Sauna.

Donderdag, 18 juni 2015.

Donderdag ochtend  in de late voormiddag kwam ik toe in Brasschaat. Hanne en ik waren gelijk vertrokken die ochtend, zij naar haar werk, en ik naar Brasschaat. Het was druk verkeer geweest, en ik had er bijna twee uur over gedaan. Toen ik toekwam lag alles er nog bij zoals ik het had achter gelaten, en dat verbaasde me een beetje. Ik had eigenlijk verwacht dat de meubeltjes tijdens mijn afwezigheid zouden verdwenen zijn, maar dat bleek niet zo. Het huisje rook wat duf, dus ik opende de ramen in de woonkamer, en de deuren naar de terrassen om wat te verluchten. De espressomachine kwam tot leven na een druk op de 'aan' knop, en brouwde me een kleine, sterke koffie, zoals gevraagd. Na uitgepakt te hebben, en de koffie opgedronken te hebben, opende ik mijn laptop en ging eens kijken on line op Facebook. Instant kreeg ik een paar privé berichten van vrienden die me een paar dagen niet meer gehoord hadden en blijkbaar wat ongerust waren.
Ik antwoordde hun berichtjes, stelde hun gerust, vertelde hun dat de chemo wel echt begon aan te komen, maar ik wel zalige dagen aan zee achter de rug had, en ik nog niet de pijp uit was. Na wat chatten zette ik de televisie aan, legde me in de zetel, en rustte wat. Ik had afgesproken dat ik Hanne haar na werk even zou bellen, en ik zette mijn wekker op half zes, zodat ik het telefoontje zeker niet zou missen. Moest ik in slaap vallen... En ik viel in slaap. Mijn GSM wekte me om half zes, en ik zag dat ik geen oproepen had gemist. Hanne belde me rond kwart voor zes. Ze had een drukke dag gehad, vroeg hoe het met me ging, drukte me op het hart te rusten, de volgende week was immers chemo week, en na een uurtje babbelen haakten we in. Op mijn vraag wat haar plannen voor het weekend waren bleef ze een beetje vaag. Ik ging er verder niet op in, hield het weekend 'open', en voelde een honger opkomen. Geen zin om te koken besloot ik mezelf te trakteren op een pak frieten. ik wandelde naar het frituurtje om de hoek, kocht een pak frieten met een saté, keerde terug huiswaarts en werkte het pak frieten binnen. Echt smaken deed het niet, maar mijn honger was wel gestild. Een beetje met opgeblazen maag keek ik nog naar een film uit mijn DVD collectie, of wat er van over bleef, en viel in slaap.

Vrijdag, 19 juni 2015.

