De huwelijksgeloften en speeches van ons huwelijk.

Dinsdagnacht, Kwart voor twee. Weer klaar wakker.
Het leek me een goed idee om de teksten van mijn huwelijksgeloften aan Hanne en het videofilmpje van de livestream van ons huwelijk ook hier te posten. Samen met de tekst van mijn speech, en de videofilmpjes van de verschillende speeches op ons avondfeest.Ik wens jullie veel lees en kijkplezier.

Huwelijksgeloften van Peter:

Hanne,

Ik aanvaard je als mijn vrouw, en ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid.

Ik wil en zal je liefhebben, en je waarderen, alle dagen van ons leven.

Ik zal alles wat in mijn vermogen ligt aanwenden om je gelukkig te maken en te houden, elke dag opnieuw.

Ik wil met je samen zijn tot aan mijn definitieve zonsondergang.

Ik wil je steun en toeverlaat zijn, jouw man bij wie je met alles terecht kan.

Ik wil samen met je lachen, samen met je verdrietig zijn, en je troosten als verdriet deel uit maakt van ons leven.

Ik wil je helpen met je te ontplooien, je te tillen naar het hoogste niveau, in mens zijn.

Ik wil het beste in je bovenhalen, je spiegel zijn, je helpen in alles wat je onderneemt.

En ik beloof je volgende plechtig.

Ik zal nooit zatte vrienden mee naar huis brengen, en als dat dan toch eens gebeurt, zal ik de friteuse van onze snacks opruimen voor je wakker bent.

Ik zal nooit jouw favoriete drankjes aan hen serveren, die zijn enkel en alleen voor jou.

Ik zal je nooit doelbewust raken of kwetsen, en als dat toch eens zou gebeuren, uit onwetendheid of dommigheid, dan wil ik je vragen mij aan deze gelofte te herinneren met een welgeplaatst woord en bijbehorende klinkende oorvijg.

Ik zal nooit je verjaardag vergeten, of onze huwelijksdatum.

Ik zal nooit gaan slapen zonder je een lieve zoen te geven.

Ik zal nooit, als ik als eerste opsta, vergeten je een lieve zoen te geven.

Ik zal je regelmatig bedenken met een bloemetje, zomaar, omdat ik je graag zie.

Ik zal nooit gaan slapen met een meningsverschil dat niet is uitgeklaard.

Ik zal de assen die ik naast de assenbak deponeer altijd zelf opruimen.
Ik zal nooit mijn kleren laten rondslingeren, en zal me alle dagen wassen.

Ik zal nooit roepen en tieren, ik zal je altijd respectvol behandelen.

Ik zal het altijd eerlijk vertellen als ik een deuk in de auto’s heb gereden.

Ik zal het je altijd eerlijk vertellen als ik een kledingstuk van je verkeerd heb gewassen, of als het aan het strijkijzer is blijven kleven.

Ik zal altijd in stilte afwassen en de keuken als ik gekookt heb voor ons netjes achterlaten en mijn rommel zelf opruimen.

Ik zal er altijd aan proberen te denken om het vuilnis tijdig buiten te zetten.

Als er muggen zijn zal ik altijd de muggenmelk aan jou geven, en die zelf niet gebruiken, zodat ik me de dag erop onnozel krab, maar jij ervan gespaard blijft.

Ik zal nooit naar de huisdieren trappen, ook niet als ik een baaldag heb. Ik zal ze altijd verzorgen, naar best vermogen.

Ik zal blijven zoeken naar manieren om een ‘viriele man te zijn’ en je nooit in de kou te laten staan.

Ik zal de kankerbehandeling altijd graag blijven ondergaan, voor jou.

Ik zal je altijd de afstandsbediening van onze tv geven, zodat jij kan kiezen wat je graag ziet.

Ik zal altijd proberen op het afgesproken uur thuis te zijn als ik met vrienden een pint ga drinken.

Ik zal je nooit in ongerustheid laten, en je zeggen waar ik ben en wat ik aan het doen ben.

