanimeren als er hartfalen optreedt. Niet aan de dialyse hangen als er nierfalen optreedt. Geen kunstmatige beademing opstarten.

Eigenlijk een verdoken vorm van euthanaseren. De pijnpomp opendraaien en me laten inslapen.

Want hoezeer ik alle mensen rondom me heen graag zie, ik ben niet bereid om zelf af te zien en te lijden enkel en alleen om ‘het afscheid’ uit te stellen voor die mensen rondom me heen.
Veel tijd is er niet meer. Geen maanden, zeker niet. 

Enkele weken misschien.
Dit is ook gelijk de laatste post van me op deze blog.

‘The Last Post’.

Ik neem hier afscheid van al mijn lezers.

Dank je wel om mijn blog zo lang en met zo velen te volgen.

Ik kan alleen maar hopen dat jullie er wat aan hadden, hier en daar misschien wat geleerd hebben.

Al was het maar om eventjes stil te staan, eens diep adem te halen en te genieten van het zonnetje op een koude, maar mooie herfstnamiddag.

Om eventjes uit de mallemolen te stappen, de ratrace voor een uurtje te laten voor wat ze is.
Om de dagelijkse ergernissen en beslommeringen te laten voor wat ze zijn, neer te zitten en een goed glas wijn of een lekker biertje te drinken in gezelschap van die mensen die belangrijk voor je zijn.

Wat ik nu ga doen.
Ik ga met mijn vrouw namiddag even genieten, buiten, in de natuur, op het terras van één van de vele domeinen die natuurpunt rond het Gentse beheert.
Bij een Westmalle Trippel, of een fruitsapje natuur.

Het gaat jullie goed mijn lezers.
Het was een eer om voor jullie te mogen en kunnen schrijven.
Tot ziens, zou ik zo zeggen. 

Somewhere, sometime, we meet again.