Half vijf 's ochtends. Ik werd wakker op de zetel, wat stijf in de hals van de koude. De geprogrammeerde verwarming was op nachttemperatuur gegaan, die ik op 15°C had ingesteld, en dat was een beetje fris, zo zonder deken of fleece. De TV vertelde me dat de film gedaan was, en het menu van de blue ray speler wachtte op mijn instructies. Al uren waarschijnlijk. Ik nam de afstandsbediening en drukte op de 'uit' toets. Instant schakelde de speler, de Telenet decoder en de televisie zich uit.
Half vijf, en klaar wakker. Te vroeg om op te staan, en te laat om nog in bed te kruipen. Ik stond recht uit de zetel, strekte me eens flink uit, liep naar de espressomachine, zette die aan een maakte me een sterke koffie. Ik zette de verwarming aan, en een kwartiertje later werd de temperatuur in huis aangenaam. Bijna einde juni, maar het koelde 's nachts nog flink af, en in de vroege ochtend kon een mens best wel wat verwarming verdragen.
Een douche, uitgebreid. Dat was het directe plan, en ik ging naar de badkamer, voor minstens een dik kwartier. Het warme water deed me ontwaken, deed mijn huid tintelen, en gaf me wat energie. Ik scheerde me, eerder uit gewoonte dan uit noodzaak, spoelde de wastafel uit, en ging naar boven om wat kleren te kiezen. Ik koos een jeans, een hemd en een trui, trok de spullen aan, ging terug de trap af naar de keuken. Ik las de krant on line, tot een uur of zeven, en stak de straat over om bij de bakker wat broodjes en beleg te halen. Na het ontbijt sloeg de verveling toe, en ik keek eens rond waar ik me me bezig zou kunnen houden. In huis was alles netjes, op wat stof na, dus poetsen was niet onmiddellijk nodig. De was had ik gedaan, en wat er in de was lag loonde de moeite niet om een wasmachine te starten. De tuin zag er ok uit, het terras daarentegen kon wel een reinigingsbeurt gebruiken. Ik wisselde mijn kledij, trok mijn werkplunje aan, ging naar het tuinhuis en stelde de hogedrukreiniger op. Twee en half uur later was het terras als nieuw, alle terrassen trouwens, en nog eens een kwartiertje later was alles opgeruimd, en netjes. Tijd voor een koffietje. De klok in de keuken vertelde me dat het iets na negen was. De spiegel in de badkamer vertelde me dat ik opnieuw een douche nodig had. Mijn GSM vertelde me dat ik een berichtje van Hanne had.
Instant sprong mijn hart op. Hanne vroeg of ik me morgen, zaterdag dus, kon vrijmaken, en om ten laatste twaalf uur bij haar kon zijn. Natuurlijk kon ik dat, en op mijn vraag waarom kreeg ik als antwoord dat curieuzeneuzenmosterdpotten niet altijd alles moesten weten. Ik bleef hengelen, en vroeg haar of ik casual gekleed moest zijn, of in pak moest zijn, maar ze loste niks. Was allemaal niet belangrijk, als ik maar om twaalf uur 's middags bij haar in Gent zou zijn... Al mijn pogingen om iets meer te weten te komen draaiden op niks uit. Hanne gaf niets prijs. Ze beloofde me wel om 's avonds te telefoneren, na haar werk. Ze maakte me horendul met haar mysterieuze uitnodiging, en ik had geen andere keuze dan me er bij neer te leggen. Ik hoorde ook niets meer van haar tot na haar werk.
De dag was pas begonnen, ik zat onder de vieze spatten van het terras te reinigen, en nam de tweede douche, kleedde me terug aan, ging boodschappen doen, en telde de minuten af tot haar werkdag erop zat en ik haar aan de telefoon zou krijgen. Rond half vijf belde ze. Stijf van de zenuwen duwde ik op inhaken in plaats van oproep beantwoorden. Fuck! Ik belde haar terug, en Hanne nam op. Poeslief. "Dag liefje, heb je wat gerust vandaag?" Zonder één woord te reppen over haar uitnodiging voor zaterdag. Al mijn gehengel zette geen zoden aan de dijk. Hanne wilde niks lossen, en ze zou ook niks lossen. Ik moest gewoon zaterdag om twaalf uur in Gent zijn, op haar flatje, punt. Meer info kreeg ik niet. Een lastige om te hanteren als je altijd lead manager bent geweest, en je weken op voorhand weet wat er te gebeuren staat... Ik voelde dat Hanne er plezier in had, dat ze mijn nieuwsgierigheid had, en ze bewust niks wou prijsgeven. Ik kon alleen maar ondergaan. De twee jaar vriendschap die onze 'relatie' vooraf hadden gegaan, maakten dat ze me door en door kende, en wist dat ik gek werd van onwetendheid. Iets wat ze handig uitspeelde, en waarmee ze me de gordijnen injoeg. Ik gaf uiteindelijk op met hengelen, en beloofde haar dat ik op tijd in Gent zou zijn. Na een lieve 'tot morgen liefje, ik zie je graag', haakte ze in. Hanne won, ik verloor, maar ik verloor graag. Het was jaren geleden dat iemand me nog es echt met een verassing had weten te plezieren, en ik had er geen flauw benul van wat ze van plan was, maar ik had er wel alle vertrouwen in dat het leuk zou zijn.
Slapen lukte die nacht niet zo goed...

Zaterdag 20 juni 2015.