Ik leg alles wat ik heb aan je voeten, ook rieken die niet altijd fris.

Ik aanvaard dat mijn gesnurk je soms ontzettend boos maakt, en neem de schop of de neuspeer er dan graag bij.

Ik zal altijd, als we samen op de bank hangen gaan zitten, zodat jij kan liggen.

Ik zal je schouders en je rug masseren, telkens je daarom vraagt. Ook al is dat tien keer op een dag.

Ik zal altijd voor je zorgen, ook al heb je hoofdpijn omdat je te diep in het glas keek.

Ik zal je nooit, of toch bijna nooit uitlachen, wel altijd toelachen.

Ik zal nooit naar andere vrouwen kijken, en zeker niet als we samen op pad zijn.

Ik zal je nooit in diskrediet brengen, en als ik dat toch doe verdien ik een oorvijg.

Maar vooral: ik zal je liefhebben, elke dag van de rest van mijn leven.

Aanvaard mijn ring alsjeblieft. Als teken van onze liefde en mijn trouw. Nu en alle dagen van ons leven.

Huwelijks speech

Lieve mensen allemaal,

Hanne en ik heten jullie van harte welkom op ons trouwfeest.

En we zijn verheugd te zien dat zovelen hier vandaag in ons geluk willen delen.

Ons feestje hebben we doelbewust geplaatst in een eenvoudige setting, zonder veel franje en decor.

Hanne en ik hebben ook geen franje en decor.

What you see is what you get.

Gezelligheid maak je immers zelf en niet met gouden randjes rond een bord.

Het eten smaakt er niet beter door.

Ik wil jullie vandaag een verhaal vertellen.

Een verhaal van familie, van vriendschap en het verhaal van de oude bok en zijn groen blaadje.

Het verhaal van Hanne en mij.

En jullie spelen allemaal een rol in dit verhaal.

Anders zouden jullie hier nu niet met ons mee feesten. Dat is wel duidelijk denk ik.

Er zijn geen echte hoofdstukken in ons verhaal. Accenten, dat wel, en hier een daar een milestone.

En zoals elk verhaal heeft ons verhaal een begin. En ook een einde, al hopen we beiden dat dit nog heel lang mag duren.

Maar laten beginnen bij het begin.

Familie. Want daar begint het. Hanne heeft een vader en een moeder. Ik ook. Als die er niet geweest waren, zouden er hier nu geen Hanne of Peter staan.

Of wij, Hanne en ik, het product zijn van een weloverwogen beslissing van onze ouders, of van een gigantische stommiteit wil ik even in het midden laten. Feit is dat we geboren zijn. Het begin van ons verhaal. We werden geboren en groeiden op. Ik een ietsie pietsie vroeger dan Hanne.

En onze ouders deden hun uiterste best om ons te sturen, met een liefde die onvoorwaardelijk is.

Of ze hierin geslaagd zijn laat ik ook graag even in het midden. Maar als ik naar Hanne en mezelf kijk denk ik van wel.

Een standaard traject was het geenszins.

Niet in mijn geval en ook niet voor Hanne.

Er zijn wel wat valkuilen geweest. En hindernissen. En niet in het minst voor onze ouders.

Ik heb het mijn mama en papa niet gemakkelijk gemaakt. Hanne haar mama en papa ook niet. En nooit gaven ze op. Sta me toe hen hiervoor vandaag expliciet te bedanken.

Maar familie is meer dan ouders alleen. Er zijn broers en zussen, tantes en nonkels, neven en nichten. En allemaal dragen ze een stukje bij tot wie iemand wordt en is.

Het kan verkeren hé.

15 jaar geleden reed Astrid, de dochter van mijn zus en schoonbroer, paardje op mijn knie.

Vandaag zorgt Astrid als vakkundige verpleegster voor mij als ik om mijn chemo ga.

We hebben elkaar nodig, snap je?

Familie is belangrijk, heel erg belangrijk. Je hebt maar één echte familie. Koester elkaar.

Laat het bloed kruipen waar het niet gaan kan. En als het niet wil kruipen, geef het dan een schop voor zijn kont dat het gaat hollen.

En dan zijn er de vrienden. Mensen die niet omwille van je geboorterecht in je leven komen.

Mensen die je pad kruisen, en waar je erg goed mee kan opschieten. Mensen die even waardevol blijken te zijn als je familie.

En mensen die soms ook weer uit je leven verdwijnen. Vriendschappen voor het leven zijn zeldzamer, maar ze bestaan.

Jullie allemaal hier zijn van die blijvende vriendschappen. Sommige onder jullie ken ik al dertig jaar, sommigen zelfs vijfenveertig jaar. Sommige pas recent.

Peter, die ik leerde kennen in het eerste leerjaar, en altijd ergens een deel bleef uitmaken van mijn leven. De man met wie ik zo graag filosofeer over de meest uiteenlopende dingen bij een goed glas whisky, of een goed getapte frisse pint. En tegen wie ik ongezouten kan zeggen wat ik denk, en van wie ik een even ongezouten antwoord krijg.

Stijn, mijn werkgever, nog steeds, ook al ben ik al meer dan anderhalf jaar ziek, en die op meer dan tien jaar gegroeid tot een intieme vriend, met wie ik graag de meest snode plannen smeed om iemand een ludieke poot uit te vijzen, of brainstorm over hoe de business best vorm krijgt, maar even vrolijk kan praten over moeilijke dingen. Harde dingen. Hij was mijn getuige vandaag, samen met mijn zus. Dat zegt wel wat denk ik.

Werner, mijn collega en opdrachtgever in mijn laatste professionele projecten. Met wie ik ruzie maakte, over hoe de dingen professioneel best zouden verlopen, en waarbij we als twee kleine jongetjes na een heftige discussie mekaar bekeken en knikten. Die knik bracht ons steevast naar het staminee, waar de meningsverschillen bij een glas witte wijn onder de mat werden geschoven.

Of Babs, met wie ik stevige discussies had, zo stevig zelfs dat we op een gegeven moment de handdoek wierpen.

Ik heb het strijd bijl allang begraven, en ben blij dat ze hier vandaag bij ons is.

Geert, die me leerde dat ijzer nog wel meer mogelijkheden heeft dan alleen maar roesten, en me als baas meer dan twintig jaar geleden een boterham gaf, omdat hij opmerkte dat ik geen broodtrommel bij had en honger had. Ik had die broodtrommel niet bij omdat ik toen geen centjes had om brood te kopen. Wat Geert verdorie goed wist. Omdat hij een scherp observatievermogen heeft, en in stilte handelt.

Ik ben die boterham nooit vergeten.

En ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan, en kan voor ieder van jullie hier wel ergens een anekdote uit de kast trekken. Of een mooi verhaal. Maar dat zou de rest van de avond in beslag nemen, en dat kan niet de bedoeling zijn.

Het traject van Hanne en mij is ook gestart door paden die elkaar onverwacht kruisten.

Op het werk. Bij BP Antwerpen. Aan de koffieautomaat in de kantine.

Daar zag ik haar voor het eerst, en ik was gelijk uit mijn lood geslagen. Een ravissante schoonheid, met lang, donker krullend haar, grijsblauwe pientere ogen, een sensuele mond en benen tot onder haar oksels. En een sexy kontje, mijn god, een sexy kontje! I was struck by lightning.

In die mate zelfs dat een collega me er op wees dat ik met open mond stond te staren, en het gênant begon te worden. Ik heb dan mijn stoute schoenen aangetrokken en die schoonheid, die intussen aan een tafeltje had plaatsgenomen, gevraagd of ik me erbij mocht zetten.

Wat mocht.

We hadden een geanimeerd gesprek en was het begin van een diepe en eerlijke vriendschap.

Heel het verhaal vertellen zou ons hier weer veel te ver brengen, maar over een periode van twee jaar hoorden we elkaar zo goed als dagelijks, via Lync, een professioneel chatforum of af en toe aan de telefoon.