Half zes 's ochtends. Na een nachtje woelen gaf ik er de brui aan. Ik voelde me uitgerust, de akkefietjes en de vervelende bijwerkingen van de chemo niet in acht genomen. Half zes. Als ik nu in de auto zou stappen was ik om half zeven in Gent, veel te vroeg dus. Soms kan tijd kruipen... Ik stond op, maakte me de traditionele tas koffie, nam de traditionele douche en keek daarna op de klok. Kwart na zes. Fuck! De tijd kroop echt wel voorbij. Hoe zou ik me bezig houden tot elf uur? Mijn outfit kiezen! Vijf minuten later lag het pak van mijn keuze klaar, nog eens een kwartiertje later was het gestoomd, en nog eens tien minuten later drie keer gestoomd. Nog eens een kwartier later waren mijn nagels geknipt, allemaal, van handen en voeten, had ik mijn tanden twee keer gepoetst, en begon ik aan een totaal overbodige scheerbeurt. Om half zeven was ik paraat, gewassen, geschoren, en drie keer opgeblonken, met nog drie en half uur te gaan voor ik kon vertrekken. Ik wou het meer dan zorgvuldig gestoomde pak nog niet aantrekken, dan zou ik verfomfaaid toekomen in Gent, bij Hanne, en dat stond gelijk aan heiligschennis. Op dat moment was ik in staat om mijn pak op een kapstok in de auto te hangen, in mijn onderbroek naar Gent te rijden, een discrete parking te zoeken om me dan te kleden, en piekfijn uitgedost aan te bellen bij haar. Ik moest me zien bezig te houden tot een uur of elf. Ik mocht van Hanne geen cadeautje meebrengen, want anders had ik daarmee wel een uurtje kunnen invullen, het juiste cadeautje kiezen en gaan kopen. Geen optie dus. Neen was neen bij Hanne...
Intussen was de bakker over de deur open, en ik ging in jogging om ontbijt. Weer tien minuten voorbij. Nog eens twintig minuten later was het ontbijt achter de kiezen, alles opgeruimd, de afwas gedaan, en net geen acht uur gepasseerd. ik opende de vaatwasser, haalde er de complete afwas uit, deed die met de hand, en constateerde dat om kwart voor negen die volledige afwas netjes in de kasten stond. Verliefd zijn komt aan en er staat geen leeftijd op. Ik ben vijftig, maar voelde me als een puber. En gedroeg me ook zo. Elke seconde duurde een uur, tot het elf uur werd en ik naar Gent kon vertrekken. Opgetut en uitgedost...
Om iets voor twaalf belde ik aan bij Hanne, die me een lieve zoen en knuffel gaf, maar me nog steeds niks wilde vertellen over de 'agenda'. Ik kon op haar gezicht, wat anders zo een open boek was, ook niks aflezen. Ze troonde me mee naar haar wagen, zette me op de passagierszetel en vertrok. Na een half uur rijden over kronkelwegen kwamen we aan in een godvergeten gat dat nog steeds geen klaarheid bracht. Hanne haar gezicht was geld waard, het mijne waarschijnlijk ook... Ik wist echt niet was ze nu uiteindelijk van zin was. Tot we voor de deur stonden waar ze aanbelde. 'Privé sauna'. Hanneke had een privé sauna geboekt, met alles er op en eraan. Een laat cadeautje voor mijn verjaardag.
Mijn gemoed schoot vol, Dit had nog nooit iemand voor me gedaan. Peter Schodts met de mond vol tanden, stil, even zonder woorden... Hanne was de eerste in vijftig jaar die dat had klaargekregen. Me met de mond vol zetten. En ze had aan alles gedacht. Er stond een flesje bubbels gereed, ze had hapjes voorzien, de sauna was zorgvuldig gekozen, met een stoombad, droge sauna en zelfs infrarood, een buitenzwembad, badlinnen, alles erop en eraan... Drie zalige uren, onder ons tweetjes, wat wil een mens nog meer. En wat in de sauna begon, werd in Gent afgerond.
Ik ben in Gent blijven 'slapen'...