We spraken ook wel eens een keertje af, om bij een lekker etentje en een goed glas wijn bij te kletsen.

En we voelden alle twee wel de elektriciteit die er tussen ons hing, die spanning van twee mensen die zich tot elkaar aangetrokken voelden, maar we parkeerden die beiden. Hanne had een vriend, ik had een vriendin, en er lag 24 jaar leeftijdsverschil tussen ons. Redenen genoeg dus om de groeiende gevoelens te parkeren.

Gaandeweg leerden we elkaar beter en beter kennen, namen geen blad voor de mond als we elkaar wat te vertellen hadden, en er viel soms wel al eens een hard, maar goedbedoeld woord. Elkaar naar de mond praten deden we nooit. We vonden beiden dat daar niemand wat aan had. Liever een oprechte mening, dan een verhaaltje dat je graag wil horen maar geen hout snijdt.

Ik kon bij Hanne met alles terecht. En zij bij mij.

Ook in maart 2015, toen ik de diagnose kreeg dat ik kanker had. Longkanker, kleincellig, in een vergevorderd stadium en goed uitgezaaid naar lever en ribben.

Hoe vertel je zoiets aan je ouders, je familie en je vrienden?

Door het gewoon te vertellen. Punt. Droog, sec, en zakelijk. Emoties helpen je niet op zulk een moment. Wat niet wegneemt dat die er wel zijn. Heel erg manifest zelfs.

Ik ging met mijn emoties kloppen bij Hanne. Omdat ik wist dat ik er bij haar mee terecht kon. Het maakte bij Hanne ook wel emoties los. En ze uitte die ook.

Hanne was er altijd voor mij. Uren hingen we aan de telefoon, of we spraken af.

En we groeiden korter en korter naar elkaar toe.

Tot we einde mei 2015 het hart lieten spreken, en voor elkaar kozen. Ondanks alle vooroordelen, ondanks het leeftijdsverschil, ondanks de kanker. De liefde won het van de ratio.

Geen voor de hand liggende keuze, en al zeker niet voor Hanne. Om te beginnen trok ik uiterlijk in niets nog op de man die ze twee jaar eerder leerde kennen aan de koffieautomaat. Chemo pleegt een aanslag op je uiterlijk, en je fysiek. Ik haat intussen mijn lookalike Fester Adams, de creep uit the Adams family en ik haat hem hartgrondig.

Het is voor Hanne allemaal niet belangrijk.

Vandaag zijn we gehuwd.

Ik ben gehuwd met mijn beste vriendin. Mijn vrouw is mijn beste vriendin.

Je mag jaloers zijn.

Ik ben een gezegend man, en ik voel me zo ook.

Blessed.

En geprivilegieerd. Omdat ik Hanne mijn vrouw mag noemen. Niet vanzelfsprekend.

Ik heb hier een boodschap voor haar.

Een belofte.

En jullie allemaal zijn nu mijn getuigen.

Liefje, dank je voor alles. Voor je steun, je begrip, om me terug te fluiten als ik doordram, om me stilzwijgend te helpen als het eens wat lastiger is, om te zijn wie je bent.

Ik wil je hier nog iets beloven.

Met elke vezel die ik heb zal ik vechten voor telkens een nieuwe dag samen met je.

Met elke hersencel die ik heb zoek ik zelf naar een oplossing die me tijd koopt om samen met jou zo ver als het kan te wandelen op onze weg.

Ik zal mijn vel zo duur als ik kan verkopen.

Omdat geen nevenwerking van de behandeling, geen pijn die ik dikwijls heb opweegt tegen één extra seconde samen met jou.

Leven samen met jou is leven met de grote L. Altijd en overal.

Ik zie je graag.

Met heel mijn wezen, met alles wat ik heb en hoe ik ben.

Voor zo lang als ik mag leven.

En nu lieve mensen, feest met ons. Maak er ieder voor zich en allemaal samen een onvergetelijke avond van. Het buffet is open, de tap is dat al even, de dansvloer seffens ook.

Let the party begin!

Veel kijkplezier deze keer...